Tytuł "nijakość" nie jest puentą dla tekstu, bo działania nim pokazane niejakie nie są. Są przed nijakością ucieczką. Dramatyczną. Poruszającą.

Tytuł jest przewrotny również w stosunku do obranej formy. Jest bardzo jakoś, inaczej i oryginalnie. Pewnie żywym przeciwnikom inwersji nie spodoba się ich obecność. Mnie nie wadzą, wręcz przeciwnie - wydaje mi się, że do obranej formuły pasują.

Bardzo podoba mi się: "który tylko z nazwy był własnym, bo nigdy w nim się właśnie nie czułam" - super koncept z nadaniem nowego znaczenia słowu "właśnie".

W ogóle odchodzę ukontentowana.

Jest w tym tekście jakiś niepokój, czający się za każda literką, "twarde" rozliczenie z ważnymi elementami życia, by przełamać "nijakość". Bardzo mi się podobało, lubię oryginalne zestawienia słów, a tutaj tego sporo i wiją się jak szkliste węże. "wolność" najbardziej przypadła mi do gustu, może dlatego, że sama często wybiegam, by zaczerpnąć powietrza.
Pozdrawiam

Coraz częściej tracimy prawdziwe życie. Dajemy się nabrać na namiastki. Rozpaczliwie rzucamy się w wir, przekraczamy sacrum, a w rezultacie wychodzimy z tego bardziej opustoszali i samotni, niż spełnieni ..
Żadna konsumpcja nie nakarmi głodnego serca i nie nasyci duszy. Tęsknimy do tego, by spotkać się ze sobą prawdziwym, a w końcu zapominamy nawet własnego imienia, a może imienia duchowego przewodnika, który pomoże odnaleźć orientację w życiu..
Ja tak rozumiem Twój ciekawy tekst, w którym pokazałaś, że świetnie piszesz. Pozdrawiam serdecznie

Hey,
po przeczytaniu - kilkukrotnym zresztą - przypomniała mi się polonistka (lubiana, skądinąd) ze swoim powtarzalnym i nudnym pytaniem: "Co poeta miał na myśli?". A skąd ja, kurna, mogę wiedzieć, co w jego głowie siedziało?! Domyślać się jeno idzie...
Imię. Jakie Imię? Boga, Jahwe, męża, kochanka albo kogoś innego, którego nawet peelka nie zna, a krzyczy w rozpaczy.

tożsamość
bohaterka ma świadomość swojej kruchości, ale z dumnie podniesionym czołem brnie w życie.
Czemu z dumnie? Bo ma świadomość, że jest lepsza od innych? Skąd takie?

wolność
naiwne myślenie, że każdy chciałby ją posiąść. Ego przerasta rzeczywistość?

wiara
czas płynie, naiwne sny na jawie, bajkowe spojrzenie na życie? Starzejemy się...

nadzieja
a jednak siła pozostała. przywiązanie, przysięgi, czystość

śmierć
ktoś odchodzi bez możliwości reanimacji, pomocy jakiejkolwiek. Bo pomoc juz nie istnieje, nawet bohaterka nie wie do kogo się zwrócić...

Dobra, koniec domysłów i interpretacji.

Tytuł zapisałabym też z małej. A na końcu postawiłabym kropkę.

Kiss

A

Totalna nieporadność naszej głównej bohaterki. Jakież dramatyczne przeżycia z młodości sprawiły, że jest teraz kim jest.

blaszko,

Rysujesz przed nami pannę rodem z patologicznego domu (a patologie są rózne, wiele z nich obecnie nawet trudno nazywać patologiami - tak spowszedniały), która nie radzi sobie w zyciu.

Ludzie to bardzo dobrze wyczuwają i dążą do wykorzystania jej niepewności. Takie swoiste "zahukanie" wyczuwa się od razu a społeczeństwo to najczęściej świnie, pragnące na czyimś bólu wywyższyć swoje ego i poczucie własnej wartości.

Nigdy nie potrafi dorosnąć, zawsze żyje w swoim świecie, imaginuje sobie i interpretuje go na swój sposób. Kurczowo musi się trzymać tego, co nieumiejętnie zbudowała przez swoje całe dotychczasowe życie, bo nie widzi innej drogi. Bo przyznanie się do tego zburzyłoby wszystko, co wypracowała sobą przez całe dotychczasowe życie. Więc za wszeklą cenę nie może sie poddać, nie może ulec.
I tak szamoce się sama ze sobą, przy okazji kalecząc innych. Odwieczna walka trawi jej trzewia. Jest tak osotana, że już nawet nie widzi wyjścia z zamotanej sytuacji, bo wszystkie siły poświęca obronie swojego status quo.

Dramatyczne losy rysujesz przed naszymi oczami.

Może jakiś dobry psychoanalityk by spróbował ją wyciągnąć z tego stanu? W nim jedyna nadzieja, bo zapewne nie ma przyjaciół, a nawet jeśli - traktuje ich instrumentarnie? Dobrze, że są, wręcz mają być - ale wara im ode mnie! Mają tylko schlebiać temu, co zbudowałam i przyklaskiwać moim (MOIM!) decyzjom. Tu nie ma miejsca na rozmowę. Smutne...

A czyż to nie Osioł powiedzial Shrekowi, że tylko przyjaciela stać na wygarnięcie wszystkiego?

Jest jeszcze Bóg - ale czyż każdy z nas nie chce Go pojmowac tylko na swój sposób, zamykając Go w swoich (nieprawdziwych) wyobrażeniach?


Czy duma i przekonanie o własnej wielkości pozwoli naszej bohaterce na zmianę życia? Czy w ogóle jest to możliwym?


