Tekst nie jest zły, wymaga jednak pochylenia się jeszcze i pracy. Nie bardzo rozumiem wersyfikację na przykład. Po co takie rozstrzelenie wersów w drugiej strofce? Czemu to ma służyć? Poza tym odnoszę wrażenie, że wersy są poucinane na siłę, bez większego przemyślenia i zastanowienia. Nie mówię, że mam rację w tym względzie, jednak odnoszę wrażenie przypadkowości enterów.

Gdzieniegdzie przydałoby się wygładzenie, jakiś szew, żeby wersy płynęły zamiast się rwać. Mam na myśli zwłaszcza pierwszą i drugą strofoidę. Momentami odnoszę też wrażenie zbytniego przegadania, a więc i zanudzania czytelnika nadmiarem słów.

Trzecia i czwarta znacznie lepiej się czytają. Treść też w nich o wiele ładniej podana, ciekawsza.

Pozdrowienia

Witaj.

Gdyby ten wiersz można było dopowiedzieć kilkoma niedopowiedzeniami, zastosować zmianę z dobrego na lepsze, omijając inwersje przestawne, tudzież dopełniaczowe oraz zapis, tekst mógłby wyglądać mniej więcej tak:

dyskretnie py­tasz znów o mnie
nie do­cie­kam nie prze­szka­dzam

czy­ta­jąc na wskroś
za­my­kasz kon­tu­ry wierz­chem dłoni
piesz­czo­ta spuch­nię­tych ust
i nie­cier­pli­wy od­dech
wni­ka­ją gwał­tow­nie bez uprzej­mo­ści

roz­­kradasz mnie na małe pań­stew­ka
bez gra­nic bez ustro­jów
ciche wyspy na oce­anie z nocy
głod­ne wil­cze palce

za­sła­niam się sło­wem jak kur­ty­ną
po nie­uda­nym spek­ta­klu -
li­to­ści­wa na­gro­da za sa­mot­ne po­ran­ki
nie­do­kar­mia­ne spoj­rze­nia

na pa­ra­pe­cie per­ło­wa mgła
od­chy­lam fi­ran­kę krad­ną­cą mi niebo
omdla­łe źre­ni­ce chmur
zwia­stu­ny po­so­ki desz­czu
cze­ka­nia

kro­pla po kro­pli pły­nie czas

Pozdrawiam.

I to jest to, co w poezji lubię i co na mnie działa: kiedy kobieta intensywnie oddaje w wersach samą siebie, ogień, który często płonie w bryle lodowej, chwile niepewności i lęków rozpięte gdzieś w godzinach szarzyzn między zmrokiem a świtem, kiedy świat, siebie i tą drugą osobę widzi się najostrzej, najcelniej, bo bezsenność wyostrza zmysły i myślenie, a gdy w sercu trwa zawierucha, trudno o zdrowy sen...

Wiersz nie jest optymistyczny, ale jest za to pełen zwyczajnego, naturalnego realizmu.
Bo czyż nie czujemy się tak w pewnych sytuacjach?
Czy jesteśmy zdolni do obojętnego stanięcia obok tego, co w nas wrze?
Nie, nie spojrzymy na siebie z boku, bo jesteśmy "w środku dziania się" i tylko zmysłami i intuicją czytam świat i siebie.

I cierpimy, czekając na światło.
I wierzymy, że jego nadejście to tylko kwestia czasu.
Bo kochanie, to życie, a życie, to ciągła wędrówka ku tej drugiej osobie.

Tak, Beatko, odebrałem twój utwór