Trójka przyjaciół. Znali się od zawsze, byli nierozłączni. Dziś, w przedostatnim dniu wakacji, coś między nimi zaczęło pękać. Przyszli na peron, to było ich miejsce.

- Nienawidzę ludzi! – wrzasnął Radek, wypił długi, zarazem ostatni łyk z butelki i rozbił ją o tor. W dłoni została mu szyjka. Miała poszarpaną krawędź, na kształt zielonego tulipana.

- Za co ich tak nienawidzisz? - zapytała niewyraźnie Eliza. Chciała się jeszcze pośmiać. Czas był stosowny, wczesny wieczór, wszyscy troje mocno wstawieni.

- Za to, że są – jęknął Radek, jeżdżąc palcem wskazującym po ostrej krawędzi butelki.

Eli uznała to zachowanie za niesmaczne. Z palca pociekła strużka krwi. Dziewczyna wtuliła się w Antka. Jutro rozjadą się w różne strony. Żadna tragedia, kilka miesięcy, po co taki dramatyzm?

- A jakby ich nie było? – zagadnął Antoni, wcale nie patrząc na przyjaciela.

Radek akurat przymierzał się do czynów: Czy żyły na nadgarstkach powinno się rozcinać od prawej do lewej, czy odwrotnie? W którą stronę będzie lepszy efekt?

- Też bym ich nienawidził – wyznał.

Absurdalną rozmowę przerwał gwizd pociągu. Chłopak w ostatniej chwili zwlókł się z torowiska. Poczekał, aż maszyna przemknie, i usiadł z powrotem.

Nagle jego uwagę przykuła dziewczyna. Usiłowała podejść niezauważona, była ubrana za lekko, miała bladą twarz. Zatrzymała się.

„Chodź do mnie”, zdawały się mówić rozchylone usta, sącząc wprost do mózgu Radka.

Ścisnął szyjkę butelki i wyrzucił w krzaki. Odkapslował następne piwo, łypnął wzrokiem w stronę nieznajomej. Stała, wpatrywała się w niego. Uśmiechnął się. Cóż za piękne zjawisko.

- Śpiesz się powoli, maleńka. Wkrótce, ale nie dziś – postanowił głośno, pogroził palcem jak ojciec strofujący córkę. Dziewczyna wzruszyła lekko ramionami.

- Znowu przyszła? - mruknął Antek. Znał odpowiedź.

- Ta, kusi mnie coraz bardziej. Hmm... te jej nogi. Już wie, jak się umalować, wcisnęła pupkę w mini, ma czerwone szpilki z CCG...

- I właśnie za to cię lubię, pieprzony samobójco – zarechotał. - Masz zajebistą wyobraźnię.