Mąż niedźwiedź, to chyba standard wszystkich czasów, jak sądzę. Choć zwykle nazywa się go "misiu". Ale zaiste, czasy się zmieniają, różnie to teraz bywa.
Cieszę się, że miło uprzyjemniłem Ci poranek, sympatycznego dnia życzę i dziękuję za wizytę!

Ładnie, ciepło, sympatycznie. Bardzo przyjemy tekst.



Nie wiem, kto źle zrozumiał, ale ja nie widzę tu spania na balkonie. Para po mile spędzonej chwili, ubrała kurtki i wyszła na balkon, aby zapalić papierosa. Ja tak to widzę. Czyżby źle?

Pozdrawiam

Chciałoby się rzec: a cóż w tym niezwykłego? Ja tak mam od zawsze: rozmowy bez rozmów, potyczki słowne tylko dla nas zrozumiałe, ciepło, delikatność itd., itp. Ino bez czekolady, bo nie lubię. Ale powiem co innego: ładnie napisałeś o codzienności, porozumieniu. To cenne w życiu, a czasem trudno przelać na papier "zwykłość" relacji pomiędzy ludźmi. Dla mnie na duży plus

Przyjemny fragment z życia normalnych, kochających się ludzi. Dobrze, dobrze, tyle się słyszy o patologiach, dewiacjach, libacjach, że czasem warto zajrzeć tam, gdzie jest miłość i szacunek.

Dobrze napisane, nieprzejaskrawione, nieprzesłodzone. Wszystko gra.

Witaj, mruczolu, bodajże pierwszy raz pod moim tekstem. Pierwszy raz, a deklaracja tak urocza, że nic, tylko okryć się rumieńcem. Cieszy mnie, że tekst tak dobrze i pozytywnie Cię nastroił, uprzyjemnił Ci dzień i spowodował uśmiech. Oraz, że Ci się spodobał.
Myślę, że to odprysk odwiecznego konfliktu dobra ze złem. Instynktownie wybiera się dobro, ale zło fascynuje. A literatura jest od fascynowania, więc częściej na tę stronę się pochyla. W każdej sztuce Szekspira - jest zbrodnia. W każdej bajce narracja opisuje straszne przygody, niebezpieczeństwa, zagrożenia i okrucieństwa, a szczęście znajduje się dopiero na samym końcu, z reguły mając do dyspozycji jedno, jedyne zdanie: i żyli długo i szczęścliwie. Koniec. Można by rzec, że tam, gdzie w powszechnej świadomości zaczyna się szczęście, musi się skończyć literatura. Zresztą, gdy wszystko jest dobrze, gdy wszystko jest ok, my szczęśliwi, zadowoleni i niczego nie brakuje, to... Skąd miałby się wziąć jakikolwiek konflikt tragiczny? Gdzie byłby jakiś punkt wyjścia, ognisko zapalne, zalążek przygody, stan, który trzeba zmienić? Dlatego literatura szczęściem mało się interesuje. A szkoda, bo tak naprawdę to wcale nie jest nudny temat.
Dziękuję też pięknie, za wnikliwe wskazówki edytorskie, ale pozwolę sobie na małą polemikę. Weźmy pierwszy z brzegu zasugerowany przecinek:

Nooo... nie. Dlaczego? Ponieważ zasugerowany przecinek sugerowałby, że uwielbiam zupełnie co innego, niż chciałem powiedzieć. W mojej wersji, bohater uwielbia bowiem, gdy żona słodko akcentuje, a nie uwielbia, gdy żona zwraca się tak słodko, jak zasugerowałby zaproponowany przez Ciebie przecinek w tym miejscu. Z tymi przecinkami, nie licząc żelaznych zasad interpunkcji, to jednak często jest sprawa dość interpretacyjna, niestety. Tym niemniej doceniam wkład i krok po kroku zasugerowane przez Ciebie zmiany postaram się powprowadzać w miejscach, gdzie Twoje propozycje przypadły mi do gustu bardziej niż moje, za co dziękuję również.
I zapraszam ponownie!

Witaj blaszko! Oczywiście, masz rację:

jest konstrukcją literacko bardziej poprawną, ale z dialogami często już tak jest, że napisanie dobrego dialogu to polemika z poprawnością. W tym wypadku, nawet nie śmiem polemizować, nie o to chodzi. W tym wypadku po prostu oddałem zdanie tak, jak padło w rzeczywistości. I nie jest to wcale tak rzadka konstrukcja w moich stronach, ale my tu na południu to w ogóle rozmaite rzeczy z językiem wyprawiamy.

A pewnie, że biorę. Z natury, zawsze bliższe mi jest zawsze pisarstwo jakby raczej behawiorystyczne, bardziej opierające się na ekstraspekcji niż na introspekcji, więc cholera wie czy coś z tego zagłębiania się mi wyjdzie, ale próbować trzeba.
Dzięki za poczytanie!

Urocza Wierszybajko, cieszę się, że się spodobało i dziękuję za dobre słowo, miło Cię tu gościć. Doskonale rozumiem, wbrew pozorom, Twoją koleżankę!

Dziękuję, akacjowa agnes, że skorygowałaś na czas podejrzenie, iż chodzimy z żoną na balkon sypiać. Pewnie drogi mruczolek trochę był zaspany jak to pisał, więc tak się chwilowo jej skojarzyło.

