Zajrzałam, przeczytała, to i ślad zostawię. Niezgorzej opisałeś wrażenia, odczucia, spostrzeżenia. Tylko zakończenie takie miałkie, nietrafione, do tego jeszcze to nieuzasadnione niczym przekleństwo. Może mała konfrontacja w rzeczywistością (miasta) przydałaby miniaturze koloru?
Pozdrawiam.

Podpisuję się pod tym, co napisał Urbi.
Oprócz tego sporo niedociągnięć interpunkcyjnych. Np:


bardziej pasuje - a spomiędzy


Przejrzyj tekst jeszcze raz.
Pozdrawiam

Witaj,
Przecinkowo leży Rozumiem, również mam z nimi problemy w swoich tekstach. W cudzych od razu się rzucają. Dobrze jest unikać powtórzeń.
Puenta jak najbardziej na tak

Pozdrawiam,
A.

Począwszy od samego tytułu ciekawy pomysł i dobrze zrealizowany.
Niestety efekt psuje wulgarne słowo w zakończeniu.
Brzydka ta moda na takie słownictwo. Dziwne, że literaturze stało się ono tak niezbędne, iż zagarnęła je od niekulturalnych osiłków, którzy książek wcale nie czytują. No, ale to już nie twoja wina.
Nie przydałoby się, aby rozluźnić nieco tekst poprzez akapity?

Chętnie rozpłynęłabym się nad stylem. Nad pomysłem. I nad umiejętnością budowania klimatu. Ale za bardzo irytuje mnie, że - mimo wcześniejszych sugestii - wrzucasz kolejne teksty, nie poprawiając poprzednich. A do poprawienia jest niemało.
Nie musisz wchodzić w prowadzące donikąd dyskusje, bo od tego większość z nas ma konto na fejsie. Ale szkoda, że nie chcesz się uczyć. Z takim potencjałem.

---
Widziałem je co kroku. Pierwsza była ekspedientka w jednej z sieciówek, tych sklepów(,) co to są zawsze blisko. Zadowolona(,) widząc znajome twarze przychodzące tutaj co dzień, szczęśliwa(,) mogąc zaoferować najlepszą jakość produktów. Zaraz potem minąłem uroczą blondynkę. Miała dołeczki w policzkach, a zza uwodzicielsko ułożonych w uśmiechu, pełnych warg zerkały na mnie oszałamiająco białe zęby. Minąłem ją(,) zerkając prosto w zielone oczy, świecące jak dwa szmaragdy spod idealnie ułożonej, mimo powiewów zimnego jesiennego wiatru, żniwnej grzywki. Tę piękną, niewerbalną wymianę uprzejmości pomiędzy dwojgiem młodych ludzi dostrzegł najwyraźniej mechanik, którego podczas swoich spacerów zawsze widziałem na placu serwisu samochodow[u]ego[/u]. Stał koło pięknego, najprawdopodobniej dopiero co opuszczającego zakład, czerwonego samochodu(,) wyciągając do mnie rękę z uniesionym ku górze kciukiem. Po drugiej stronie ulicy zadowolona rodzina wracała z weekendowych zakupów. Mąż spoglądał na żonę z uśmiechem(,) w jednej ręce trzymając torbę, drugą trzymając za rękę brzdąca(,) z utęsknieniem spoglądającego na wystającą z reklamówki nową zabawkę.

Nie słyszałem żadnego śmiechu. Nie byłem w depresji i nie zagłuszał ich warkot silników. To było Miasto Pierdolonych Bilbordów.