Stoję tro­chę z boku tego wszyst­kie­go. Tro­chę tak jakby nie do końca. Opar­ty o mur, z rę­ko­ma w kie­sze­niach. I niby mam coś do po­wie­dze­nia, ale mil­czę. Cze­kam, aż te wszyst­kie cwa­nia­ki wy­po­wie­dzą swe gów­nia­ne zda­nia i prze­sta­ną się wza­jem­nie prze­krzy­ki­wać. Aż sta­nie się cicho i spo­koj­nie, aż mia­sto za­śnie i oni wraz z nim. Zmę­cze­ni.

Stoję i nawet nie myślę, co mógł­bym i po co. Nie za­sta­na­wiam się, gdzie pójdę i o któ­rej. Stoję i pa­trzę, a me oczy są zmru­żo­ne. I wy­glą­dam jak mój oj­ciec z tego wiel­kie­go zdję­cia, i pew­nie tak jak on się za­cho­wu­ję, ale mam to gdzieś. Pie­przę geny i mówię sobie: ja to ja i nikt mi tego nie od­bie­rze. Za­po­mi­nam o ojcu i matce, o swym wy­cho­wa­niu i nie­wy­cho­wa­niu. O domu, któ­re­go ko­ry­ta­rzem wciąż ktoś się prze­cha­dza. O gło­sach wy­peł­nia­ją­cych prze­strzeń i dro­bi­nach prze­szło­ści.

Słoń­ce za­cho­dzi i zdaje się, że wcale już nie wzej­dzie. Że noc bę­dzie taka bar­dzo ciem­no-ciem­na. Że tylko w ba­rach bę­dzie życie, a kiedy skoń­czy się żar­cie i picie - lu­dzie wymrą. Do cna. I nic po nich nie po­zo­sta­nie. Nawet po­piół, bo zdmuch­nie go wiatr, silny i po­ry­wi­sty, co po­ja­wi się nie wia­do­mo skąd. A potem roz­ro­śnie się pust­ka i nic jej już nie wy­peł­ni.

Pa­trzę, jak psy wa­łę­sa­ją się pu­sto­sze­ją­cy­mi uli­ca­mi. Z no­sa­mi przy ziemi łażą i mają w dupie cały świat. Dla nich liczy się tu i teraz. Pie­przo­na suka i żar­cie, które można zna­leźć, kiedy się idzie z nosem przy ziemi. A potem sen. Jak ode­rwa­nie od tego, co było, jest i być może bę­dzie. Jak nowe życie.

Pa­trzę na niebo i już wiem. Noc bę­dzie ciem­na i nic jej nie roz­ja­śni. Trze­ba się po­ru­szać, bo jak się sta­nie wszyst­ko, co ma się w sobie też się za­trzy­ma. Ostat­nie tchnie­nie uleci. W niebo. W noc. W cień. Po­wie­trze na­siąk­nie wil­go­cią, a ona w cie­bie wle­zie i cie­pło za­bie­rze. I mo­żesz już się nie obu­dzić. W sen twar­dy wej­dziesz i bę­dzie naj­czar­niej­sza noc.

Kie­ru­ję się na po­łu­dnie, w miej­sce, gdzie jesz­cze nie byłem. Wpeł­zam na ulicę jak pies, z nosem spusz­czo­nym wga­pio­ny we wła­sne stopy idę. I tylko na mo­ment pod­no­szę głowę, a potem znowu w dół. Sto­py-kro­ki. Mia­sto, co błysz­czy wil­got­ny­mi chod­ni­ka­mi. Ja i cisza.

I mógł­bym po­wie­dzieć: idę i nic mnie nie za­trzy­ma, mam swój czas i prze­strzeń, lecz je­stem zu­peł­nie ode­rwa­ny, w nie cza­so­prze­strzeń wci­śnię­ty.

Pa­trzę, jak cie­nie w nie-cie­nie wcho­dzą i myślę: to tro­chę jak od­dech i syk pa­pie­ro­sa, jak sen kie­dyś tam śnio­ny. Nie­re­al­ny. Za­pę­tlo­ny. Prze­su­wam się w tej zbyt wiel­kiej, od­le­głej prze­strze­ni, co roz­ła­zi się w miej­scach nie do końca, pul­su­je świa­tłem ni­kłym. A wszyst­ko jest kwe­stą kro­ków, otwar­cia oczu, a ra­czej ich za­mknię­cia. Do­ty­ku prze­lot­ne­go i tego, że się gdzieś wcho­dzi i wy­cho­dzi. Progi mija i w nich za­trzy­mu­je, by otrzeć mi­mo­cho­dem o kogoś.

Przez drzwi, drzwia­mi wraz z wła­snym czu­ciem wcho­dzę. I widzę oczy, i one też mnie widzą. I niby wszyst­ko gra, i mu­zy­ka jest, i git. Ale on też na niby.

A potem budzę się o świ­cie w zmię­to­lo­nej po­ście­li. I widzę, jak ona widzi i niby się śmie­je, a wcale nie. A ja znowu gdzieś z boku wkła­dam ręce do kie­sze­ni, bo nie wiem, co z nimi zro­bić. A póź­niej orien­tu­ję się, że prze­cież są drzwi i okna i można gdzieś iść. Tak po pro­stu. Po­śród murów i po­zor­nych zda­rzeń z pa­pie­ro­sem w gębie sta­nąć i pa­trzeć w niebo, mru­żąc oczy.

.