Witaj Bosski.

Oddałeś w tym wierszu niesamowity klimat niemożliwości losu - zapętlenia....Na stacji życia, wsiada się do pociągu najczęściej parami. Wysiada niekiedy w pojedynkę. Gubimy się gdzieś po drodze...oddalamy. O chłodzie, nie ma w co się ubrać....
Z całą resztą podpisuję się pod Wasinką. Pozdrawiam serdecznie.

Ilekroć czytam twój nowy wiersz, Tadeuszu, mam niezmiennie wrażenie wchodzenia w inny wymiar, w świat, który istnieje gdzieś obok, lecz ja umiejscawiam go w tych magicznych godzinach między zmierzchem a świtem, kiedy to "żyjemy sobą" w kochaniu najintensywniej, choć i za dnia miłość nie odpływa wraz z prozą życia.

Intensywność przeżyć i obrazów, jakie kreujesz, zdumiewa nie i już chyba niczemu się nie dziwię - po mistrzowsku opisujesz świat, w którym kochamy, w którym mijamy się, w którym nasze drogi niejednokrotnie się rozchodzą...

Wiersz do wielokrotnego czytania, tak nasycony emocjami, że za pierwszym podejściem jest jak uderzenie w tył czaszki, potem, po ochłonięciu, można go czytać i wchodzić w tę niezwykłą krainę, gdzie bogata metaforyka sprawia, że wszystko wydaje się snem we śnie, światem tak odległym od szarości dnia codziennego, że aż dziw bierze, że takie istnieją.
W romantycznej duszy zawsze.
Dlatego wracam, bo rzeczywistość za oknem nie zawsze jest tą moją

Mike, Michale Twoje komentarze oddają Twój stan duszy romantyka i cieszy, że zajrzałeś
ze swoim komentarzem dzięki piękne i pozdrawiam.

Zolu miła dziękuję za te parę słów i cieszę się, że "przemówiłem" sama wiesz jak autor się cieszy kiedy wiersz dociera, pozdrawiam pięknie

Poke jak miło, że zajrzałaś i to zemocjonowanym komentarzem, dzięki pięne i jeszcze piękniej pozdrawiam.