Bo to się właśnie tak zaczyna, bosski diable, a potem przepadasz z kretesem. I jest ci niebiańsko Ale rzeczywiście dobre złego początki .. O resztę trzeba już zadbać we dwoje.
Fajnie napisany, choć słowo 'fajnie' powinnam zastąpić 'dobrze'. Pozdrawiam serdecznie

Zawsze twierdziłem, że lepiej żyć w pojedynkę, niż tkwić w związku, w którym miłość już nie mieszka - to pustka i oszustwo, samoudręczenie, bo przecież pamięta się kochanie, i właśnie ta pamięć jest kulą u nogi, by znów odetchnąć lekką piersią, by na nowo żyć naprawdę, może obok kogoś innego...
I wiersz tak widzę, jako niemożność wyrwania się z klatki, którą stało się wzajemne uzależnienie, to już nie miłość, lecz stan lęku, w którym osoby w nim będące nie wyobrażają sobie, że można zacząć raz jeszcze, myślą, że nic dobrego już nie zdarzy, więc trzeba być w tym, co jest.
Przeniknął mnie twój wiersz, Tadeuszu, jak zwykle zresztą.
Nie muszę gadać, bo tak jest za każdym razem, kiedy tu wracam.
A Ty za każdym razem zabierasz mnie do swojego wymiaru, malarzu niezwykły, twój styl rozpoznałbym na końcu świata

Diable,
bardzo czuję, co chcesz tu powiedzieć.

"Stałem się atramentem na kartce" - ach, te Twoje obrazy i metafory!

Puenta aż drży.

Pozdrawiam ciepło, L-u.

Bosski,
czytałam twoje wiersze dwa lata temu i wzruszałam się subtelnym szczęściem w nich zawartym,
a teraz płaczę nad tym, co się zmieniło. Tylko z głębi duszy mogą płynąć tak działające na zmysły wersy. Pocieszające, że każdy stan jest twórczą inspiracją, a każdy zrodzony wiersz chwilowym ukojeniem. Gdybym ja tak potrafiła pisać, byłabym szczęśliwsza

mam dziwne wrażenie, niektóre momenty są strasznie podobne w treści do mojego wiersza o samotności, szczególnie początek jakby sprytnie sparafrazowane przez dosłowność, później też te cienie. Ogólnie podoba mi się, tylko puenta mi trochę kuleje

Brawo i gratuluję, bo wiersz płynie rzeką słówobrazów, lekko, a jakże niebanalnie.
Każdy fragment wart zauważenia (nie piszę "zapamiętania", bo chcę zapomnieć, aby wrócić, i niech strzegą nas dobre duchy poezji od takich, którzy zapamiętują, a przypadkiem później uznają za inspirację )
Rozpłakałam się już w pierwszych trzech wersach, płakałam dalej. Jakie to piękne.
Pozdrawiam cieplutko, wracając myślami do początku, pierwszych wersów, tak się wszystko zaczęło, umiałeś to opisać. Tak mamy, gdy poezja przychodzi i wsiąka jak życiodalny sok.

I ja przesyłam uśmiech, bo do takiego pięknego wiersza, choć z nutką nostalgii, można się tylko uśmiechnąć.

- bardzo prawdziwe.

Pozdrowienia!

Marukjo, Insomnio co mam powiedzieć? dzięki piękne i zapraszam na ciąg dalszy.
Cieszy to, że wiersz robi wrażenie to dla piszącego jest jak nektar pozdrawiam serdecznie.