Adelo - łoj aleś pogoniła, nie zdążyłam na tych schodach ruchomych. Świetny wiersz, oddałaś cały poranny pęd, popołudniowy nerw, brak czasu na sen w nocy. Nie wiem, ale jakbym ten wiersz już czytała i nauczyła się na pamięć w swoim życiu. Tak kiedyś było, ale pewnego dnia powiedziałam dość. Dotyczyło jednej sprawy, ale potem już było łatwiej. Teraz mój tydzień ma siedem dni, doba dwadzieścia cztery godziny, i naprawdę rzadko mi się zdarza zauważyć, że to JUŻ sobota. Kiedy jest maj, cieszę się nim i tym, że będzie lato, nie przygotowuję się już do świąt, do zimy.

A palenie koniecznie rzuć - bardzo mi się ten zwrot spodobał, jak i cały wiersz. Mam wrażenie, że w drugie strofie wkradła się literówka, ś(?).

Pozdrawiam

Mieszkam na wsi od dziecka z małą przerwą na studia, zatem miasto, maszyna, masa - to nie moje klimaty. Ale doskonale odnalazłam się w Twoim wierszu. Bardzo interesująco oddałaś pędzące na łeb na szyję miejskie życie. I CUDOWNIE skontrastowałaś z pointą:
"w hipermarketach na ścianach
brak zegarów" - jedyne miejsce w miejskiej przestrzeni, gdzie nie działa czas, za to świetnie działa marketingowy chwyt handlowy.
Bardzo mi się podobało. Daję: Świetne!

Wiele celnych przemyśleń ubranych w jasny przekaz. Pozdrawiam

Przyciągnął mnie tytuł
Źłe przeczytałam i pomyślałam: Adela je PESTO na śniadanie?
A po wczytaniu stwierdziłam, że bardzo mi się podoba.
Rzeczywiście czuć w nim pospiech, nerwowość codzienności, pogoń za wszystkim bez względu na zagubianie samego siebie.
Fajnie oddałaś ten klimat.
Pierwszy wers super - trafił do mnie wyjątkowo.

Pozdrawiam