Dobre jest "wyjdź ze mnie". Odbieram to jak krzyk kochanka, żeby ona go zostawiła w spokoju, uciekła z jego roznamiętnionej duszy, ale tak naprawdę sam tego nie chce. Poza tym całkiem niezłe na początku wiersza, bo i fizyczność sama do głowy przychodzi, jak i wątpliwość: kto krzyczy, i wers każe do siebie wrócić.
dreszcz - wyrzuciłabym: za bardzo oklepany.
I inną wersyfikację bym zrobiła,
żeby zwiększyć tempo.
Ale jaka tam ze mnie poetka...
Nie znam się. Piszę, jak czuję.
A to kochanie mi się podobało.

Mede_o - początkowo myślałam, że to ona jest narratorem (przez ten pierwszy wers), potem się nieco pogubiłam, bo wychodziło, że jednak nie ona. Ale czytałam do końca i, chyba kawa podziałała, zaskoczyłam.
Podoba mi się opis, wszystko, nawet czasowniki, a mówię to dlatego, że mam w pamięci otrzymaną ostatnio radę, co do ich używania, więc tak jakoś mi się rzuciły, przy okazji, w oczy. Wiersz w treści jest całkiem ciekawy, bo wygląda na to, że ona stawia na swoim. Biedny facet, taki podległy, słaby... Ona, również biedna, zniewolona, chociaż sądzi głupio, że ma władzę. I tak oboje żyją w kłamstwie, równie nieszczęśliwi. Pożądanie powinno być efektem miłości, a nie jej namiastką. Bardzo ciekawy tekst, znaczy wiersz...

Pozdrawiam

Takiej Cię jeszcze nie znałam i to był błąd, bo jako "zimna ryba" (to Twój cytat, nie mój) zagrzałaś wodę do stanu wrzenia. Wiersz nie wyparował na szczęście, ale został we mnie tym cudnym rozedrganiem, rozgorączkowaniem, zdławionym krzykiem, urwanym oddechem..
"wyjdź ze mnie" jest świetnym zabiegiem podkręcającym atmosferę, a jednocześnie sugerującym drugie dno. Tylko tytuł spartaczyłaś, ale to pikuś, bo treść mniam
Pozdrawiam i proszę częsciej o taką tematykę

Oto poeta wybitny, czyli ja - pojawia się, aby przeczytać, zrozumieć, dodać komentarz, opinię, pogłaskać Twój tekst, jeśli zasługuje, lub uciec szybko, gdy nie warto chwili poświęcić.

Fakt dokonany, wszak piszę, nie uciekłem. A jeśli geniusz poezji zatrzymuje się choćby na chwilę, cóż to znaczyć może? Zainteresowanie.

Znalazłem poezję, którą chcemy czytać, nad którą zatrzymujemy myśli, przyjemną w odbiorze, bez wyniosłości, z możliwością wielu interpretacji.

Wyjdź ze mnie- oznacza czarno na białym, że ktoś jest w kimś. A jeśli coś takiego ma miejsce, zaczynamy się absorbować.
Cóż się dzieje? Dlaczego, z jakiego powodu?
Czy to akt płciowy, a może zgoła mamy do czynienia z inną penetracją? Opis aktu byłby trywialny, szukamy zatem znaczenia.

I cóż zaczynamy dostrzegać?

To nic innego, jak słowa zrozpaczonej (pewnie i zawstydzonej?) swoją sytuacją denatki, rozmawiającej z patomorfologiem na stole sekcyjnym, jej oddech jest przenośnią, wskazówką, którą należy podążać.

Zdjęta obrączka z palca, nic innego jak dowód wskazujący, że ofiara nie była samotna. A więc kto dopuścił się tego haniebnego czynu?

Patolog, rozchylając wargi pobiera wymaz, chcąc sprawdzić czy znajdzie ślady nasienia sprawcy i zarazem DNA.

Ku potwierdzeniu domysłów ostatnie fragmenty tego wybitnego tekstu: Chcę krzyczeć, zastygam niema.

Wysoko oceniam Twoje próby ukazanie niewdzięcznej roli lekarza medycyny sądowej. Brawo, mede_o!

witaj medeo. nie czytalam komentarzy, najpierw napisze to, co mi sie nasuwa. Piekny, smutny i prawdziwy obrazek. Najbardziej przemawia do mnie fragment o odkladaniu obraczki, a potem goraczkowym jej szukaniu, wprowadza dynamike i niepokoj z natury towarzyszacy opisywanej sytuacji. Brakuje mi tylko mocniejszej puenty, jakiegos bardziej dramatycznie filozoficznego podsumowania, bo niemosc do nastepnej soboty to troche za malo, to jakby zwykle oczekiwanie na nastepny raz, a przeciez w takich sytuacjach pojawia sie tez bol i cierpienie. Ale bardzo klimatycznie. podoba sie.:-)
sorry za brak pl znakow, ale jestem za stara na gadgety typu tablet, a tylko tym dysponuje.

pozdrawiam serdecznie.