Ciekawa strategia, Agnieszko. Chcąc zbudować dreszcz w opowiadaniu, bazujesz w tej historii na uczuciach kobiety do własnego dziecka. Udany zamysł!
Wyrzuty sumienia.
Najważniejsze, że się pojawiły, szkoda tylko, że o całą dekadę za późno.

Końcówka troszkę niezrozumiała, nie wiem, czy to wypowiadane słowa matki, czy tylko niemy krzyk. Chyba to drugie, bo pisane kursywą.
Ogólnie jestem kontent, chociaż tak zwanego szaleństwa nie ma. A po Tobie właśnie spodziewałbym się wszystkiego

W mojej prywatnej skali (0-6) otrzymujesz 3,8

Niezwykle trudno jest mi to wszystko rozgryźć, poskładać, posklejać, ponieważ na początku narracja jest oczywista, ale potem…
Matka obserwuje syna na szkolnym boisku, matka widzi Pawła, matka… ginie, staje się częścią gleby – opis jej usychania z tęsknoty staje się nagle opisem usychającego krzewu… który jest jakby jej peryskopem, niczym w okręcie podwodnym, na ukryty za głębiną śmierci świat. Tytuł pomaga rozumieć to w ten sposób - jako wiosenne przejście na stronę wujka Hadesa, bo przecież to na wiosnę przyroda budzi się do życia... niestety też czasem na wiosnę zaraz potem umiera; wysuszone krzaki trzeba w końcu wyrwać.
Czuję, że przydałby się tutaj jakiś botaniczny Sherlock Holmes, ale moja interpretacja mi pasuje ;]

pozdrawiam

Takie teksty po prostu mi się podobają.
Są inne, mają w sobie coś drżąco tajemniczego, niezwykłego.
Coś, czego nie powinno być między niebem i ziemia, a jednak, gdy czyta się taki temat, to wszystko wydaje się możliwe.
Nie wiem, ale mam wrażenie, że matka, nie widząc szans na powrót do zdrowia swojego dziecka, straciła zaufanie do... no właśnie. Kogoś, kto stoi ponad wszystkim?
I odebrała sobie życie.
Oczywiście musiała ponieść karę za popełniony grzech.
Chociaż tak nie do końca.
Wędrówka dusz?
W takim razie widzę zakończenie aż nie tak bardzo tragiczne.
Bo dzieło odnowy jest zawsze wiośniane i nadziejne.
I nie wiadomo czym zakwitnie w pobliżu Wojtka

Pozdrawiam

Mam podobne odczucie do al-szamanki (np. jeśli chodzi o samobójstwo) i, podobnie jak ona, lubię tego typu tajemnice i zaklęte kwiaty... A forsycja jest przecież zwiastunem wiosny, i to wesołym, ciepłym... I, jeśli dobrze pamiętam, symbolizuje oczekiwanie, burzę uczuć i głos przeznaczenia... Tak mi się skojarzyło.
Mam dwa odczucia - optymistyczne, reinkarnacyjne i takie smutniejsze. Ale powyżej w zasadzie zostało wszystko, co z tym związane, napisane.
I jeszcze mi się skojarzyło, że może przemiana w kwiat działa na zasadzie czyśćca... Jest stanem przejściowym.


Robaczki:




Pozdrawiam rozwiosennionym wieczorem.

Akacjowa agnesko,

Oj, szkoda, że tak wcześnie odkryłaś karty, moja interpretacja w jednym punkcie była nawet zbieżna z Twoją. Szkoda, ale skoro się tyle napisałam, to może wkleję, co? No to wklejam.

Młoda kobieta wierząca w wędrówkę dusz (pogląd wg którego dusza po śmierci ciała może wcielić się w ciało nowonarodzonego dziecka, zwierzęcia czy rośliny – w przypadku bohaterki Twojego opowiadania, tak sobie dedukuję, dusza odrodziła/ wcieliła się w roślinę, forsycję), nie posiada się ze szczęścia, dowiadując się, że jest w długo oczekiwanej ciąży. Wydawałoby się, że nic nie zmąci tej radości, a jednak… Zdiagnozowany nowotwór stawia w trudnej sytuacji – kobieta nie ma wątpliwości, jaką podejmie decyzję… Pamiętała ostatni dzień, kiedy trzymała go w ramionach. Był maleńki. Miał wysoką gorączkę. Płakał. Ona także. W szpitalu powiedzieli, że nie ma szans. Że za późno. Że tak bywa. Wtedy też nie mogła mu pomóc. Czuła się bezsilna, bezsensowna, bezwartościowa.

