Po­wie­dzieć, że już jej nie ob­cho­dzi w ten spo­sób(,) i że to wszyst­ko nic nie zna­czy.

On wtedy do­pie­ro czuł się swo­bod­nie i za­cho­wy­wał się tak, jak chcia­ła. Pa­ra­doks. Do­pie­ro wtedy mogli pić her­ba­tę z cy­try­ną przy ko­min­ku, cho­dzić na spa­ce­ry w mroź­ne wie­czo­ry, kiedy śnieg lekko pru­szy, a świa­tło la­tar­ni od­bi­ja się od każ­de­go płat­ka. Do­pie­ro wtedy ją ca­ło­wał.

Życie skła­da się z ma­łych, po­wta­rzal­nych czyn­no­ści. De­fi­ni­cje tych ter­mi­nów oczy­wi­ście są czy­sto su­biek­tyw­ne, sens na­to­miast nie. Wszyst­ko się po­wta­rza. I po­ra­nek, i kawa, po­czu­cie bez­na­dziei i ge­nial­ne idee po trze­cim kie­lisz­ku szam­pa­na. Wła­śnie to w życiu de­ner­wo­wa­ło ją naj­bar­dziej. Po­wta­rzal­ność. Nu­dzi­ło ją wszyst­ko, co trze­ba było wy­ko­nać po raz drugi. Wpa­da­ła przez to w ot­chła­nie roz­pa­czy, choć to może na wy­rost po­wie­dzia­ne. Może le­piej – wpa­da­ła  w stany apa­tii i de­pre­sji, gdzie nic nie ma sensu, a wszyst­ko jest szare, roz­my­te i za­ma­za­ne.Trud­no było jej to wszyst­ko zro­zu­mieć. Szcze­gól­nie fakt, że mu­sia­ła obie­cać mu nie­wier­ność, żeby spę­dzać z nim wię­cej czasu. Po­wie­dzieć, że już jej nie ob­cho­dzi w ten spo­sób i że to wszyst­ko nic nie zna­czy. On wtedy do­pie­ro czuł się swo­bod­nie i za­cho­wy­wał się tak, jak chcia­ła. Pa­ra­doks. Mogli wtedy pić her­ba­tę z cy­try­ną przy ko­min­ku, cho­dzić na spa­ce­ry w mroź­ne wie­czo­ry, kiedy śnieg lekko pru­szy, a świa­tło la­tar­ni od­bi­ja się od każ­de­go płat­ka. Ca­ło­wał ją. Wie­dzia­ła, że to nie ma sensu na dłuż­szą metę. Mimo to sia­da­ła wie­czo­ra­mi i pi­sa­ła o nim wier­sze, wy­obra­ża­jąc sobie, że pew­ne­go dnia po­dej­dzie do niej, jak gdyby nigdy nic i oświad­czy, że jest w niej okrop­nie za­ko­cha­ny. A wtedy ona powie mu, że jej już dawno prze­szło.Pre­tek­sty były dla niej pod­sta­wą do bu­do­wa­nia re­la­cji z ludź­mi. Szcze­gól­nie z nim. Każdy pre­tekst był dobry, by się spo­tkać i przy­tu­lić. W daw­nych cza­sach na­zwa­no by to mi­ło­ścią. W dzi­siej­szych była po pro­stu jakąś tam re­la­cją. Po­zy­tyw­ną i nie­zo­bo­wią­zu­ją­cą, jak lubił mówić. Ona tego nie lu­bi­ła. Co jakiś czas ka­so­wa­ła wszyst­kie wier­sze, które o nim na­pi­sa­ła. Obie­cy­wa­ła sobie, że to się nie po­wtó­rzy. Miał zbyt ładne oczy, by można było do­trzy­mać obiet­nic. Nawet tych zło­żo­nych sobie samej.( )Dużo my­śla­ła(,) cho­dząc na dłu­gie spa­ce­ry. Za­sta­na­wia­ła się, czy jest je­dy­na w swo­jej wiecz­nej sa­mot­no­ści. Czy kie­dyś ktoś spra­wi, że po­czu­je się na swoim miej­scu. Nada sens. Cho­ciaż­by spa­ce­rom po śnie­gu nocą. 

kiedy śnieg lekko pru­szy

Dużo my­śla­ła(,) cho­dząc na dłu­gie spa­ce­ry.

Co jakiś czas ka­so­wa­ła wszyst­kie wier­sze, które o nim na­pi­sa­ła.