ŻAŁOBNY BĄK

Wytworny dyliżans - ostatnia z tras.

Do celu się zbliżam - żegnając was.

Zdobiona szkatuła - ostatni dom,

otula mnie czule, gdy bije dzwon.

Kłujące wieńce - sztuczny kwiat,

matowe zdjęcie, pocięty głaz.

Ostatnie ujęcie - lampy blask,

a potem przyjęcie ciepłych straw.

A może inaczej - zwyczajnie tak:

w remizie strażackiej żałobny trans.

Kolejnej butelki cierpki smak,

szczypiące bąbelki - ulgi znak.

Na puste żołądki bufet kaw,

na stole obrazki, a pod nim paw.

Chór gorzkich żali - kolejny bąk.

Niesmak na sali - kielichy do rąk.

W gardłach żołądki - kolejny paw,

porwane wątki, nie widać już gaf.

Bąk jest wyjątkiem jak w ringu gong,

początkiem i końcem jałowych trąb.

Światłość wiekuista niechaj świeci nam,

przejrzysta i czysta prowadzi do bram.

Z głową w klozecie jedna z dam,

w czarnym żakiecie, pełnym plam.

Nad nią skupiony starszy pan,

trenami zmęczony - sprawca plam.

Pod ścianą natchniony oddaje kał,

wychodzi spełniony - nieważne, gdzie srał.

Bezczelni pątnicy wśród słomianych bałd

dolali dziewicy - odbywa się gwałt.

Strzela kapiszon - kropla krwi,

wiejski kurwiszon - twe imię brzmi.