Jest d(r)eszczyk i jest odrodzenie - jest wiośnianie. Pięknie. Mnie się podoba, bardzo.

Pozdrawiam serdecznie.

W pewnym momencie natychmiast przypomniał mi się "Szósty zmysł", gdzie mały chłopiec miał niezwykły dar widywania zmarłych, którzy nadal wracają do miejsc, w których żyli, by popatrzeć na swych bliskich, by znów tu być...

Głęboko w to wierzę, że obok naszego świata istnieje ten drugi, zapełniony tymi, którzy kiedyś byli ludźmi, oni mogą nas ujrzeć, lecz w drugą stronę to już nie działa.

Wzruszyłem się, a u mnie to nieczęsty stan: pięknie poprowadziłaś narrację, subtelnie wplatając poszczególnie elementy, by finalnie dały obraz, który można wielorako interpretować.
Brak dosłowności i szczególna aura niezwykłości dopełnia efektu pewnego zamglenia całej sytuacji, właśnie po to, by nie dać jednoznacznej odpowiedzi.
Każdy znajdzie własną.
Ominęłaś zgrabnie rafy ckliwości, co jawi się tu kolejnym plusem - czasem w takich razach widuje się pójście w ową ckliwość, co raczej nie robi dobrze tekstowi.

Jest ludzko, ale i magicznie.
Ujrzałem całą tę scenkę i poczułem dreszcz, bo moje serducho lubi takie wrażenia

Gdzieś brakowało paru przecinków, ale myślę, że nie o to chodzi, by je tu wyłuskiwać.
Skupiłem się na czymś ważniejszym.

Wysoko, Aga

Bardzo ładnie poprowadzony tekst. Chwilami może trochę przepatosiłaś (np. "po każdym zakamarku jej istoty" ), ale mało jest takich przegięć. A właściwie mam wrażenie, że im dalej w tekst, tym jest ich mniej. Generalnie im bardziej się rozpędzasz, tym lepiej wychodzi Ci też budowanie atmosfery.

Historia pewnie mało oryginalna, ale wykonanie czyni ją pierwszą i jedyną. Zakończenie cudowne.

Technicznie tylko sporo do podciągnięcia:

Znów go widziała. Tak bardzo chciała objąć, przytulić, poczuć. Zobaczyć uśmiech skierowany właśnie do niej. Nieosiągalne. Kiedyś mawiała: /dwukropek/ „chcieć to móc”. Teraz tłukło się /słowa tłukły się/ szyderczym echem po każdym zakamarku jej istoty.

Widywała Wojtka zawsze z daleka. Nie mogła podejść. Po prostu nie mogła. Od lat żyła tymi chwilami. Prawie codziennie o tej samej porze. Nauczyła się wyczuwać, kiedy przyjdzie na boisko. Strasznie cierpiała, gdy padało. Zimy nie były takie złe, bo boisko zmieniało się w taflę lodu. Podziwiała wtedy jego wyczyny na łyżwach. Jednak kiedy towarzyszył mu Paweł(,) bolało zawsze mocniej. Czy cieszyło, że nigdy nie przychodzili w towarzystwie żadnej kobiety? Miała wątpliwości. Mętlik męczył bardziej niż konkretny ból nieodwracalności wydarzeń.

Wojtek był chłopcem pełnym energii. Gdy słyszała jego radosny głos(,) przepełniało ją ciepło. Czasami widywała go smutnego, wtedy czuła, że usycha, więdnie, umiera, bo nie może mu pomóc.

Pamiętała ostatni dzień, kiedy trzymała go w ramionach. Był maleńki. Miał wysoką gorączkę. Płakał. Ona także. W szpitalu powiedzieli, że nie ma szans. Że za późno. Że tak bywa. Wtedy też nie mogła mu pomóc. Czuła się bezsilna, bezsensowna, bezwartościowa.

Minęło dziesięć lat. Widziała to wyraźnie. Dekadę temu zrobiła to, co uznała za słuszne, konieczne i jedyne. Aktualnie nie czuła żalu, jedynie nieznośną świadomość teraźniejszości. Ucieczka nie jest zła. Często jest tylko odwleczeniem w czasie nieuniknionego. Dobrze jednak(,) jeśli jest powrót. Gdy go nie ma, wtedy ucieczka jest zakończeniem, finiszem, okrutną bajką bez morału.

