Sam widzisz, wiersz zbudowany tylko na czasownikach i imiesłowach jest bardzo ubogi, nie daje tej magii, która wchodzi pod skórę i lśni, czaruje liryką, jaką chciałoby się za każdym razem czytać, ilekroć wiersz staje nam na drodze.
Jeśli trochę przemeblujesz, będzie pewnie git.
Pewnie będzie.

Pozwoliłam sobie namieszać trochę w Twoim tekście, delikatny temat, mam nadzieję, że się nie obrazisz, bo zmniejszył się chyba o połowę (co do "nie wiem, jak może być po" - nikt nie wie, dlatego pozbyłam się tego jako zbędnego fragmentu). Mike ma rację - nadmiar tego i tamtego, a jakby czegoś brakuje w treści, jakby nie było najważniejszej części wiersza - emocji - tzn. ja nic nie czuję po przeczytaniu.

PS O co chodzi z powiązaniem samobójstwa z rodzicielstwem? I jeszcze - podobno samo rodzic to forma niepoprawna, albo rodzice, albo ojciec / matka.

Pozdro.



Brzmi całkiem ciekawie, ale wymaga przemyślenia

Brakuje mi czegoś między strofką pierwszą a drugą. Jednego słowa, które korespondowałoby z "czy przekonać się, jak to jest być rodzicem". Może : "skoczyć czy przekonać się... ", a może wymyśliłbyś coś lepszego, wieloznacznego. Tak lepiej by popłynęło. Ale to Twój wiersz.

Przekaz zrozumiałam prawie wg życzeń Twoich, bo trudno iść w dosłowność, ponieważ raczej nie zdarza się Hamletowski dylemat: "Być (ojcem) albo nie być ( wcale)". Zawsze zostaje trzecie wyjście - alimenty ;-) Jako rozterkę, czy wziąć życie za rogi z całym dobrodziejstwem inwentarza, czy wycofać się i balansować unosząc się na powierzchni jak beztroski motyl.

Słabo znam się na zasadach pisania poezji, więc nie będę oceniać formy. Natomiast treść mnie powala, może nie nawet samo skojarzenie, bo z tym się już spotkałam w odniesieniu do małżeństwa, ale żeby wiersz Zaczyna się tak dramatycznie, myślę sobie: nieszczęśliwa miłość, samobójstwo, tragizm, ale trochę kiczem zalatujący, a tu końcówka rozkoszna, a tu rozterki młodego przedrodzica, super puenta!
Pozdrawiam usmiechnięta