Wiersz intrygujący, bo nie wiadomo co zaczęło się w Zwiastowanie, nie wiadomo też kogo i dlaczego (!) peel musi prosić o zgodę na odwiedzenie rodzinnego gniazda.
Wyraźna jest tęsknota za klimatem bezpiecznego domu, do którego idziemy jak po nitce do kłębka, poprzez bocianie gniazdo na kominie mleczarni, następnie przez jej dach do wieży kościelnej, a później na kamienny ganek, i już w domku. Poczułam się jak poszukiwacz skarbu
Podsumowując: wiersz bardzo plastyczny lecz brakuje ukierunkowania.
Pozdrawiam czule

Niewątpliwie marzec obdarza talentami
Hm, po ponownej analizie, mając na względzie tropy, dochodzę do śmiałego wniosku, że peelka chciałaby jeszcze raz przeżyć moment swoich narodzin, znaleźć się w objęciach kochających rodziców. Może nie w sensie dosłownym ale chociaż emocjonalnym przywrócić klimat dzieciństwa, urok czasów kiedy jeszcze wierzyła w bociany. Nostalgicznie się zrobiło i w moim sercu.

Bociany w Polsce to cudowny widok wpasowany w krajobraz i taki symboliczny ( w Egipcie wyglądają jakoś tak marnie, jednym słowem odrealniony widok). Ale tu, u nas .. bajka. Mówi się, ze wracają zawsze do swoich gniazd i że są sobie wierne, co nie do końca jest prawdą, ale mniejsza o większość - są symbolem miłości, macierzyństwa, wierności .. i to pokazałaś w wierszu. My też jak bociany wracamy do gniazda - choć na chwilę, by poklekotać z bliskimi

Wiersz mi się podoba, ale tu mi zgrzyta:

"w której blaszanym lustrze dachu
przegląda się kościelna wieża"
Jakoś takoś dziwniakoś brzmi

Witaj Med.

Nawet niechcący, dowiaduję się o Twoich losach i Twoich bliskich....Pamiętam te niedawne z czasów wojny. Dziś odkrywasz następną. Pewnie masz ciekawą osobowość. Tz - na pewno masz. Widać ją w Twoich wierszach..... Dobrze że można do tego wszystkiego dołożyć coś spoza. Do rozmowy o wierszach - kawałek fajnej, własnej historii. Ten kupuję. Sam wracam do takich wspomnień z aleją jesionów w tle. Pozdrawiam.

Byłem przez chwilę w twoim świecie, i wiem, że byłem też w swoim, który niezmiennie trwa od 42 lat, bo mieszkam w tym samym miejscu, ale także byłem znów u dziadków, o których kiedyś wspominałem, w mazowieckiej wiosce, nad małą rzeczką, i olszyną obok...

Obok...

Obok przepłynął ten czas.
Choć nadal mamy go na końcu języka i pod opuszkami palców, to jednak już wspomnienia, które żyć będą, dopóki my nie położymy się do wiecznego snu, wciąż żywe jak pytanie Matki w środku nocy: "Synku, nie chce ci się pić?".
To jest nami i może uda się przekazać to naszym dzieciom, by czas lśnił dalej.

Cóż mam gadać, jestem znów pod wrażeniem twojego talentu.
Kosisz równo, a ja, choć niezbyt łatwo się wzruszam, poczułem drżenie czułej struny.
Umiesz do mnie przemówić tą prostą, nostalgiczną poezją, bez ckliwości zbędnej, a z jasnym przekazem w tle.

Niedługo wrócę

Ależ cudownie sentymentalny tekst. Wszystko pięknie skrojone i pasuje do siebie tak udanie, współgra i tworzy... harmonię?
Polecony list robi wrażenie, gdyż to list, który poleca się dostarczyć komuś do rąk własnych (w tym wypadku pięknie, po prostu pięknie, zagrywa to motyw ojca, który odebrał poród własnymi rękoma), ale to może wybrzmieć także jako list, który poleciał - co semantycznie płynnie wprowadza bociana...
Tego Zwiastowania w urodziny też Ci zazdroszczę. W moje urodziny, to co najwyżej w Polsce obchodzi się Święto Służby Uzbrojenia i Elektroniki, a na świecie obowiązuje Międzynarodowy Dzień Niewidomych... Do zwiastowania pasuje też kościelna wieża strzegąca domu. I znów piękna gra słów. Kościelna wieża to całe zasoby znaczeń, tak w sensie aksjologicznym, skrywając setki wartości, na których straży stoi, ale też i - co świetne - kościelna wieża właśnie, a nie na przykład krzyż, strzeże dobitnie, w znaczeniu dosłownym, bo wieża jest jak baszta, jest fortyfikacją, elementem zabudowy rdzennie obronnej, więc pięknie pogłębia namalowane przez wiersz poczucie bezpieczeństwa...

Świetny tekst.