Zajajcanko,

ja się na tego typu tekstach nie znam, więc uchylę się od konstruktywnego komentarza i oceny. Napiszę tylko: "Ooooooooooo!" . I nic więcej nie dodam.

Ale może przydadzą Ci się uwagi dotyczące samej "masy plastycznej" dzieła. Styl ciekawy . Fajne "zabiegi dygresyjne" . Są fragmenty, które godzą mnie prosto w serce, ale trudno - mogłam nie czytać.
Z mojego "połowu" wyciągam na brzegi:

Brak spacji po "ojczyźnie".

"Nie" powinno być wielką literą.

Powtórzenie.

Zdanie brzmi dziwnie.

Ominęłabym przecinek przed "żeby".

Dałabym "czyje". Zwłaszcza, żeby uniknąć powtórzenia, które pojawi się w kolejnej linijce.

Dałabym cudzysłów lub wersaliki.

Iskrą.

Przecinek po "krajach".

W cudzysłów.

Brakuje przecinka.

Wielką literą i w cudzysłów. Po "Biblii" przecinek, bo to wtrącenie.

Wielką literą.

Przecinek po "wiesz".

Powtórzenie.

Przecinki przed jednym i drugim "czy".

W cudzysłów.

Początek zdania, więc chyba powinno być wielką literą?


Ściskam gorąco.
Aśka

Mógłbym taki styl chłonąć i chłonąć, jeść i jeść, aż do granic literackiego obżarstwa, kończąc najpewniej na jakimś literackim oiom-ie...
Bo co tutaj można zarzucić? Chyba nic, myśli przekazane zostały bardzo zręcznie, na pewno się ani trochę nie zmęczyłem, nie znudziłem.
Jedyny mój problem z Pilchem jest taki, że nie dane mi było się jeszcze zapoznać z jego twórczością, co przyznaję niejako ze wstydem, ale także z natychmiastowo składaną obietnicą poprawy Zresztą na fali popularności "Pod Mocnym Aniołem" wręcz wypada, choć osobiście celuję w inną pozycję na początek - tą, której tytułem walisz w końcówce. Może uda mi się wtedy lepiej zrozumieć przynajmniej część Twojego świata, ale mimo braku tej... elementarnej przecież wiedzy, kupuję przekaz w całości, trochę jak pelikan - po prostu ufam Twym słowom, bo ciężko nie wierzyć komuś, kto tak ładnie "poleca" ulubionych autorów. Po części właśnie tak to odbieram, jako nie tylko wyraz uwielbienia, ale i też niejako próbę podzielenia się z tzw. "innymi".

pozdrawiam

Świetną atmosferę stworzyłaś.
Uwielbiam takie klimaty, podobnie jak Henrykinho mogłabym je chłonąć w nieskończoność.
Działają na wyobraźnię w sposób niesamowity.
Opis nocnej jazdy, światełka, szum opon... doskonałe.
I ja chyba też tam byłam.
Chociażby dlatego, że też lubię Seana Connery i ciekawych, szpakowatych panów
Bardzo udana osobista historia.
Może rzeczywiście nie napisze więcej.

Pozdrawiam

Wzruszyłaś mnie, zajacanko.
Myśli idą szybko, gładzisz czytelnika po sercu, mierzwisz czuprynę, popychasz do przodu lub każesz przystanąć.
W jakiś sposób - jak dla mojego wnętrza - to pewnego rodzaju rozrachunek, gdzieś tam powkładałam sobie ukryte znaczenia (podążając za Tobą - nie wiem, czy trafiłam, ale otwierałam drzwi i się wsłuchiwałam...) i nawet miałam wówczas ciareczki.

Pozdrawiam z Księżycem tańczącym na mrozie.




Aha, nie chcę powielać wymienionych ewentualnostek, ale to jest na początku, a nie widzę u Mruczołki na wstępie: No, może nie za tą wielką, zza której latami nie wraca wyswatana przeze mnie szkolna koleżanka (żeby chociaż fotkę ślubną przysłała!), ale za tą mniejszą - tę

Zajacanko,
co do pierwszego przykładu, to chyba nie ma się co zastanawiać jakoś głębiej, gdyż owa nazwa rozpoczyna zdanie, więc duża litera - tak czy owak - wskazana.
Co do drugiego - ech. Nie ma wątpliwości, że przed pierwszym "czy" należy postawić przecinek, gdyż tutaj owo "czy" występuje w roli partykuły pytającej. Problem jest z drugim - choć w założeniu być go nie powinno... Bo drugie "czy" jest tu spójnikiem i łączy zdania równorzędne, jak dla mnie. A wówczas nie stawiamy przecinka. Nawet gdyby myśleć, że "czy" się powtarza - to i od tej strony tak nie jest, gdyż jedno "czy" jest partykułą, a drugie - spójnikiem, więc przecinek nie pasuje.
Gdy nie jesteśmy pewni co do powtórzeniowości, to językoznawcy zalecają postawienie robaczka. Taki wybieg.

