chodniki mają odcień mdłej szarości. jak zburzone niebo.
z każdą mijającą zimą szczerzą się coraz bardziej wybitym
uśmiechem ale ciągle niosą w głąb miasta a potem jeszcze
dalej - w moje mocne strony.

wracam na początek takim jak go pamiętam: zabawy w starym
opuszczonym domu gdzie straszyły wampiry. każdy z nas
nosił wtedy ząbek czosnku /wiedza wyniesiona z kina/ i kawałek
drzewa który udawał osikowy kołek. nie zawsze udawało się wyjść
stamtąd bohaterem. czasami to wampiry były górą.

jest ciepły wieczór ale tutaj nie dociera taka prognoza pogody i
chłód przenika przez resztki murów. tynk obsypuje się jak
puder z pomarszczonej skóry i dom wyje każdym kątem.
zapalam papierosa /nie mam czosnku więc to musi wystarczyć/
i siadam na szczerbatych schodach prowadzących do wewnątrz.
próbuję usłyszeć te krzyki i zaklęcia przeciwko złym mocom
ale wszystko już dawno wessał czas nie oddając w zamian niczego.

korzenie wiercą labirynty w poszukiwaniu swoich drzew.
ziemia trzeszczy w oddali a nade mną postękują belki stropowe
zmęczone długim trwaniem w jednym miejscu. wiatr oddycha
astmatycznie i nic nie odbija się od szyby wyrwanego z futryn okna.
nie ma dna na które można spaść.

odchodząc trącam butem kamyk. toczy się poszukując własnej góry.
początku