Z każdej strony jakieś ograniczenia a ona chce być wolna... Tylko co to za wolność? - pyta Dobra Cobra.


Poruszające!

Pozdrawiam,

DoCo

Ale czy nie jest tak, że takich kobiet i facetów (sic!) jest całe mrowie na ziemi naszej pięknej oraz w innych, ościennych krainach, ponadto tych, które są już daleko, że jeno palcem na mapie można je namierzyć?

Zjawisko niespełnienia, braku przeżycia życiowego orgazmu i co za tym idzie, nieustanowienia swojego miejsca wśród innych i w świecie, jest tak uniwersalne, jak mróz w zimie i brzydki zapach z ust, kiedy ma się próchnicę.

Tu zobaczyłem niekończące się miotanie wokół własnej osi: szukanie prawd objawionych, odkrywanie własnych "ciężarów" i ograniczeń, które od świata oddalają, a drugiego człeka czynią Himalajami poznania, bo jakże daleko, choć tak blisko...

Życie ewoluuje.
I my też.
Nie jesteśmy tymi, którymi byliśmy w 1993 roku, albo nawet wczoraj, bo zdrowe organizmy mutują i to dotyczy także nas, jak twojej bohaterki, która szukała, parła naprzód, macała teren przed sobą...

To sum up,

Nie postrzegam jej jako osoby zaburzonej mentalnie.
Jako poszukującej, potykającej się o własne nogi, o własne mity, demony i wiarę w coś, co może, ale wcale nie musi nadejść.
Wielu z nas takimi.
A po drodze ile lat mija na poszukiwaniu tej jednej, właściwej drogi, podczas gdy po drodze mija się setki tych lipnych?

Poczułem twojego tekściora.
Lubię, jak ktoś wsadza palec w ranę.
To czasem daje odpowiedź

Howgh!

Fajne to. Rozpaczliwe trochę i zawodzące, ale za każdym razem mam przed oczami Virginię Woolf, którą Stephen Daldry prowadzi w "Godzinach" pod wodę. Ona była wycięta, a jej słowa były wypowiadane spokojnie, ale wszystko wokół nimi krzyczało. U Ciebie, mam wrażenie, jest podobnie. A że ja uwielbiam i Woolf, i tragedie, to punktuję ten tekst wysoko.

Na początku uwierało mnie duże "N" w tytule, ale ktoś zabrał. I dobrze.
Może przejrzałabym też rymujące się końcówki, bo chwilami ostro wierszujesz. Ja wiem, że to taka stylizacja językowa, ale bez przesady.


Powtórzeń też trochę. Zwłaszcza w tej pierwszej części. Dlatego tutaj przynajmniej zrobiłabym ziarnko fasoli. Też umniejszy to bohaterkę jeszcze bardziej, a przecież o to jej chodzi.




I znowu groch. Też to zdanie takie mało liryczne, przykładając do reszty. Do przemyślenia.


wyszeptał brzmi lepiej

Z wielkim opóźnieniem, ale jednak jestem
I cóż mogę dodać po tym, gdy tyle już się tu nadziało.
Hmm, dla mnie to, co w tekście, oznacza po prostu życie.
Gdyż wszyscy przechodzimy etapy, które wskazałaś.
Niektóre staramy się ominąć, ale ten końcowy dla każdego jest nieunikniony.

Szczególnie wolność przypadła mi do gustu.
Tak, jest niekiedy straszna, niekiedy boimy się opuścić nie-wolność, gdyż często jest spokojną przystanią, wiemy co mamy, a wszystko poza nią jest takie niepewne.
Wolność nakazuje dokonywanie wyborów, branie na kark odpowiedzialności, ale jednocześnie to ona nas kształtuje, przez nią jesteśmy sobą.

Owszem, niepokój także wyczułam, ale niepokoje są po to, aby się z nimi uporać
Ciekawy tekst, podobał się

Jest ciekawie, stylizacja i forma dopełniają aktu wyznania.
w pierwszym akapicie zgrabnie zaznaczyłaś, jak to czasem mamy złudne wyobrażenia co do siebie - wydaje nam się, że jesteśmy z tych lepszych, a ostatecznie okazuje się to ułudą, być może pragnieniem naszym tylko. A gdyby brać pod uwagę już ostateczną ostateczność, to mi się w tym kontekście skojarzyły Leśmianowe Trupięgi analogicznie do Twojego grochu.
Wszystko jest ładnie nakreślone, ale jakoś wyjątkowo przypadło mi krzyczenie do ludzkiej dłoni...

Gdybym miała subiektywnie podejść do słowa (co jest brutalne, kiedy chodzi o cudzy tekst czasem), to nieśmiało:
- nachodzi na siebie błyszczące i pękające (może pęka? nawet nie tak źle by brzmiało chyba)
- a co powiesz na "obracam"? Troszkę zmienia sens, ale może jednak przylega... (i nie wpada na powstałam - i chyba gwoli kontekstu winno być "powstawałam"... że nie raz, skoro obracałam; ech, chyba już pogmatwałam zanadto owo "wyjaśnienie" )


Pozdrawiam ze słońcem.

No tak, no tak, to pojęłam nawet. Dlatego nieco zmętliłam swój wpis; chciałam za dużo wyjaśnić jak najkrócej. Jednakowoż "obracałam" skojarzyło mi się bardziej z powtarzalnością czynności poprzez swoją niedokonaność, a nie - że ktoś czynność przerwał w trakcie. Stąd sugestia. Tak czy owak - mnie po prostu końcówki się porymowały, więc kombinowałam (czasem zdarza się, że jak wół pod górę), hehe.

Pozdrawiam nie mniej wiosennie, do tego ze słoneczkiem.