Gdybym był katolikiem, pewnie bym jęknął "Boże! Ale mnie wrobiłaś!". Ja tu zaglądam w dobrej wierze, nawet z pewną troską o Twoją portalową przyszłość, a Ty takie rzeczy? No cóż, przewrotna byłaś, jesteś i będziesz. Ale to dobrze, tacy twórcy są na czasie.
Odniosłem wrażenie, że bohaterka nie ma najmniejszej ochoty rozstawać się ze swoim ex. Bo wspomnienia zbyt głębokie i takie wołanie "chcę jeszcze" można wyczuć na odległość. Ja wyczuwam. I uwielbiam Bottiego, ale to tak na marginesie.
Pozdrawiam w szelmowskim uśmiechu

Na początek dałabym "eks-kochanka", Zajączku.
Chociaż można to pisać także łącznie.

Trochę sobie pogadam:


Musi być "me", a nie "moje"? Zwłaszcza że zaraz potem masz "mnie".

- a przy okazji i mnie samą -


Dałabym czuć.




Zostałabym przy czasie teraźniejszym - błyska, przygasa i zaczyna opowiadać...


- w których -




- wyrzynała -
Te dwa słowa "wyżynać/wyrzynać" to dramat - bez przerwy muszę je sprawdzać, bo nigdy nie pamiętam. Wyrzyna się coś w czymś albo z czegoś, wyżyna natomiast od "żnąc".


Ale dałabym - lub też w kratkę.


Zbędny wykrzyknik - końcowy spełnia tę rolę.
- swe - zbędne






Dałabym kursywą, bo to nazwa wydawnictwa.


- mój - zbędne.


Oddaliłabym drugie "się" - że już więcej się nie obudzisz.


- ko­ron­ko­we spiże, ob­ci­słe gor­se­ty - cze­kam, byś ro­ze­brał mnie sło­wa­mi...


Rym. Dałabym - słowami (...) zielonością ścieżek, szumem wody...

Bardzo lubię taką prozę. Żywą, barwną, z płynnymi przejściami do różnych opowieści.
Co też się człowiekowi czasami nie przypomina, prawda?
Przeczytałam z przyjemnością, chociaż kierowana wrednym nawykiem doczepiłam się, ile tylko można. Ale to w gruncie rzeczy jedynie kosmetyka.

Kisski, Zajączku

Zacznę od tego, że nie bardzo lubię takie teksty

Muszę jednakowoż przyznać, że w twoim wykonaniu wygląda to całkiem obiecująco. Mam wrażenie, że ów tekst jest dla ciebie czymś w formie psychoterapii. Chciałaś coś powiedzieć i powiedziałaś, no i zrobiłaś to w dobrym stylu, choć odbiór pewnie to już bardziej sprawa autora, bo tylko on może wiedzieć, co wszystko tak naprawdę znaczy w tym przypadku.

I to jest właśnie jeden z powodów, dla których nie przepadam za takimi osobistymi tekstami. Zbyt wiele niedomówień, niejasności. To ważne w twórczości, ale bez przesady. Drzwi powinny być uchylone, a nie otwarte na wszystkie wiatry

Tyle ode mnie.
Pozdrawiam

Witaj Zajacanko

z ogromną przyjemnością przeczytałam Twój tekst. Popłynęłam wraz z nim do świata wspomnień narratorki i poczułam chłodny klimat dawnych wydarzeń, chłodny, a zarazem poprzetykany wypalonymi już emocjami. Chłodny także ze względu na elegancję i łagodny tok narracji.
Powiedziałabym wręcz, że jest profesjonalnie, Zajacanko, nie zasilasz grona grafomanów
Wysyłam pozdrowienia hen daleko, niech lecą, jadą, płyną, tunelem pod Tamizą wprost do Twojej skrzynki.

