Jakże romantyczne poranne pobudzenie...


Droga al,

Potrafisz tak oczarować kilmatem i niewiadomą. Kraina zaczarowana i pełna spokoju pobudza myśl romantyczną, że są miejsca, gdzie można odpocząć od ludzkiego zgiełku. Szczególnie to cenne w niedzielny poranek, gdy słonko pieknie świeci i cieszą się z tego wszystkie dorosłe dzieci. No, może oprócz Hieronima W, ale ten zawsze był mrukiem.

Rozumiem, że Julenka (Juleńka?) jest osobą rozgadaną i rozszczebiotaną, bo gdy wyglądałaś jej w oczekiwaniu, nigdzie nie było słychać jej głosu, nawet z oddali"
To koszmar mieć takie dziecko, wręcz zwariować można, bo nie można zebrać myśli, skoro ono takw kółko gada i gada. Może z powodu takiego wieku? Choć mam wrażenie, że wiek szczebiotania i zadawania pytań o wszystko jednak kończy się u dzieci nieco wcześniej i mała Julenka jest bardziej dorosła. A jednak...

Zapewne tpz tego powodu Autorka nie może nijak przerwać końcowej wypowiedzi Julenki, która w warstwie zapisu jest jednym, trudnym do przeczytania, blokiem.
Zapis ze spacjami, wcięciami i może lekkim opisem, typu:
- zaczerpnęła powietrza,
- uśmiechnęła się do swoich myśli lub coś w podobie, razem powoliłoby nieco rozepchać ten blok i być bardziej strawnym dla czytelnika oraz dla komfortu odbioru.


Na przykład jakoś tak:

- Ach, czy widziałaś poranną mgłę? Była taka gęsta, że w niej zabłądziłam, ale dobrze się stało, gdyż inaczej nie mogłabym trafić w tę chwilę na Polanie, w której zechciała przebywać Wielka Ślimaczyca Srebrzysta - zaczerpnęła powietrza.
- Jak wiesz, chwile są rożne, niektóre niby krótkie, ale pozostają na zawsze, a niektóre długie są tak niezauważalne, że zapomina się o nich natychmiast. Moje spotkanie ze Ślimaczycą było zaledwie mgnieniem oka, a przecież nie wiem, czy kiedykolwiek zdołam wszystko dokładnie opowiedzieć. Spojrzałam tylko w jej mądre oczy i natychmiast zobaczyłam całą Krainę Za Widnokręgiem. Wiesz, stamtąd ona przychodzi, ale tylko we mgle, gdyż inaczej nie mogłaby powrócić do domu. Wrócić może tylko wtedy, gdy obie jednocześnie rozwiewają się we wspólnych marzeniach. Jej ojczyzna jest przepiękna. W powietrzu fruwają malutkie tęcze, bardzo figlarne i ciekawskie. Dopiero gdy dorosną przedostają się wraz z deszczem do naszego świata, aby tylko raz się pokazać, a potem już na zawsze zamienić w bajki i poezję - Julenka uśmiechnęał się do dwoich myśli.

- Rosną tam olbrzymie drzewa obwieszone samymi uśmiechami, płyną strumienie pełne szczerej przyjaźni i szczerej radości. Widziałam też góry zachwytu i niezliczoną ilość najpiękniejszych, rozgwieżdżonych pomysłów na niebie. Wiatr komponuje coraz to nowe melodie i coraz to nowe zapachy, i rozsyła je po wszystkich światach. To dzięki niemu nasz ogród jest tak odurzająco piękny. Krainę tę zamieszkuje bardzo dużo przedziwnych istot. Nie są to ani ludzie, ani zwierzęta, to są po prostu Mieszkańcy. Jedni chodzą na pięciu nogach, inni się toczą, gdyż są idealnie kuliści, pozostali albo latają, albo czołgają się jak Ślimaczyca. Nie myśl, że są leniwi, wszyscy ciężko pracują na trzy zmiany w Fabryce Naprawy Złych Myśli. To wyjątkowo ważna praca - przecież wszystko co brzydkie zaczyna się od złych myśli. I ciężka, gdyż niektóre myśli są tak pokrzywione, że nie można z nimi już nic zrobić. Ale gdy uda im się taką myśl naprawić, oczyścić i wypolerować, to wtedy mają święto. Cieszą się, tańczą, robią piknik, albo idą do kina, gdzie na wielkim ekranie oglądają sny tylko dobrych dzieci - to jest ich ulubiona rozrywka.

