By tylko pokazać jaki jest potężny,

Cały swój umysł natychmiast wytęży,

Wśród innych dumnie będzie się prężył,

Aż w sobie ich wzrok na dobre uwięzi.

Wokół palca swego owinie cudzą wiarę,

W rzeczywistość oblecze utopijną marę,

Będzie o innych walczył wytrwale,

Aż siebie postawi na ich piedestale.

Do bram zaświatów zawzięcie będzie pukał,

Między bogami zaszczytów będzie szukał,

Nie dla swojego uwznioślenia bezpośrednio,

Lecz wzrocznej opinii wydawanej powszednio.

Bo on ma swoją szczególną manię,

Jakoby do wypełnienia było zadanie,

Jak najlepszym według Ciebie być,

I wszelkie wady dla innych ukryć.

To awatar ludzkiego rzemieślnika,

Dla którego co ranek nie starcza już chodnika,

On za dnia, w jasności zmysły twe przenika,

A nocą, cichą i samotną szczerze cię unika.

Bo nocą zajęcie traci i czas zyskuje,

Wówczas nic sumienia nie maskuje,

A ono wprost w ludzkie serce kłuje,

I jadem śmiertelnym godność truje.

Nocna cisza prawdą w uszach dzwoni,

Wielu wzywając w ten sposób do broni,

To dużo łatwiejsze kiedy wszystko boli,

Bo nie masz nic do stracenia prócz agonii.

Ale po nocy dzień następuje,

A on zmysły znowu odzyskuje,

I wielu myślom pamięć daruje,

Sam do niewoli cicho wędruje.

Tak zapętla się jego opowieść,

Postanowiłem Tobie ją nieść,

Byś siebie między wersami poszukał,

I o ludziach ogólnie trochę posłuchał.