Dobrze czujesz. To dobrze napisany tekst.
Po pierwsze - styl. Mnie osobiście taka spokojna, lekka gawęda twórczo dość mało kręci, ale w Twoim, mistrzowskim wykonaniu, zaczynam się do niej uśmiechać. Trzeba przyznać, że wyszło Ci to doskonale, zwłaszcza, że styl ten jest czymś więcej, niż stylem. Jest narracyjną kalką, co tylko dodaje smaku całemu opowiadaniu, bo pobrzmiewa w nim także pewien rodzaj hołdu. Taki styl-stylizacja. Brawo, naprawdę dobrze Ci to wyszło.
Po drugie - przepadam za tekstami, które - erudycyjne będąc - nie puszą się swą erudycją, a przy tym solidnie i bezlitośnie ją ukazują. I szalenie cenię teksty, w których główna płaszczyzna treści jest stricte metaliteracka, konteksty dopełniają bowiem całość Twojej opowieści i dopowiadają do głównego tematu znacznie więcej, niż można wyczytać z Twoich słów. Tworząc swoisty palimpsest. I o to chodzi. Po to mamy kulturę, żeby z niej korzystać i zaprzęgać do roboty, poszerzając swoje wypowiedzi o zawarte w niej konteksty.
Po trzecie - wybrałaś bardzo ładny sposób na mówienie o swoim zakorzenieniu. O problemach duszy emigracji. Zakorzenienie, małe ojczyzny, tożsamość, nomadyczność, te wszystkie poruszane tak chętnie przez wymienionych starszych panów kwestie nakładają się kliszami na Twoją wypowiedź i nadają jej szerszy kontekst, dzięki czemu nie można odczytać opowieści jako banalnej podróży samochodem pod kanałem La Manche.
Nie, zdecydowanie nie.
Po czwarte - i ostatnie nareszcie - ciekawy koncept z tymi kochankami. Niby banalne, któż z nas nie kocha literatury, więc autor jako kochanek powinien przyjść do głowy w sposób oczywisty. A jednak jakoś mi nie przyszedł, a w Twoim tekście pięknie mnie to ujęło. Ok, mi, jako facetowi, nie wypada pisać o nich jak o kochankach, choć kochałem kiedyś Pilcha, cenię Huellego a o Chwinie z tej miłości napisałem pracę magisterską, robiąc z niego w brew jemu samemu polskiego postmodernistę, na modłę Umberto Eco. A u Ciebie, kobiety w tożsamościowym rozkroku, rozdarciu, to brzmi po prostu pięknie.
Kawał dobrej roboty.

Podoba mi się ta opowieść. Nie muszę nawet wiedzieć, czy to o tobie czy wymyślonej bohaterce literackiej. Nie muszę do końca odczytywać niedomówień, dwuznaczności i tajemnic. Wystarcza mi sam nastrój oraz otoczka obrazowo-mentalna, z czym podczas czytania obcuję z wielką przyjemnością. To i owo mogę sobie dopowiedzieć, ale nie muszę sprawdzać, czy tak naprawdę było. To jest przecież utwór literacki. Wystarczy, że sugeruje pewną rzeczywistość i to tak, że się w nią wierzy. Znani pisarze w dwojakiej roli, jako autorzy książek czytanych do poduszki, a może też pełniący większą rolę, bo mógł wybrany mężczyzna być któremuś mentalnie podobny. Tak by chciała czytelniczka rozmiłowana w romansach. Inna postawi tu wielokropek...
I jeszcze tytuł. Dobrze, jak zaskakuje, bulwersuje, bo przyciąga. Twój tak. Myślę, że nawet Pilch w tym kontekście się nie obrazi.

Bardzo dobry tekst. Rozliczeniowy i świetnie pokazujący uczucie rozdarcia, takiego 'przepadania' z jednego nastroju w drugi. Niby to wszystko leci na jednej nucie, i niby już za bohaterką, a jednak daje się tutaj wyczuć szamotanie w sieci.

Brawo za nawiązanie do marnej grafomanii. Aż zaskwierczał mi ekran.

Stylistycznie jest doskonale. Doczepiłabym się tylko do zbyt mocnego umyślniczenia i obnawiasowania. Trochę męczy, a gdyby tekst był choć trochę dłuższy, bolałoby bardzo.



zrezygnowałabym z myślników


nie jestem przekonana do wtrącenia czasu teraźniejszego

Intrygujący utwór. Przyznam się, że nie od razu załapałem, ale nie chcę przez to sugerować, że autorce coś nie wyszło, przyjmuję raczej swoją limitację.

Z tym Pilchem z którym (za)Sypiasz też miałem problem - zupełnie go nie znam. Te lata na emigracji, dzikiej, ogłupiającej harówy odbijają się czkawką, musiałem skorzystać z Google'a, stwierdziłem, że jest ciekawy facet i teraz ja będę z nim (za)Sypiał. Wiem - to może wzbudzać dwuznaczne odczucia… Nawet jeśli tak jak ty, zakocham się Pilchu, to nie miej mi tego za złe, może zapłodni mnie swym stylem, warsztatem i wydźwignę się z tego "grafomaństwa".
Aniu - świetny tekst masz u mnie piątkę.

