ZGWAŁCONA – Książka jest tak mocna, tak pełna bólu a zarazem zdolności, jaką bez wątpienia posiadają ludzie, że aż niewiarygodna. Nawet gdy życie, los, wystawi nas na ciężką próbę, gdy wszystko i to od wczesnych lat młodości „wali się nam na głowę”, gdy gwałt odciska się gwałtem na naszej psyche, na codziennych chwilach, potrafimy – bo musimy?- dźwignąć się kolejny raz. Niesamowite…wierz mi. Tego możesz oczekiwać po tej powieści.

Przy jej czytaniu zastanawiałam się nad jednym: Ile razy, i jak musimy zostać przez los, ludzi, okoliczności, osaczeni, oszukani, zniewoleni, by kiedykolwiek, komukolwiek „udało” się zniszczyć w nas pragnienie życia? Czy w ogóle to można stłamsić w drugim człowieku? Czy nie mówimy tu o instynkcie przetrwania? A co z pokorą, co z czymś, co ja nazywam- pogodzeniem się, zaakceptowaniem losu? Na ile to stanie się, w chwili największego dramatu bohaterki, jej drogą ku zwycięstwu? Emocjonująca książka. Piękne tło czasów.

Ale wiesz, co mnie najbardziej urzekło w tej powieści? To, w jaki sposób bohaterka po tak bolesnych przejściach, gdy już pozornie jej życie wracało do tak zwanej normy, musiała zmierzyć się najgroźniejszym …Z widmem śmierci. Własnej śmierci. Każdy z nas, Ty, ja bez wyjątku, mamy świadomość, że słowo -rak- taka diagnoza- brzmi, jak wyrok. Czy bohaterka tak samo do tego podejdzie? Niesamowite, ale nie. A jak? Sam musisz przeczytać. Ale nie sądź, że od razu dźwignie się po takim rozpoznaniu. Ale przejdzie niesamowitą, duchową - bym powiedziała, metamorfozę.
To powieść, w której znajdziesz nie tylko nadzieję, wiarę, ale i to, za czym każdy z nas tęskni. Miłość. Odkrywanie siebie, poznawanie i uczenie się samoakceptacji, jaki akceptowanie okoliczności, to moim zdaniem jedna z warstw tej powieści. Bo jak wiesz, tych dopatruję się wszędzie.

Lecz nie od razu, ja i moja przewodniczka, jesteśmy skazane…na piekło bólu, świadomości i tego wszystkiego, co wiąże się z poddaniem, z rezygnacją. Czy ja dzięki niej, mojej przewodniczce coś jeszcze więcej zrozumiem? Tego dowiesz się za chwilę…

Nasza historia zaczyna się dawno, dawno temu…

Lecz nie jest to baśń pod tytułem „i żyli długi i szczęśliwie”

To brutalne życie, z jego najgorszymi odcieniami…Ale co to znaczy „życie zgotowało nam, jej, ten los?” czy to jest PRAWDĄ? Nie, wierz mi, nie życie…jak zwykle to ludzie…

Najpierw zaczniemy swoją przygodę od czasów po II wojnie. Bytom, dom gdzie brzmi nie tylko język polski, ale i niemiecki. Gdzie jedyną opoką dla małej dziewczynki jest pewna osoba. Kim jest? Ktoś kto ukształtował, ktoś kto mówił małej dziewczynce „jesteśmy Polakami”. Polacy i Ślązacy a wśród nich ona, mała dziewczynka, która – moim zdaniem- wiedziała KIM JEST. Bo nic, ani nikt nie zaburzył jej poczucia tożsamości. Mijają lata, sąsiad, któremu się kłaniała, uśmiechała, staje się katem dla jej psyche, dla ciała. I to na lata. Niechciana ciąża, wyjazd, kolejne rozczarowania i ból…na szczęście ktoś jej równie bliski, wyciąga do niej pomocną dłoń. Ale i tak ucieka od tego, co było i jest. Podejmuje ryzyko, oddala się od korzeni, jednocześnie, choć zabrzmi to paradoksalnie, je kultywuje. Rozpoczyna studia, dziennikarstwo, i to staje się dla niej odskocznią. I dla mnie. Ten fragment powieści odrywa mnie od bólu wspomnień a porywa ku nowemu, prawie dobremu światu. Ja i ona, moja bohaterka w końcu zaczynamy dostrzegać piękno, które nas otacza. W końcu zaczynamy akceptować to, co się stało… I gdy pogodzone zaczynamy się uśmiechać się i wierzyć…

I nagle…Zapada wyrok…Choroba, o której już Ci wspomniałam…

Wybacz, że nie trzymam chronologii zdarzeń powieści, ale ta książka i mnie tak „przerzucała” od dziś do przeszłości, od nadziei, po jej brak. Od miłości po jej utratę. Wracałam do przeszłości wraz z moją przewodniczką, aby zrozumieć. A także wybaczyć i pogodzić się z faktami…

Najpiękniejsze, najcudowniejsze słowa, jakie czytałam są niemal na ostatnich stronach. Jakie są to słowa? Już wiesz, zapraszam Cie do czytania.
A ja tylko dodam. To powieść, o której się nie zapomina…Bo jak można zapomnieć o zdolności, jaka nagle w nas się budzi? O pojednaniu z samym sobą i z Bogiem. Lecz nie oczekuj książki o tematyce religijnej, lecz o ludzkiej. Bo ile trzeba mieć w sobie wiary by uwierzyć, że ta choroba jednak cię nie zabije? Że masz jakąś przyszłość? A może moja przewodniczka jej nie będzie miała? A mimo to, wciąż w nią będzie wierzyć? Sprawdź to sam. Zapraszam Cię do świata, gdzie być może fikcja literacka miesza się z prawdą życia…

Pozdrawiam Cię serdecznie, Marta Grzebuła

Zapraszam na blog Marty Grzebuły  http://jarzebina22.blog.pl