Komu?! Ach, te nastolatkowe hormony...
Ale Ci się nie dziwię, mede_a, Adela nieźle popłynęła.

mede_a, bardzo dziękuję za lekturę. Kurcze, czyli ja też z tych zimnych ryb Co się tutaj na portalu można o sobie dowiedzieć, hehe
zajancanko, jesteś the beściaraTaka interpretacja baardzo mi się podoba. Kurcze, że też wcześniej na to nie wpadłam. Serio Uśmiecham się do kompa, wiesz?
Pozdrawiam serdecznie,
A.

Ujrzałem imię Pipi i niesiony sentymentem wpadłem na chwilę Również traktuję serial jako kultowy z moich czasów dzieciństwa, a wiersz? Taki bajkowy, jak sam film o małych psotnikach, napisany językiem, który dociera do takiego osiołka jak ja
Brawo.

p.s. Adelo, niewiarygodna zbieżność. Ja u Ciebie pod wierszem, a Ty w tym samym czasie pod moim tekstem Jak to się mówiło? Raz, dwa, trzy, nasze szczęście?

Adelo - trudno mi teraz stwierdzić, czy przed Twoim komentarzem pod Krainą, inaczej bym go odczytała, ale naprawdę ten koń, to ja Cię przepraszam, ale mam zajacanki skojarzenia teraz. Cóż, wiersz kapitalny, lubiłam niesforną Pipi.

Ale teraz będzie mi się zawsze kojarzyć z trzema strofami pewnego wiersza i jednym komentarzem...

Adelo, wybacz, ale nie wiem, co powiedzieć. Dalej się chichram pod nosem nad skojarzeniami Mam nadzieję, że swoim komentarzem nie zepsułam odbioru Twojego wiersza. Od dzieciństwa byłam wielką fanką kina: dzieliła mnie od niego jedna ściana (dosłownie! Oliwa, kino Delfin - już nie istniejące). Chodziłam 3-4 razy w tygodniu plus poranki w soboty i niedziele (kurczę, chyba starzy mieli jakąś zniżkę/rabat/albo wtedy kino było super tanie...).
Pipi kochałam jak zwariowaną siostrę, ale bardziej Toma z jego manierami, błękitną koszulą z krótkim rękawem i z niebieskimi oczami. Był tym wymarzonym... Śniłam o nim... To były czasy...
Dzięki za ten tekst i powrót do przeszłości
Kiss
A

bardzo ładnie, przyjemny klimat i ciekawa treść, lekkie pióro. Pozdrawiam ( :