Kamila zaklęła szpetnie i uniosła się lekko z podłogi.
-Co ty, do cholery, wyprawiasz? - Gill złapała ją za rękę. Szatynka jęknęła i ze szlochem uklękła.
-Nie mogę... Pozwól mi...
-Nie! - warknęła przyjaciółka, nie puszczając ręki Kamili.
-Błagam - jęknęła i w tym momencie usłyszała odgłos przeładowywanego glocka. Wrzasnęła jak raniony zwierz i wypadła z szeregu, wyrywając się przyjaciółce.
-Kamila, nie!

Corgan klęczał pod ścianą, parę metrów przed nim stał J. z pistoletem w ręku. Kamila, pędząc na złamanie karku, modliła się tylko o jedno, żeby nie było za późno.
Corgan, na ułamek sekundy przed strzałem zamknął oczy. Usłyszał huk i, gotowy na ból i nieuchronny koniec, zadrżał lekko. Ale nie... Nic nie czuł. Usłyszał tylko odgłos ciała upadającego na ziemię i krzyk Gill. Chwilę potem przekleństwa J. Nie mogąc już dłużej znieść niepewności, ze świadomością, że kula przeznaczona dla niego uderzyła kogoś innego, otworzył oczy i w tym momencie i z jego gardła wydarł się pierwotny jęk.
-Kamila, na Boga!
Tuż przed nim, z rozrzuconymi włosami, śmiertelnie bladą twarzą i zakrwawioną szkolną bluzą, leżała Kamila. Oczy miała zamknięte. Nie ruszała się. Dostrzegł to wszystko, ale nie był w stanie zanalizować tego, co się stało. Wiedział jedno. Kula, która miała pozbawić go życia, zabiła tę dziewczynę, jedyną, którą kochał, dla której zrobiłby wszystko...

Corgan złapał ją za ramiona i potrząsnął.
-Kamila, błagam cię! Nie, to nie może... - w ostatnim odruchu desperacji zerwał się na równe nogi i podbiegł do J. Wyrwał pistolet osłupiałemu mężczyźnie, wiedząc, że ten nie stawi oporu, sam zszokowany tym, co się stało. Już przeładował glocka, już przyłożył lufę do skroni i położył palec na spuście, kiedy jakaś silna ręka wytrąciła mu "9mm-etraka" i objęła go za ramiona.
-Cor, nie rób tego. Ona uratowała ci życie, musisz żyć! - oślepiony bólem, wyrwał się przyjacielowi i podszedł jeszcze raz do Kamili. Uklęknął. Na jego rękach zaczerwieniła się krew.