Mede_o miła, rozumiem Cię doskonale. Sam mam wrażenie, że mało Łabędzia w łabędziu gdy mówimy o tym tekście. Pisało mi się mocno nieswojo, gdy nie mogłem sięgać po sarkazm i ironię, nie było z czego drwić i kpić. Więc zgoda, że trochę to do mnie niepodobne. Pisząc ten tekst, trochę czułem się, jakbym grał mecz na wyjeździe. Niby znam dobrze tę grę, ale wszystko jakby inaczej. Szkoda, że Cię tym razem nie porwałem, ale następnym razem postaram się. Dzięki za poczytanie i szczere słowo!

Ach, Wasinko, jakże pięknie poetycki komentarz! Jeśli mój tekst Cię natchnął do takich ciepłych słów, to chyba mogę być dumny. Masz rację, temat godny pogłębienia, podrążę go pewnie zatem.
Dziękuję pięknie za wizytę!

Urocza zajacanko, dzięki za plusa. Tak, subtelna magia codzienności, powszedniość i zwyczajność to niewdzięczny temat i trudno się o nim pisze. A zwłaszcza, jak chciałoby się pisać ciekawie. Cieszę się tym bardziej, że tekst choć trochę Ci się spodobał.

Drogi Pablo, dzięki za docenienie, cieszę się, że i u Ciebie tekst przywołał dobre wspomnienia.

Szmat czasu, szacun. Utrzymać szczęście przez taki okres, podsycać je i pielęgnować, to dopiero jest sztuka i dzieło godne podziwu. Zazdroszczę, mając nadzieję, że i ja po takim okresie czasu będę mógł to samo powiedzieć.
Dzięki za motywację i zainspirowanie. Nie tylko o wyborze tematu na opowiadanie mówię.

Mądra al-szamanko, cieszę się, że wpadłaś i Ci się spodobało, a spokój i bezpieczeństwo tekstu mile Cię utuliły. Dzięki za poczytanie!

Mike, mistrzu:

No wszystko na temat.
Dokładnie tak. Idealnie to odczułeś i bardzo trafnie powiedziałeś. Małe rzeczy, drobiazgi codzienności, to nie są tematy, które mogą rozłożyć na łopatki, ale to są tematy, które nas konstruują, dają nam korzenie, oparcie, tożsamość. Przez to, może nawet są ważniejsze, choć rzadziej poruszane.
Dzięki za pionę, starszy kolego. Cieszę się, że - jak widzę - jest nas tu takich więcej. Facetów, którzy są facetami z krwi i kości (że i jeszcze Pabla tu dołączę), męskimi w każdym calu, a przy tym czułymi i szczęśliwymi. Ależ sobie i Wam posłodziłem. Chyba pora na wódkę dla równowagi, chłopy.

Witaj Druus, kolejny szlachetny twórco na tym portalu, którego ten utwór przyciągnął do mnie jako pierwszy. W sumie, nie podejrzewałem, że tym tekstem złapię jakichś nowych czytelników, a jednak. Cieszy to, jak i cieszy Twoja o tekście opinia.
Wpadaj częściej!
Pozdrawiam wszystkich!

W wielu miejscach na świecie z żoną już w sumie byliśmy, ale - wstyd wyznać - na Mazurach jakoś jeszcze nie. Trzeba nadrobić!
Będzie ekstremalnie następnym razem, będzie.
Pozdrawiam serdecznie!

A to już prędzej, racja.
Dzięki!

Dzięki, Amso, za dobre słowo. Ta nielogiczność, czy po prostu sprzeczność, jest jak najbardziej zamierzona, i nawet jeśli może nie do końca fortunna, to jednak jakoś mi na niej zależy.

amsa,

Drogi Quentinie, nie sposób nie przyznać Ci racji. Niewiele wnosi taki tekst, niczym szczególnym nie jest i ja też, szczerze mówiąc, większych nadziei w nim nie pokładałem.
Ot, głos w dyskusji, która gdzieś, kiedyś się wywiązała, a skutek był taki, że chciałem napisać coś inspirowanego poczuciem szczęścia. A że szczęście tak mi się najmocniej kojarzy, to i poleciało w ten sposób.
Masz całkowitą rację - nie było czego roztrząsać i na co się napinać, szczęście konstytuuje się w drobnych chwilach codzienności. Bez przepychu i efekciarstwa.
Cieszę się, że generalnie jesteś zadowolony, a komplement o mądrości zobowiązuje bardzo, ale też za niego dziękuję.

ZaredM, cieszy mnie Twoja wizyta i dobre słowo, dzięki!

Pozdrawiam!

Masz rację, Kresowiaku, klasyfikacja wiekowa w tym wypadku to, niestety, wypadek przy pracy. Faktycznie, nie miałem zamiaru ograniczać tego tekstu tylko dla dorosłych.
Cieszę się, że uśmiechnąłeś się dzięki tekstowi. I przepraszam, że zmyliłem Cię nieco tytułem.
Fajnie Cię widzieć pod moim tekstem!

Fajny, lekki tekst o zwyczajnym dniu, zwyczajnych słowach, zwyczajnym poczuciu humoru, czyli zwyczajnym szczęściu. Nie jest nadzwyczajny, ale zwyczajnie mi się podoba

Niedźwiedziu, tfu, Łabędziu;
na dzień dobry, widząc, że Ci się nie podoba, zabrałam Ci ten znaczek +18. Czyli koniec z lataniem w samej niedźwiedziej skórze.

Pani żona zamienia się w niedźwiedzia tak jak ja zawsze w burrito. I robi się ciepło w tekście. Gdybym była kotem i byłoby mi tak ciepło, tobym mruczała. Bardzo trafiłeś w mój gust. Miło tu.