Moim zdaniem - znakomity wiersz. Świetny w jasnym, aczkolwiek bardzo poetyckim obrazowaniu. Cudna opowieść o mieście zmierzchem.
Klimat kawiarniano - knajpiany, choć ani dosłownego słowa, że to o tym. Ale wszystkie tropy kierują czytelnika w tę stronę. Już od tytułu, choć ten na pierwszy rzut oka wydaje się dość jednoznaczny. Perspektywa jednak zmienia się wraz z ostatnim słowem wiersza. Miasto w oparach ( alkoholowej) mgły, jak nic czytam. Odkorkowane nadzieje - bardzo celna dla przesłania utworu dopełniaczówka. Widzę tłum samotnych ludzi, którzy wraz z zapadającym zmrokiem wychodzą z domów z nadzieją, że może dziś... Odkorkowane nadzieje, bo rodzące się i potęgujące w atmosferze odkorkowywanych alkoholi. W końcu to wine o’clock. Magiczne, czarodziejskie momenty, gdy każda potencjalna męska/ żeńska zdobycz wydaje się na wyciągnięcie ręki, jak pęk tulipanów, który wspaniale, choć nieoryginalnie, rozbiłaś na tuli- panów, ale co w kontekście wiersza niesamowicie pasuje, więc uważam za bardzo udany zabieg. Mam trochę problemu z batyskafem smutków, tzn. samą metaforę rozumiem i znajduję ją ciekawą, natomiast nie do końca rozumiem ją w otoczeniu innych słów. Ale to szczegół. Bardzo, bardzo na tak, mmedeo. Gratuluję.

mede_o[b], ajw[/b] - dziękuję Wam bardzo za ciepłe słowa. To takie na gorąco napisane pod wpływem mgły i obrazka na FB Nie wiem, czy to czytelne, ale tuli-pany to też przejście na ciemną stronę mocy, gdzie butelka nie jest już sposobem na topienie (i kontemplowanie, stąd batyskaf) smutków, ale często środkiem przemocy (a że trzeba naruszyć jej strukturę, stąd rozbicie słowa).

mike17 - a to taka stara próba Bardzo mi się podoba entuzjazm, z jakim o nim napisałeś, dziękuję Ci bardzo. Lubię go, wiesz?

Vanillivi dziękuję za obszerny komentarz, naprawdę.
Napisałam to sześć lat temu, ale pamiętam ten zamglony wieczór, choć może to nie była mgła, a gęsty smog, o którym się wówczas tak dużo nie mówiło? W każdym razie przejrzystość powietrza była zerowa i tak sobie wyobraziłam to, co robią mieszkańcy w taki wieczór.

Co do konstrukcji - dziś mogę tylko przypuszczać, że postanowiłam pobawić się trochę tymi metaforami - wnioskuję z konsekwencji zastosowania Jeśli chodzi o manieryczność - nie będę się kłócić - możliwe, że wykazuję takie tendencje i w mowie, i w piśmie. Jestem cały czas (może trochę za długo ) na drodze poszukiwań złotego środka