Ona nie miała powrotu. Pewnie i dobrze, bo cóż by im powiedziała? Przepraszam(?) Pomyliłam się(?) Wybaczcie? Idiotyczne.

Stała i chłonęła widok. Stała i dygotała, jak nigdy. Chyba dziś coś się zmieni. Musi. Tak czuła. W powietrzu były dziwne wibracje. Ptaki ciszej śpiewały, prawie jakby lamentowały lub odczytywały psalmy.

Wojtek nadal biegał z kolegami po boisku. Wesoły, swobodny i szczęśliwy. Podjechał samochód, z którego wysiadł Paweł. Miał srebrne skronie, lecz krok wciąż sprężysty i zdecydowany. Zawołał syna. /odtąd kursywą albo od myślnika, i od nowego akapitu/ Nie, nie wołaj, proszę. Chcę jeszcze popatrzeć jak gra - (k)rzyknęła, lecz nawet żaden /żaden - do kosza; podobnie z "żadnej kobiety" na początku tekstu/ ptak nie zerwał się z pobliskiego jaśminowca. Nic dziwnego. Nie była w stanie wydobyć dźwięku, a tak bardzo tego pragnęła. Niemoc jest największym przekleństwem.

Nie zauważyła pana Irka nadchodzącego od strony kamienicy. Pchał taczkę, na której leżał szpadel. Zatrzymał się przy jaśminowcu, postawił taczkę, wyjął paczkę papierosów i zapalił jednego.

Dziś minęło równo dziesięć lat. Niewiarygodne. Nie ma ani ran, ani nawet blizn, a jednak wszystko jest inaczej. Tuż pod nią lśniły ślady wczorajszej ulewy, po których pływały żółte płatki.

Z zamyślenia wyrwało ją chrząknięcie pana Irka. Lecz nie tylko ono. Poczuła szarpnięcie, nie jedno. Świat zaczął wirować, szarzeć i zalewać się mgłą. Wojtusiu! Synku! Przepraszam! Do zobaczenia!

- Panie Irku, dlaczego wykopuje pan tę starą forsycję?

- Panie kochany, toż to tylko kłopot. Cholerne krzaczory! Na cholerę tyle ich tu posadzili? Wieczny syf – stękał, robiąc nerwowe kółka dłonią, w której tliła się końcówka papierosa.

- Słyszałem, że można odmładzać krzewy. – Paweł patrzył na leżący na taczce w połowie suchy krzak forsycji.

- Nie warto. Uwierz pan, nie warto.

a tu brakuje mi dwukropka, subiektywnie




przepraszam, agnes, ale słabe to sformułowanie i tandetne




pytajnik warto odkursywować

Nie będę się czepiać do końcówek czasowników, ale z zaimkami w pewnych miejscach przydałoby się coś zrobić. Ale nic to, te małe niedogodności nie przeszkadzają ni trochę w odbiorze lektury. Piszesz do środka czytelnika, wlewasz w niego słowa.

I ja pomyślałam o samobójstwie i odrodzeniu się/zaklęciu w kwiecie. I jak sobie myślę o tej drugiej wersji, to smutno mi strasznie, że kwiat wykopano i że "nie warto". A i w pierwszym nie umiem liczyć na łut szczęścia, że dziewczę trafi do rodzinnego domu.

Nadspodziewanie dobry tekst, igrający z czytelnikiem (i grający na jego myślach).

No proszę, jest coś i z gatunku realizmu magicznego.
Nieźle opowiedziane. Jest zagadka, w kunsztowny sposób serwowana. Ciekawe postacie, każda ze swoją historią, a wspólny mianownik stanowi przemilczany dramat.
Mnie osobiście urzekła najbardziej postać pana Irka. Jak to się mówi, Mistrz drugiego planu. A przecież to on z wszystkich zdawał się powiedzieć - co nie znaczy, że wiedzieć - najwięcej na temat.
Brawo, zaintrygowało.

Ty to potrafisz zaintrygować! Pomysł z roślinką-byłą matką, na koniec wykopaną z grządki, przedni.
Zaskakujący i drażniący, bo można było w duszka i pełnia szczęścia.
Ale to Twój zamysł pisarki i cudownie zrealizowany tekst.
Chyba osiągnęłaś cel, bo pozostawiłaś we mnie niedosyt treści.
Nie oczekuję dalszego ciągu, bo wepchnęłaś mnie w swój świat fantazji literackiej, jakże mi bliski.
Jakiś czas pozostanę w nim wraz z bohaterami tego opowiadania.