Kiedy czytałam wiersze z Zaśrodkowania 9, od razu wiedziałam, że zagłosuję na ten. Ujęła mnie, przede wszystkim, tematyka. Obcując już kilka miesięcy z portalową poezją, mimo że piękną, zaczynam czuć czasem mały przesyt tematyką egzystencjalno - miłosną. Taką k' sobną, w znaczeniu egocentryczną, krążącą wokół "ja, mnie, moje" i odmieniającą własne uczucia, impresje na wiele sposobów. Więc to pierwszy plus. Rzeka wspomnień, która powiodła w podróż nie do wnętrza siebie, ale w historię. I od razu piękny zabieg - pomysłowe przełamanie narzuconego wymogami konkursu początkowego wersu: "Zatopieni w rzece. Wspomnień nie starcza, by pielęgnować obraz domu... ". Zanurzeni w wodzie po brzuchy koni, z szablą w ręce pędzą straceńczo ułani na swych Lotnych, Kasztankach, Baśkach na spotkanie ze śmiercią. Jaki piękny obraz mam pod powiekami. I zaraz drugi – Grottgerowski – scenę smutnego pożegnania powstańca na ganku rodzinnego domu przez matkę – Polkę w czerni, wierzącą, ze po jej żołnierzu nie zostaną tylko „miedziane orzełki w mule” wiernej rzeki, że do niej wróci. Pięknie rozwijasz motyw walki o wolności. Przeplatasz obrazy z różnych epok, czas powstań łączysz z ostatnią wojną za pomocą najbardziej znanych cytatów z literatury i polityki. Oddajesz głos i wielkim twórcom, ale i ministrowi Beckowi lub – jak mówi inna tradycja – Śmigłemu – Rydzowi i wszystkie zapożyczone słowa otrzymują u Ciebie inne znaczenie – z niesamowitą nutą goryczy. Bardzo postmodernistycznie Ci wyszło, Łabędziu. Wiele momentów niezwykle wzruszających:

„Nikt nie wypowie ich imienia,
czaszkę rozdarła kula, gdy na wszelki wypadek
odebrano już wszystkie dokumenty, więc
być albo nie być przestało być pytaniem.
Na skutej ludzkim chłodem ziemi, nikt, nawet
cyrylicą, nie postawi
tabliczki z nazwiskiem, stopniem, datą”.

Piękna katyńska, choć nie tylko, strofa.
Kolejna cudowność:
„jak każe i karze tradycja”. Tak, to ta tradycja każe – „Bagnet na broń! Trzeba krwi!” i karze na śmierć ("iść po kolei, jak kamienie przez Boga rzucane na szaniec". Bardzo przemyślane zestawienie identycznie brzmiących wyrazów o różnej pisowni dla wydobycia znaczeniowych sensów.

Cały wiersz zresztą od razu mnie zachwycił, zatem w głosowaniu dałam mu 3 pkt. Jakież było moje zdziwienie, gdy okazało się, że to Twój. Kurna, nawet nie pomyślałam, że bierzesz udział w konkursie, bo ostatnio całkiem odpadłeś od poezji, ku memu ubolewaniu ;-) Cieszę się, że to Twój. I cieszę się, że wziąłeś na poetycki warsztat niemal już zapomniany temat – Ojczyznę. Również dlatego jestem rada, że nie wyszło Ci obrazoburczo, prześmiewczo, bo i tak teraz bywa, a że skleiłeś te dwa narzucone wersy w poema polskiemu sercu miłe, cudne i wzruszeń pełne. Dziękuję, Łabędziu.

Od dawna nie czytałem wiersza, gdzie byłoby tyle "nas", tyle polskości, tego, co nas stanowi, co z pokolenia na pokolenie przechodzi jako piękny przekaz o męstwie, bohaterstwie, walce za wszelką cenę, bez względu na konsekwencje, "ataków szabel na czołgi"... ale to my, Polacy, w sytuacji opresyjnej jak wojna idziemy zawsze na całego, a śmierć zdaje się być bzdurnym żartem...
Obrazowo, plastycznie, tak, że wszystko to się widzi i czuje, po poza obrazami jest też "czucie" czyli to, co towarzyszyło bohaterom w "czasie ich życia", ostatni pocałunek, ostania szarża, ostanie cięcie szablą po łbie wroga...
I malarsko bardzo.
Znam te wszystkie obrazy, do jakich pewnie się odniosłeś.
To układa się w piękny, patriotyczny sen... sen?
Niestety sen, bo dziś w dobie Eurokołchozu, takie wiersze mogą trącić myszką, może lepiej pisać o mniejszościach seksualnych, o eutanazji?
Nie, to nie o to chodzi.
Polskość jest unikalna, i trzeba ją przekazywać dalej, niech małolaty wiedzą, skąd im nogi wyrosły, kim był dziad, kto wygrywał ongiś bitwę za bitwą, kto poskromił Ruska, Turka, Ukraińca i Szweda.
To nasza spuścizna.
Zrobiłeś kawał dobrej roboty, a ja z rodziny partyzanckiej, więc tym bardziej przybijam Ci pionę

