W tej chwili gdy moja cierpliwość zamiera,
Urodzi się w sercach kolejna afera,
Zanika współczucie i wszelka maniera,
Czy życie sens traci czy sensu nabiera,
Gdy człowiek swe oczy na świat swój otwiera,
I wszystko co widzi dech w piersiach zapiera,
Już widział, lecz teraz dopiero dociera,
Że kłamstwem jest to, przy czym tak się upiera
I widzi, a widok ten go rozdziera
I krzyczy, a głos jego serca otwiera...
I Puszkę Pandory... i trumnę Wertera...
A krzyk jego dalej na mocy przybiera
I wznieca bunty, więc burzy się sfera,
Że niezasłużony pochwały znów zbiera,
Że całkiem niewinnych sumienie znów zżera,
Że czarne uczynki już każdy popiera
I z Bogiem i z Diabłem bez lęku zadziera,
A słowa cierniowe kto w róże ubiera
I kto się miłości tkaniną nie podciera,
Tego w tej chwili ten wstrząs sponiewiera,
Ten się przewróci, gdy pęknie bariera,
Ten się o końca krawędzie ociera,
Ten z krzyku własnego dźwiękiem umiera.