Pierwszy raz bolał, bo miała tylko dziesięć lat i żadnych zębów mlecznych. Trzydzieści dwie perełki wypadły z ust, a ona próbowała wkładać je z powrotem, wciskała w poszarpane dziąsła i płakała, ale cicho, bo było już po dziewiątej. Potem zęby zaczęły zwijać się w splecione z palcami białe węże i wrastały pod skórę, pełzając szybko wzdłuż żył. Zakryła usta dłońmi, żeby nie krzyczeć. W gardle bulgotała gorąca krew, oczy rozwierały na siłę stalowe szczypce, do uszu wpełzały karaluchy. Brakowało jej już rąk do skrywania się przed światem.
Chciała wyjść tylko na chwilkę, tylko piętro dalej od skłębionego pod jej stopami piekła. Połamaną od upadku i poszarpaną od krzaków znaleźli ją dopiero następnego dnia rankiem.
Kolejne razy nie bolały tak bardzo, bo wiedziała czego się spodziewać i zabrali jej wszystkie okna. Tłumili terapią, zduszali lekami, ale czuła się po nich źle, a skłębione pod sufitem dłonie topielców i tak wracały nocą. Mówili, że powinno być lepiej, więc zgadzała się z nimi. Zresztą, może to oni sami nachylali się nad jej łóżkiem, sypali popiół do gardła i wlewali kwas w gałki oczne, może to oni rozpalonymi prętami głaskali ją pod koszulą nocną i charczeli do ucha siarkowym oddechem. Pogodziła się z myślą, że żyje wśród demonów, albo umarła i poszła do piekła za hałasowanie po dziewiątej.
Kłamała, że jest lepiej na tyle często, by wypuścili ją do czyśćca. Tam było powietrze, więcej ludzi i budynków. Znalazła wśród nich nie-demona i została u jego boku, bo pozwalał zagryzać jej krzyk własnym ciałem. Głaskał ją po głowie, mówił cicho i zabierał do tych budynków, które bywały otwarte.
Oglądali rzeczy, rzeźby i obrazy, syk skwierczących ciał był nawet jakby cichszy. Patrzyła beznamiętnie na wieczne animacje, robaki przeżerające płótno i gnijące oczodoły ponurych klaunów, gdy nagle ścisnął mocniej jej dłoń.
To dziś, teraz powie, że widzi to samo, że już wie, rozumie i, och, jakaś ty była dzielna, znosząc apokalipsę na co dzień.
Kichnął.
Wymieniła z klaunem smutne spojrzenie.