Placebo      
(żeby życie nie bolało)

Świadomością umysłu pojąć sferę ducha,

żeby ochraniać ciało przed szkodzeniem sobie.

Wznieść się ponad psychikę, gdy nieskora słuchać

i pokierować losem w egzystencji globie.

Życie nie musi boleć, jeśli duchowości

powierzymy przywództwo nad marnością ciała,

przekraczając granice i natury pościg,

która bez odpowiedzi bezmiar pytań dała.

Potrzeby sensu życia segregujmy z głową

pomimo ograniczeń wszechobejmujących,

gdyż żądzę dobrobytu czas nam zakodował

co potrafi cierpienie jadem w duszę sączyć.

Spróbujmy bardziej kochać bezinteresownie.

 Niech każdy człowiek żyje dobrem absolutu,

wierząc w boga, jakiego jego umysł pojmie.

 Niech zrozumie, że milion - to przeżyte jutro.

Gdyby mimo mądrości, ból nas zawojował,

cierpmy tylko połową swojego jestestwa.

A na wszelki wypadek, niech druga połowa

czeka, aż dobroć w ludziach wróci na piedestał.