Witaj Agrafko,

Niestety utonęłaś w banale we wszystkich tych skrawkach duszy, morzach nienawiści, łzach, bólu i policzku lustra.
Za dużo też chcesz powiedzieć i w tym nadmiarze może umknąć, to co ciekawe. Z całości wychwyciłam sobie maleńki fragmencik:

Na grill rzucasz martwe wspólne cienie - nie do końca tak podany, bo wyrzuciłabym 'wspólnie', wszak cały tekst o tym i już tytuł dopowiada, co tam się na tym grillu dzieje. I, zmieniłabym szyk na: rzucasz na grill martwe cienie i właściwie do tego próbowałabym dobudować resztę, czyli spróbować podejść do tematu raz jeszcze, że na rym sobie pozwolę.

Pozdrowienia.

Kurcze, nie wiem jak ogarnąć ten utwór?!
Z jednej strony piorunująca szorstkość, taka chłodna ocena relacji dwojga, podszyta dodatkowo jakimś nie dającym się odsunąć poczuciem braku spełnienia i nadziei jednocześnie - a z drugiej atrybuty użyte do wyrażenia tego zamętu jakieś takie... mało przekonujące, albo może mało oryginalne, odkrywcze.
Sama nie wiem. Może właśnie dlatego, o czym celnie napisała Esy Floresy, że jest "nadmiar"?

Przymierzę się jeszcze raz, obiecuję

Kamea.