To ciekawe, bo ja też oglądałam ten film jako dziecko i po raz pierwszy zrozumiałam jak ciężko być zapomnianą gwiazdą. Ale to na marginesie. Wiersz ma klimat (przez nawiązanie do filmu i boskiego Rudolfa), ale przede wszystkim te wersy go nadają:

"mauretańskie podcienie
zalśnią nowością alabastru
ożyją zmurszałe schody
po
których
spłynę
w
toń mięty i wetiwerii"

Osobiście uwielbiam takie wstawki, bo są niezwykle plastyczne dla wyobraźni. Ja na przykład odczywam je wszystkimi zmysłami.
Cudowny wiersz! Rozpływam się pod tymi słowami.

Ach, wstyd przyznać, filmu nie widziałem, choć tytuł znany od zawsze, ale obiecuję nadrobić to nikczemne zaniedbanie
Klimat czuje się od pierwszych słów - wchodzi się w wiersz jak w puszczony na ścianie film, który wnet roztacza morze obrazów, gra też tym, co między wersami, a obok, jako inny, integralny bohater, gorąca temperatura, wykreowana przez słowa zakochanej kobiety.

Jakże ja kocham amerykańskie sprawy!

Nawet wiersz osadzony w tamtych realiach inaczej posmakuje
Ta egzotyka, ten świat inny, fascynujący, gdzie można wyśnić swój sen.

Ten "popołudniowy upał" jako synonim czegoś bezpiecznego, "naszego", danego nam, by się nim cieszyć, bardzo mi przypasował, bo oddał aurę tej bliskiej relacji.

Plus za układ wiersza, lubię takie experymenta.

Namiętnie pisać trzeba umieć, a skoro już się ma taki dar, to potem ja czytam sobie to, tu