Witaj,
Twój wiersz przemówił do mnie i to bardzo. Przeczytałam kilka razy i gratuluję umiejętności bawienia się słowami, tworząc świetną, dobitną metaforykę, która zatrzymuje.

Pozdrawiam,
A

Niesamowite Bosski ja nie mam już słów na Twoją poezję, za każdym razem drżę, jak mocno potrafisz wejść w czytelnika, powiem otwarcie jestem zakochana w Twojej twórczości, rozumiem tu wszystko od kiedy poznałam Twoje Dziesięć minut na wieczność ten wiersz mówi wszystko.
to smutny wiersz ale wykwintny. Dziękuję, że mogę czytać takie teksty. Pozdrawiam.

Nie wiem sama. Przygnębiająco. Najsmutniejszy z całego cyklu. W poprzednich tliła się iskierka nadziei, a tutaj:

Nie, nie, nie, nie zgadzam się!

... bo może jest tak, że kiedy najbardziej chcemy, wtedy nam nie wychodzi.
Może warto poczekać, aż Los sam zapuka do drzwi i szepnie: "Chodź, masz to jak w banku".
Ale póki co człek błądzi jak w tych wersach, gdzie jak we mgle niczego nie można się spodziewać, poza niewiadomą.
Coś się popieprzyło i szuka się w... śmietnikach życia, trwania, bytu i człowieczeństwa.
Ale co tam znajdziesz, szukaczu?

Gorzko, Tadeuszu, gorzko bardzo...

W sumie życie często to zwykły syf, więc czemu się tu dziwić?
Brać na klatę i iść dalej - kiedyś zaświeci słońce, ono zawsze wychodzi zza chmur...

sorry za opóźnienie dzięki piękne Ajw i Mike pozdrawiam.