ziemia widziana z lotu ptaka jest o wiele ciekawsza
niż mówiono – zachłystujesz się wolnością. zbaczasz
ze szlaku, kierując się wprost na otwarte morze. lecisz

niebezpiecznie nisko, jakbyś nie wiedział, że wystarczy
jedno nieopatrzne muśnięcie o falę i toniesz
w kakofoniach nawoskowanych piór.

na wyciągnięcie ręki - ci dotkliwie drudzy, niedotykalnie
drodzy* – przysiadasz na chwilę, po czym, niepomny
ojcowskich przestróg, wznosisz się raz jeszcze,
szybując ku górze niczym wielobarwne baloniki,
co przekroczywszy barierę dźwięku, bujają w obłokach.

jak światło zamknięte wewnątrz kropel ułożonych
jedna przy drugiej w łuku powstałym na niebie po burzy
i grudki lodu zachowujące się jak małe pryzmaty,
jeśli z promieniem im przyjdzie skrzyżować się w drodze,
tak, gdy zaczynałeś marzyć o słońcu, twoje oczy mieniły się tęczą.

cóż, wolno mi – myślisz, wzbijając się wyżej i wyżej.
niebo jest przejrzyste i wieje lekki wiatr. co nam w powiewie,
w wietrze będzie powiedziane*? spadał do wody,

jak kamień.


* Stanisław Barańczak