Zazwyczaj czytam Twoje wiersze na wdechu, a na koniec westchnienie, nie ulgi, raczej zrozumienia, raczej typu "ech, życie...".
Empatia ma rację.
Tutaj optymistycznie, ze choć poplątały się tory to księżyc jest ciągłe nasz
I spochmurniały nierozsądek brzmi tak jakoś słodko.
Pozdrawiam cieplutko

Pati, to miłe słowa dla autora, dziękuję pięknie i pozdrawiam.

Blaszko wiesz, należę do tych dla których zwątpienie jest na ostatnim miejscu, Piękne dzięki i jeszcze piękniej pozdrawiam.

Viktorio jakże lubię Twoje komentarze, bardzoooo i bardzo dziękuję pozdrawiając serdecznie.

Pomimo, że temat zgrany jak talia kart, bo stany emocjonalne są takie powtarzalne, to z przyjemnością czytam, bo podobnie jak empatia odnajduję w twoich wierszach prawdę o człowieku. Tu nic nie jest wydumane tylko właśnie prawdziwe. Podoba mi się całość, ale puenta w szczególności. Pozdrawiam serdecznie

...ale dopóki ta zabawa, zwana życiem trwa, dotąd zmieniać się będą pociągi, jednym tak już pozostanie, innym zamajaczy jedna, szczęśliwa stacja, na której osiądą po czasu kres, by pociągi oglądać już jeno w TV, jednakże zawsze ci drudzy, którym Los mniej dał, w podróży spędzą życie, w pogoni za światłem, które ucieka i ucieka...

Prawdę człowieczą tu oddałeś, istotę Szukania Szczęścia, mijania się z nim na setkach stacji, w setkach drzwi, gdy nie zauważyliśmy, że wymknęło się między palcami...

I warto za nim gonić, bo... kiedyś znajdziemy się w...

W pustym pociągu, do którego nie potrzeba biletów, bo nie ma tam konduktorów, a maszynistą jest przeznaczenie, gdzie czeka zawsze to jedno, zarezerwowane miejsce dla jednej, właściwej osoby, i który bez przystanków po drodze powiezie ją do końcowej stacji.
Tym pociągiem pojedzie każdy, gdy nadejdzie czas odjazdu.
I gdy skończy się ta niezwykła, jedyna w życiu podróż w jedną stronę, zacznie się inna, nieskończona.

Kibicuję nierozsądkowi, aby wyszło słońce Ładny wiersz, przeczytałam z przyjemnością.
Pozdrawiam,
A.

Nie zapominaj o Księżycu, bo:



Ładnie słowa z piasku wydłubałeś, Diable. Dołączyłeś do nich siebie niczym list znad morza. Przyjemnie.
Jeśli miałabym się czepić, to w pewnym momencie zrobiło mi się za dużo takich samych końcówek przy czasownikach i zrymowały się w uchu tory/semafory. Ale to tylko małe drobinki pasku.

Pozdrawiam w deszczowy czas, ale z uśmiechem.

Bosski,

potrzebny jest przecinek, o tutaj:




A poza tym - za przedmówcami - pochwalę, pochwalę i jeszcze tu sobie pewnie wrócę.

z.

Cześć Bosski, nawet na plaży z piasku budujesz emocje, dałeś siebie jak zawsze z lekką bryzą, wzruszył i poruszył. Pozdrawiam Cię zielenią i czekam na powrót. M

te rozjazdy - smutno ale subtelnie jak to zwykle u Ciebie.

Pozdrawiam