Chciałbym umieć spojrzeć
chociaż raz na ciebie.
Widzieć cię takim, jak kiedyś:
bohaterem, herosem i osobistym bogiem.
Umiałeś wszystko i ja też
chciałem tak jak ty wszystko.
Oprócz jednego.

Kiedy wracałeś kończył się spokój
i błoga cisza,
Koncert rozpoczynał się jak zwykle
na dwa głosy.
Ty działałeś basem,
lecz za wroga objąłeś
twardy sopran.
Ja wsłuchany w ten recital
dorzucałem coś czasem skromnym altem
najciszej jak tylko potrafiłem.

Choć trudno było mnie usłyszeć
Czasem ktoś z pierwszych rzędów
doceniał moje starania.
Dostawałem wtedy gromkie brawa,
a wy nawet ich nie słyszeliście.

Zacząłem w końcu myśleć
o karierze solowej,
do której było mi już niedaleko.
Niestety brakło mi odwagi,
żeby przyćmić wasze talenty.

Lecz kiedyś przyjdzie mój czas.

To ja będę głównym solistą.

Mam tylko nadzieję,
że obsadzą mnie w komedii,
a nie - jak dotąd
w przykrej tragedii
na dwa głosy i chór.