To już tak niedaleko, na wyciągnięcie ręki! Im bliżej studni byli, tym mocniejsze ogarniało ją podekscytowanie. Hamowała się trochę z okazywaniem entuzjazmu, bo wciąż musiała ocierać łzy z jego policzków, a głupio było się tak cieszyć, gdy ktoś płakał.
- I zobaczysz - sapnął pomiędzy kolejnymi spazmami szlochu. - Spełni się wszystko, ale to wszystko, co sobie zamarzysz! Zdrowie, szczęście, kucyki... – załkał, przytulając ją mocno do siebie. Za ich plecami rozlegały się strzały.
- Kucyki! - zawołała, wtulając buzię w dziadkowe ramię, by nie patrzeć na jasne rozbłyski w oddali. Było prawie jak na Sylwestra, głośno i jasno. Ludzie też krzyczeli i przytulali się na ulicach. Ostatnio było znacznie zimniej, lecz może w tym roku święto wypadło akurat w sierpniu. Nie interesowała się tym zbytnio, bo całą jej uwagę pochłonęły opowieści dziadka o magicznej studni. Trochę gniewała się na niego, że tak długo to przed nią ukrywał, miała w końcu już całe sześć lat. Wspaniałomyślnie postanowiła wybaczyć mu tę zniewagę.
- Ale pamiętasz, pamiętasz jaki jest jeden warunek, by magiczna studnia była magiczna? - upewnił się po raz setny. Minęli jakiegoś pana w zielonym stroju, który strzelał fajerwerkami niebezpiecznie blisko innych ludzi, chyba nawet mignął jej tam Tymek z przedszkola. Bardzo niebezpiecznie tak stać tuż obok sztucznych ogni. Dziwne, że tyle osób było dziś w zielonym. Może to jakieś inne święto, łączone z maskaradą?
- Tak – żachnęła się. - Muszę być cicho. Cichutko. Jak myszka - szepnęła.
- Przez ile? - dopytywał się płaczliwie. Szkoda było strasznie, że nie mogli pójść tam razem, ale podobno był limit wieku. Akurat do sześciu lat! Ogromna z niej szczęściara.
- Dwa dni – wyrecytowała dumnie i została posadzona na bardzo niewygodnym wiadrze. Dziadek włożył jej sznurki w dłonie, kazał trzymać się mocno, pocałował w czoło i opuścił na sam dół studni. Było zimno, ciemno i okropnie, lecz była dzielną dziewczynką i nawet nie pisnęła. Wiadro zostało wciągnięte na górę.