Wzięła króciutki oddech i mówiła dalej:
- Zapoznałam się z nimi wszystkimi, są tacy mili i wiesz, mam wrażenie, że zawsze już byli moimi przyjaciółmi. Szkoda, że tacy ludzie jak pani Grządziel tylko błądzą we mgle i niczego nie znajdują, a przecież nie jest to takie trudne, wystarczy zacząć choć trochę uśmiechać się do świata i trochę w niego wsłuchać. Tylko wtedy można dużo zobaczyć i zrozumieć. Ach, miałam takie piękne przedpołudnie, a będzie jeszcze bardziej cudownie, gdyż idziemy do następnych przyjaciół. Chciałam sprawić im niespodziankę, dlatego umówiłam się już dawno z Panią Sąsiadką i spójrz co mam. Trzy bochenki jeszcze ciepłego, wiejskiego chleba i wielki słoik wiśniowej konfitury. Mam też miseczkę masła z mleka od prawdziwych, szczęśliwych krów. Pomagałam je robić w takiej śmiesznej beczułce z tłoczkiem. Czy myślisz, że mój koszyk jest wystarczającym prezentem?


Albo jakoś tak... ZAbiegi, które pozwolą rozbić ten monolit wypowiedzi.

Ukłony poranne

Dobra Cobra

Rzeczywiście klimat jest. Taki nie z tej ziemi.Czasem mam wrażenie, ze Ty też nie jesteś z tego świata ( w pozytywnym sensie), bo nasz świat jest brutalny i bywa nie do zniesienia, a u Ciebie jest tak przyjemnie i sielsko. Twoja opowieść jest jak bajka terapeutyczna na skołatane nerwy pracownika korporacji. Zgodzę się jednak z DoCo, ze warto by było rozbić troszkę tę drugą część, by łatwiej się czytało.

Pozdrawiam serdecznie z błogim uśmiechem na twarzy zastanawiając się, co ja bym dała do takiego koszyka

Wielka Ślimaczyca Srebrzysta... ciekawe, bo właśnie zastanawiałam się nad opublikowaniem rozdziału z książki dla dzieci, gdzie występuje Wielki Niebieski Ślimak, czyli księżyc.
No i Ślimak jako taki również.
Ech, zachęciłaś mnie do dodania, Al, więc chyba zaraz to zrobię...

Zawsze lubiłam bajki - może wstyd przyznać, ale nadal je czytam. Nadal wracam do ulubionych, by poczuć się jak wtedy, gdy zgłębiałam je po raz pierwszy, i - być może - ochronić w sobie tę odrobinę dziecka, które potrafi patrzeć na świat inaczej niż dorosły.
Twoja opowieść przypomniała mi własne światy z przeszłości.

Ale mam kilka uwag przy okazji:


Może - stanowił dla niej nieprzepartą pokusę spotkania Wielkiej Ślimaczycy?


Może - i znikąd nie dochodził nawet najmniejszy dźwięk?


- od dawna -
Jedno bym zmieniła.
- Wiedziałyśmy o tym od dawna, od dawna też wyobrażając sobie ten dzień?


Zbędne - wynika z kontekstu.



Zbędne.

Nie dałabym przecinka.

Może - nie mogłabym trafić w chwilę, w której zechciała przebywać na Polanie Wielka itd.?

"Oka" bym usunęła.
- dlatego nie wiem, czy kiedykolwiek zdołam wszystko dokładnie opowiedzieć - takie rozwiązanie jest bardziej spójne.

- nie mogłaby trafić do domu?


Moim zdaniem zbędne.

A jakby tak - najpiękniej rozgwieżdżonych pomysłów?

Drugie "są" zbędne.


- gdyż niektóre z nich są tak pokrzywione, że nie można już nic zrobić - tu usunęłabym "z nimi".
- urządzają piknik?

Zbędne. Nie pasuje w tym zdaniu.



A może - od prawdziwie szczęśliwych krów?


To prawda.

