Powoli, ale jednak krzepną.
A w bursztynie tyle jest blasku, tyle słońca i tyle niesionej w sobie przeszłości.
Nadzieję tylko mieć trzeba, że w krzepnącym bursztynie i dźwięk komórki spowolnieje, może zaniknie.
Piękny wiersz, Kamyczku.
A psalmem dodałaś mu niejako świętości.
Bo czyż nie świętością jest uczucie do bliskiej osoby, lęk o nią, radość i cierpienie z nią dzielone?
Wszystko, co należy do człowieczeństwa?
Wzruszyłaś mnie, Kamyczku.

Pozdrawiam ciepło.

Kamyczku - musiałam sobie parę razy przeczytać, żeby dobrze się wczuć, a było warto. Piszesz o czymś, co nieuchronne, o przyszłości, która nie wiadomo co przyniesie. Poczułam takie napięcie w wersach, że aż mimowolnie wstrzymałam oddech, by na ostatnim go wypuścić. Na szczęście pointa przywróciła nadzieję. Przeczytałam w przyjemnością i powiem Ci, że to piękne jest Krzepnące jutra zabieram ze sobą.

Pozdrawiam ciepło