Zaczynam żałować, że nie miałam czasu skupić się na wierszach z Ześrodkowania i dlatego nie wzięłam udziału w głosowaniu.
Nie ulega wątpliwości, że powiększyłabym Twoją pulę głosów.

Tym, co mnie urzekło już na początku, to rozbicie banalnej metafory "zatopieni w rzece wspomnień", na dwie osobne myśli. Za to brawa.

Powyżej tyle powiedziano, że nie będę się rozwodzić nad przesłaniem wiersza, lecz skupię się na jego wartości poetyckiej, a w tym na umiejętnej grze słów i znaczeń, a także sztuce wplatania cytatów. Za to następne brawa.

W zasadzie mam tylko jedną uwagę:

Pierwsze "jeszcze" zakłóca rytm. Jest zbędnym dopowiedzeniem. No i niezbyt ładnie wpada rymem na "rzece". Do kosza.
Drugie "jeszcze" jest niepotrzebne, bo lepiej wyraża myśl - "już od czasów Grottgera".

I to by było tyle.
Rzadko kiedy tekst o tematyce patriotyczno-martyrologicznej potrafił mnie zachwycić.
Ten - tak.

Miłego

PS. Ten wiersz powinien mieć tytuł. Inaczej pióra polecą z łabędzia.

Przyznam, że i mnie wiersz w siebie wciągnął. Boję się często liryki patriotycznej czytać, bo często wychodzi z tego banał czy nietęgi patos - nie każdy potrafi bowiem pisać z taktownym patosem. No nieważne.
Było mi tu dobrze, bo wreszcie nie musiałam czytać o tym, jacy to Polacy są głupi, rozpici i ile mają paskudnych wad wpakowanych w rozwleczony worek pesymizmu niby tylko polskiego. Bardzo lubię naszą historię i porusza mnie, gdy ktoś dostrzega w niej zalety, a nie tylko obala mity, które z innych narodów czynią herosów - my się tego pozbawiamy.
Twój wiersz jest gorzki, ale równocześnie pokazujący szacunek dla tych, którzy byli, którzy się poświęcali dla nas, którzy się nie ugięli. Warto pamiętać i nowe pokolenia uczyć, że honor to nie ułomność czy frajerstwo.
Zatem - wiersz mnie urzekł tematyką, ale też sposobem podania go czytelnikowi. Podrzucasz skojarzenia zręcznie wpisane w wersy np. cytatami, zestawienia słów i ich wybór również ładnie grają - ze wspomnianymi już: przecudną przerzutnią w pierwszym wersie i połączeniem kazania z karaniem.
Na początku obawiałam się sarkazmu i wiersza podszytego ironicznym spojrzeniem na ułańską fantazję (chociażby), ale postanowiłam, że nie będę się tego doszukiwać.

Pozdrawiam słonecznie.



PS. Mnie się uporczywie z tytułem kojarzył guzik z pętelką (bo i guzik tu jest symbolem, i związek frazeologiczny odpowiada tematowi), ale owa pętelka średnio przystaje do powagi całości raczej. Jednak na upór słów człek czasem nic poradzić nie może. Ostrogi są... ostre. Przystają.

Kolejny z moich czterech złotych strzałów. I duże zaskoczenie, że to Twój maluszek. Bo takiego jeszcze Ciebie nie znałam. Chociaż Ty z każdym kolejnym tekstem pokazujesz nowe oblicze. Próbujesz wciąż nowego, a to znaczy, że obserwujesz i chcesz poznawać. I to jest fantastyczne.

Za Miladorą. Świetne przecięcie początkowego nurtu. Mocny przekaz i wiele kierunków do zbadania. Nie kręcą mnie tylko niektóre przerzutnie i zbyt mocno skursywienie ostatniej strofy. Niby ładnie powplatane, ale coś mnie tam wybija przy czytaniu. Albo mi już odbija.