Po przeczytaniu Twojego pięknego tekstu poczułam się może trochę staro, ale widocznie już na to pora. Przyznam, że niegdyś przeżywałam nieodwzajemnioną miłość do autora "Bezpowrotnie utraconej leworęczności" i przeczytałam prawie wszystko co napisał poza tym, bywałam też na spotkaniach autorskich Pawła Huellego w ratuszu przy Korzennej w Gdańsku, i widziałam, jak po korytarzach uczelni przechadzał się Stefan Chwin.
Wszystko co najlepsze z tamtych czasów to wspomnienia, bo reszta nic nie warta. Dziękuję Ci za przywołanie tego, co stanowi dla mnie pewną wartość.

Pozdrawiam

Już oświecam. W Twoim zdaniu złożonym posłużyłaś się imiesłowem "mieszkając", które pełni rolę jednego z dwóch zdań. Oczywiście drugie zdanie to " Często mi coś umyka...". Otóż w obu zdaniach koniecznym do ich sensu jest to, by podmiot w obu był ten sam. Ten podmiot to Ty zajacanko. Natomiast u Ciebie w zdaniu nr II podmiotem jest "coś".
Brzmi więc podobnie, jak w słynnym "Idąc do lasu, nadjechał samochód" :-).
Pozdrowienia.

zajacanka - bardzo ciekawie skonstruowany tekst, przeczytałam z wielką przyjemnością i, nie mogę ukrywać, z jakimś rozbawieniem, chociaż w sumie nie nastraja do śmiechu. Ale tak poprowadziłaś, tak napisałaś, że chcąc nie chcąc, nawet angażując się emocjonalnie w te zapiski, nieco ironiczne, czy ośmielę się stwierdzić, sarkastyczne, przecież zostały przekazane z dużym dystansem i poczuciem humoru. Przy okazji po raz kolejny stwierdzam, że częściej jest nam brak nie tyle samych ludzi, chociaż bywa, że ich także, co wspomnień z nimi związanych, miejsc oglądanych w towarzystwie, wycieczek, spacerów, obiadów, śniadania i czy choćby rozmów.

Bardzo mi się ten tekst podoba.

Pozdrawiam

Dobriden!

Kompletnie nie znam języka Czeskiego, ale mimo to, mam nadzieję że przywitałem się "poprawnie". No a czemu czeski zapytasz, no a ja pewnie odpowiem, odpowiem słowem, gdzieś dalej, nie teraz.

A teraz, czas, chcąc nie chcąc... no ale trochę chcąc... cóż ja plote... bardzo chcąc ... pochwalę!
Prawdę powiedziawszy to nie wiem dlaczego spodobało mi się to czytanie. Prawdę powiedziawszy, to zdenerwowałaś mnie w trakcie Bo zanęciłaś tytułem, bo pogoniłaś przez treści, a tej która była tak szumnie reklamowana w tytule- brak. Chodź może, jest tam jej aż nadto...

No ale całość, od pierwszej linijki, co okazało się potem, na cudowną zabrało mnie wycieczkę. W myśli, w rozgadanie, w czerwieniejące poliki, ale i w uśmiechy i miłe słów klejenie. No nie chciało się tracić tych literek i chętnie pogoniłbym Cię do kolejengo pisania, ba! pogonił bacikiem, bo widzę że dawno nic tutaj nie dodałaś!

Czułem się jak na pogaduchach "u koleżanek", trajkoczą wszystkie o wszystkim A ja tylko głową kręcę od jednego źródła dźwięku do drugiego. I tu ci coś umknie, i tam też nie dopowie. Do tego jest dystans, jest uśmiech, jest humor... do tego taki delikatny, frywolny... no świetnie.

No lubię takie pisanie, no lubię takie czytanie. Nie jestem w ogóóle obiektywny, jestem subiektywny aż do bółu. No rozbroiłaś tego czytelnika i zaraz sięgnie on gdzieś w inne teksty i biada Ci niewiasto jeśli tam będzie miałkość Bo apetyt już taki, że...!

Świetny tekst!!!

Takie tam wynotowane, podpatrzone i wyrwane z kąta:


- tak to brzmi? Ja jakoś zawsze korzystałem z Ciemno, aż oko wykol... Pierwszy raz widzę twoją wersję... Co oczywiście o niczym nie świadczy

- tą wielką - nic madrego, po prostu mi to wytłumaczyli, więc i Tobie ja przekażę. Jest wielką to jest tą

- punkcik pogrążony przez ciemność... Hmmm... Czuje, że jest tu coś nie tak, może objęty, przytulony, ogarnięty, ale pogrążony... jakoś zwłowieszczo i morderczo mi się to kojarzy

- no od momentu "tonięcia" geniealne... Strasznie fajnie to wplotłaś!

Dobra, chyba tyle... Czy ja o czymś nie zapomniałem?
Nie... chyba nie...

Pozdrawiam i idę czytać!