Serdeczności

Z wielką przyjemnością czytałam znowu twój tekst. Podoba mi się twój typ wyobraźni z jej zaskakującym szczegółami bogactwem. Podoba mi się pomysł i wydźwięk bajki. Jej obrazowość. I przesłanie. To nic, że to - jak zaznaczasz - dla dzieci i młodzieży, bo dorosłemu czasami potrzeba uciec do takiej krainy od tego, co dzieje się wokoło, od brzydoty i całej dorosłości. Jak zaczerpnie się odrobiny fantazji z twojej krainy, łatwiej powrócić.
Tylko rozrzedziłabym jeszcze tekst akapitami. Żeby łatwiej się czytało i wiedziało od razu, kiedy mówi dorosła kobieta, chyba matka, a kiedy dziecko.
A co będzie dla dorosłych? Zamawiam coś takiego, żeby nie było strasznie, ani smutno, ani brzydko, ani śmiesznie, ale ładnie i dobrze. I już się uśmiecham...
Chciałam dodać najwyższą ocenę, ale już po niewczasie i nie potrafię zawrócić. To na razie powiem: Świetnie.

Powrót do dzieciństwa.

Jako dzieciak nie czytałem książek, a już na pewno nie bajek, no, z małymi wyjątkami, ale bardziej i tak wolałem obrazkowe opowieści
Od czasu do czasu staram się nadrabiać deficyt bajek, a gdzie, jak nie na PP pod twoimi tekstami.

To mądra opowieść. Właściwie to chyba nawet genialna, niosąca ze sobą wszystkie największe mądrości życiowe i całą esencję filozofii, jaką można przekazać drugiemu człowiekowi. Nie tylko temu najmłodszemu, którego umysł dopiero co się kształtuje, ale także innym.



Jakbym miał przed sobą "Małego księcia".



To także piękne. Do mnie ideologicznie nie pasuje zapewne, ale wiem, że tak jest.

Dziękuję serdecznie za to wszystko.
Pozdrawiam

Dzień sam się obudził, gorzknieje kawa, tupie czas. Poza tym, że spłakałam się czytając, to któregoś dnia pokażę Ci, jak Jula zrobiłaby Julenkową korektę, to jak ułożenie fałd w sukni.
A w ogóle, pierwszy raz widzę tak długie komentarze!!!
Pozdrawiam, dziś na chwilę będę zamykać oczy i przenosić się na łąkę, muszę koniecznie pogadać ze Ślimaczycą srebrzystą. A słowo "piękny" Al, jest czymś na podobieństwo przyprawy, stosować się powinno z umiarem, chociaż Julence pasuje, jednak też bez przesady.

Nigdy nie byłem fanem bajek jako człek mocno osadzony w realu, raczej romantyk, ale o twardej dupie, która amortyzuje mi życiowe upadki i daje ten bezcenny komfort bycia w takich światach, gdzie magia nie jest czarna, gdzie istnieją stwory, które mają zapewne więcej ludzkich, dobrych cech niż ja i mój sąsiad spod 152, który codziennie upija się do nieprzytomności, i widząc to, chętnie wchodzę w wymiar, w którym mam powietrze.

Bo...

Świat poszedł zbytnio w bagno, by go kupować w ciemno.
Musimy, my fani pisania, wybierać sobie takie utwory, które nas ubogacą i dadzą coś na kształt siły - poczytaj, koleś, i wyciągnij wnioski.
Nie eksploruję literatury, która działa na mnie rozkładowo.
Wolę wracać do bajek, do nawet płytkich horrorów, do SFI, ale nie do brudu życia.

I to znajduję u Ciebie, Aldonko
Niezmiennie.
I jak już raz rzekłem, jak wydasz książkę, czekam na info, by ją kupić.

Pierwiastek Dobra zawsze mnie ściąga, jednak widzę też brud, o którym chętnie piszę.
Jednak na napisanie bajki się nie porwę - czemu, nie wiem.

Witaj Al,
przyszłam z rewizytą i nie żałuję. Bardzo plastycznie przedstawiasz i wciągasz czytelnika w bogaty świat Julenki.
Fabryka Naprawy Złych Myśli - jakiż to mądry i szlachetny pomysł. Zło zaczyna się właśnie od złych myśli. Pozwolę sobie zacytować słowa Matki Teresy:
Zważaj na swoje myśli, gdyż przemienią się w słowa,
Zważaj na swoje słowa, gdyż przemienia się w czyny,
Zważaj na swoje czyny, gdyż przemienią się w nawyki,
Zważaj na swoje nawyki, gdyż przemienią się w twój charakter,
Zważaj na swój charakter, gdyż on będzie twoim losem.

Pozdrawiam cieplutko i życzę spokojnego dnia, Al.