Tarcza słoneczna stoi przede mną ukazując nieskończone piękno, lecz

otwór, który rozszerza się przed źrenicami jest nieduży, atoli

nauczę siebie dotąd niemych treści, które zawiodą ku poznaniu jasności;

wchłonę tarczę, wchłonę jasność; zapoznam się z treściami znaczącymi;

Tożsamość cienia indywiduum i zbiorowości utraci dawne szpony piekielne na rzecz

oszlifowanych i czystych paznokci. Staną się możliwym do okiełzania skryptem,

znakiem, który zawiedzie ku lepszemu.

Nie usmażę raz jeszcze twarzy mając przed sobą słońce, ale i nie spadnę w oceanu czeluść, jeśli

zawładnę światłem i ciemnością śpiącymi na jednym i drugim ramieniu osobniczym.

Całość. Jedność w wielości. Ciągłość.

Instrument żywo nastrojony, skory do wydawania różnorodnych dźwięków.

Kakofonii podałam dłoń na pożegnanie skradając czuły pocałunek na jej licu.