Pamiętam - moja żona także umierała każdego ranka, może tylko trochę inaczej. Nie malowała
ust, niczego nie malowała. Ona po prostu umierała. W końcu któregoś ranka umarła na prawdę.
Miała 56 lat. Ty, ajw, udajesz, że umierasz. Przestań się tak bawić...
Wiersz zszokował mnie, ale zmusił do powrotu we wspomnienia odległe o dziesięć lat. Jaką Ty
masz siłę oddziaływania na ludzką reakcję dotyczącą wspomnień.
Dziękuję Ci za ten wiersz. Trzy panie przede mną trochę inaczej spojrzały na ten tekst.
Ja siłą rzeczy odebrałem go w innej płaszczyźnie.
Pozdrawiam.

Tak, nie jesteśmy równi, jeśli chodzi o nastroje, jeśli ktoś jest 365 dni w roku wesolutki, to śmiem twierdzić, że ma coś z deklem nie w porządku.
Podobnie z nazbyt długim przygnębieniem.
Podlegamy wielu wpływom, idącym z otoczenia i z domu, które kształtują nasze "czucie się", więc jest to zmienne i jakoś trza z tym żyć - człowiek zmiennym jest i basta.

Ja lekko umieram, kiedy żona lub córka gdzieś wyjeżdżają samochodem, a obie mają ciężką nogę i parę punktów karnych na koncie, a że muszą wyjeżdżać, to ja wówczas czuję coś na kształt niepokoju i jakoś mi nieswojo.

Ale jako optymista wierzę, że św. Krzysztof czuwa

A zimą czy aby większość z nas nie czuje się zdołowana?
Z braku słońca, zamknięta w domach?
Kiedy jest znów wiosna, i nastrój wraca do normy, rosną nam ponownie skrzydła, jak autorowi tych słów, który odczuwa narastającą euforię z każdym kolejnym dniem, czego i Tobie życzę

ajw - bardzo mi się podoba klimat wiersza, ten smutek, że kobieta już nie jest dla mężczyzny kimś, kim była dawno temu, że on nie widzi w niej tego, co kiedyś. Smutno tu i nostalgicznie, ale co poradzić, kiedy tak w życiu się dzieje. To, co dla nas ważne, odbiera nam czas i pozostaje jedynie zobojętnienie. I dręczące pytanie: "Za co ją pokochałem?" i "Dlaczego on już nie kocha mnie tak, jak kiedyś?". Tak to odczytuję. Jedynie drugie usta zmieniłabym na wargi, bo trochę razi mnie to powtórzenie. A poza tym wszystko jest pięknie.

Pozdrawiam

ajw to wieloznaczne strofy, bo mogą opisać bardzo wiele sytuacji, oddaleń, pożegnań, trwanie, które już jest odejściem. Bardzo smutny, bez nadziei, "zmęczony" bezsennymi godzinami czuwania, oczekiwania tego, co ma nadejść, chociaż zawsze niespodziewanie, ale zawsze pewnie. Każde odejście jest trudne, bardziej dla tych, którzy zostają, którzy wiedzą, że teraz, sami, muszą poskładać swoje życie na nowo.

Pozdrawiam

nie lubię wyliczania i to jedna z rzeczy, które przeszkadzają mi się wczuć w tekst. do tego kropki, które wyrwały się z rzędu znaków interpunkcyjnych i powskakiwały, gdzie miały.


tekst jest za krótki, chciałabym czytać temat dłużej. nie wykręciłaś smaczku do końca. pomalowana i co teraz? teraz powinna wyjść na miasto albo chociaż stanąć przed lustrem. w ostateczności - położyć się spać do łóżka.

pozdrawiam. Whole

Zgadzam się z Whole w kwestii kropek. To pewnie trochę zboczenie i czepialstwo, ale jak patrzę na te kropki, to bym je albo wywaliła, albo do całości dorzuciła przecinki - tak gwoli spójności.
Wiersz bardzo plastyczny pod względem odbioru i w ogóle treści - tyle kolorów, że czułam go niemal organoleptycznie, jakbym miała w wyobraźni drugą parę oczu.
Fraza "i szminką o smaku ust" mnie totalnie rozbiła, pozytywnie, oczywiście. Pięknie ujęte.
Nostalgicznie, ale bez patosu, bo przecież sama w tekście podkreślasz codzienność. Dzień za dniem, a peelowa kobieta, jeśli już o siebie dba, to z przyzwyczajenia, żeby nie wypaść z rytmu i mówić światu, że wybornie wszystko ogarnia. Makijaż nakładany machinalnie i nawet usta są zniechęcone - może się rozczarowały, może się boją.

Pozdrawiam zwiewnie, tak w klimacie.

Zawsze patrzę trochę przez pryzmat tego, jak wygląda mój własny proces twórczy, a że jestem raczej perfekcjonistką w tej materii (a przynajmniej chciałabym być), to konsekwentnie w wierszach nie kropkuję i nie przecinkuję. Z drugiej strony niektórzy w ogóle nie zwracają uwagi na ewentualne błędy w interpunkcji, jej brak czy nadmiar, ale chyba nie ma co się zastanawiać - na pierwszym miejscu stawiajmy treść - i już.
Życzę więc weny.

Tytuł świetny. Pierwszy wers też kupuję. Ale potem robi się znowu tak "po Twojemu". I mimo że wydźwięk wiersza jest inny niż Twoich dotychczasowych, to ja znowu mam wrażenie, że już tu byłam.
Natłok kolorów też trochę przytłacza. Za mało dla nich tutaj powierzchni.
zieleń mojego patrzenia brzmi fatalnie, jakby zostało wymuszone usilną potrzebą nie zdublowania "spojrzenia" z poprzedniego wersu.
Na tak dorzucę jeszcze wersyfikację i interpunkcję. Bo ja z kropkami się przyjaźnię.