grudniowy poranek w toronto:
ty jak posąg na trzydziestym piętrze
wtopiony w szkło jak kostka lodu w szklankę wódki.
ptaków tu jakby mniej i niebo inaczej oddycha
i tylko kac przypomina że wczoraj miało jednak miejsce.
dym się unosi i opada. za oknem defilada pingwinów
i tylko wróblom nie służy tutejsze powietrze.

u mnie już luty.
w doniczkach ziarenka których nikt nie podlewa.
na wyciągnięcie ręki start samolotu i opuszczony dom
śniący o ogniu w kominku i o kocie którego nie ma.
ptaków już więcej tylko to powietrze bardzo podobne
jakby przyklejone siłą do nieba.
ale to akurat nie boli.
zamarzanie boli.
i tylko to