Obrazowy wiersz, bez ględzenia egzystencjalnego jak to jest źle i że nie ma roboty, a dzieci mają próchnicę, starsi się nie myją, bo oszczędzają na wodzie, która jest ostatnio podejrzanie droga, urzędnicy wysuwają łapę od stołem, a wierni tylko w niedzielę, na krótką chwilę, zapominają, że homo homini lupus...

Czytając twój wiersz ujrzałem pewne małe miasteczko na północy kraju, które znam jak własną kieszeń, gdzie bezrobocie chyba już dawno pobiło wszelkie dopuszczalne normy, ludzie żyją do flaszki do flaszki, z biedy sięgając po coraz tańsze owocowe bełty, którymi spijają się rytualnie wśród popegeerowskich bloków, cały dzień wałęsając się bez celu, bez nadziei na lepsze jutro, żyjąc w pustce i marazmie.

Tak, taki świat istnieje i jeśli dobrze odczytałem twój zamysł, to wiersz o podobnych ludziach.
O życiu jałowym, beznadziejnym i skalanym alkoholowym piętnem...
Taka jest Polska klasy B, rejony skrajnego bezrobocia, gdzie po prostu ludziom żyć się nie chce.

To właśnie poczułem w twoim wierszu, wyraźnie i dobitnie.

Pięknie bawisz się słowami, jestem pod wrażeniem, szczególnie tych wersów:





Zacytowałam chyba połowę wiersza
A i pozostałe wersy są bardzo dobre.

Nie znałam Cię z tej strony

Dobrze, że zobaczyłam Twoją odpowiedź, bo ostatnio mniej mnie w poezji (choć nadrabiam).
Wiesz co... wersy jakoś tak wbiły się we mnie, świat zapadł się - ten uśmiechnięty i z pozytywną refleksją. Wewnątrz pulsuje mrok, cień się włóczy, chcąc odnaleźć jakąś wartość, ale gdzieś się gubi po drodze, nie należąc do siebie, do miejsca - tego jasnego.
Skojarzenia słowne robią swoje. Zgrabnie zagrałaś.

Pozdrawiam z Księżycem spoglądającym uważnie, by nakreślić szlak.



Aha,
- przecinek bym dostawiła

Kupuję całość, Tjere, ale to w szczególności:




Ja też tak myślałam i to przez długi okres czasu, a teraz siedzę w niej z kopytami. ))

Baw się dobrze, skoro najwidoczniej pani Poezja Cię lubi.

Miłego