Nie chce mi się ( nie że MI się nie chce, tylko jakoś nie wiem jak to wstawić) ale kciuk do góry.Dostałem polecenie szefostwa aby rozbudować swą wypowiedź. Tekst ma coś co przekazania, nie jest jakąś wypadową posklejanych słów.

Mnie zaskakuje ten wiersz.
Jestem upartą kozą i poczytałam z każdej strony. Wychodzi mi pejzaż ze słów o różnych tonach, subtelnie skomponowany w intrygującą reminiscencję - od brzasku do zmierzchu.

Klimatyczny, energetyczny wiersz. Czuję się w nim jak to słoneczko - długo, długo śmieję się na firmamencie tych wersów

Do Ciebie uśmiecham się Autorko

Kamea.

A mnie ten wiersz wzruszył, bo pięknie opowiadasz o dochodzeniu człowieka do zmierzchu życia. "Pogłębiasz ukłony" - nader trafne + "ścieżki wyszarpane z kalendarzy
piętrzą się na plecach" - daje piękny obraz zgarbionej starości. "Cienie przeszłości w dłoniach coraz bardziej z brązu" - równie celny atrybut starych ludzi. I na nic pogoda ducha, przejście na drugą stronę jest tuż, tuż. Tytuł "Przecho-dzień" podkreśla czasowość naszej egzystencji. Tylko przechodzimy przez życie, by zniknąć na zawsze. I w skali wieczności to nawet nie jeden dzień - sekunda.

Właściwie podeprę się słowami Made, pokazałaś piękno przemijania, bravo<pozdrawiam.

Podoba mi się bardzo obrazowość użytych metafor, szczególnie:


-przywodzące na myśl wydzieranki i balansowanie między kartkami,

i:


- piękna "wizualizacja" sposobu akumulacji wspomnień, które, za pośrednictwem języka, przybierają postać linearną.

Całość świetna językowo i bogata w treści. Z przyjemnością pobyłam. Pozdrawiam serdecznie