Odpaliłem kompa i przejrzałem z grubsza zawartość, ale nie natrafiłem na nic podejrzanego. Zanim go zamknąłem, wszedłem odruchowo na fejsa. Okazało się, że mam wiadomość od kumpla z Lublina: „Zobacz, jaka podobna do Twojej siory ”. Kliknąłem w link i zakląłem z wrażenia . Na filmiku Anka i Ołena całowały się namiętnie. Nie chciałem tego oglądać. Wcisnąłem pauzę  i zadzwoniłem do Anki.

- Jesteś z Ołeną? – zapytałem na samym wstępie.

- Nie, ale zaraz mamy się spotkać. Coś się stało?

- Wyślij ją na drugi koniec miasta. Wymyśl coś, żeby nie przyjechała teraz do domu. Muszę z tobą pogadać, i to natychmiast. – Mój ton musiał zaniepokoić Ankę, bo nawet nie protestowała.

- Zaraz będę – powiedziała i przerwała połączenie.

Kiedy dowiedziała się o moich odkryciach i obejrzała filmik, najpierw wpadła w szał, a później zaczęła histerycznie płakać, jęcząc, że jest skończoną idiotką. Przez grzeczność nie przyznałem jej racji, choć byłem wściekły, że kolejny raz dała się wyrolować.

- Co z tym robimy? Idziemy na policję?- zapytałem.

- Chyba umarłabym ze wstydu – chlipnęła.

- Nie możemy tego tak zostawić – starałem się ją przekonać. - Nie chcesz chyba, żeby ten film hulał po necie?

- Marcel, nie mogę.  – Zaczęła chodzić w kółko i marudzić na swój zafajdany los.

Nie wiedziałem, jak to przerwać. Nagle wpadła mi do głowy myśl, którą natychmiast musiałem się z nią podzielić.

- Słuchaj, pamiętasz sąsiada stryja - tego, co był na grilu w zeszłym roku? Taki szpakowaty, z wąsem, po czterdziestce. Przyszedł z żoną. Taką tęgą blondyną, co zgubiła oczko w kolczyku, przypominasz sobie?

- Tę upierdliwą babę? – Ance rozjaśniło się w głowie.

- Dokładnie.

- Trudno byłoby ją zapomnieć.

Pani Eliza była  bowiem straszną szczególarą. Nie zdziwiłoby mnie, gdyby się okazało, że pracuje nad kontrolą jakości produktów albo w jakimś laboratorium, gdzie bada zawartość cukru w cukrze . Wtedy na grilu wypadł jej kamień z kolczyka, a że nie dało się go odnaleźć, bo trawa była dość wysoka, poprosiła stryja, by wprawił nowy. Na drugi dzień mogła odebrać kolczyk, ale się zaparła. Wstawiony biały kamień, w jej mniemaniu znacznie różnił się od tego, który tkwił w drugim kolczyku. Zatruwała więc życie biednemu stryjaszkowi, który za każdym razem, gdy go nawiedzała, miał ochotę zamienić się w komara i wyfrunąć niepostrzeżenie, bzycząc pod nosem na upierdliwe babsko. Miał szczerze dość jej wybrzydzania. W końcu białe to białe, jaka różnica?  Niestety, wciąż nie mógł jej zadowolić. Aż pewnego dnia spadła mu z łazienkowej półki woda toaletowa. Tak niefortunnie uderzyła o brzeg muszli klozetowej, że uszkodziła toaletę. Jerzy zaklął szpetnie, ale biorąc do ręki  kawałek, który odprysnął, stwierdził, że ma idealny kolor bieli, pasujący do kolczyków pani Elizy. Nie przejmując się więc stratami w toalecie, z radością pognał do pracowni, by go oszlifować. Pani Eliza była w siódmym niebie - znaczy  zadowolona jak po trzech orgazmach z rzędu albo jednym  transkosmicznym.

- Widzisz, Jerzyku? Trafiłeś w samo sedno. – Uściskała stryja, zostawiając czerwone ślady szminki na jego zaróżowionych z emocji policzkach.

- Teraz jest pięknie. Sam zobacz, pasują idealnie - szczebiotała. - Powiedz mi jeszcze, kochany, co to za kamień.

-  Yyyyyy… - zająknął się stryj, ale zaraz dodał roztropnie: - Klozeolit, bardzo rzadki okaz.

 Zaśmialiśmy się na wspomnienie tej historii, co rozładowało sytuację.

 - A co ten szpakowaty i jego rąbnięta małżonka mają wspólnego z moją sprawą? – zapytała Anka, przestając się śmiać.

- Szpakowaty jest policjantem z wojewódzkiej. Jerzy mówił, że to równy gość. Pogadamy z nim, ok? Zadzwonię do stryja i poproszę o kontakt.

Anka początkowo nie chciała zgodzić się na rozmowę z komendantem, ale przekonałem ją jakoś. Torzewski poprosił, by złożyła oficjalne doniesienie. Okazało się, że tą sprawą zajmują się już jakiś czas, ale wciąż brakowało dowodów, by towarzystwo  zamknąć.

W szpitalu pojawiłem się dość późno. Dzięki  temu, że na dyżurze była moja ulubiona pielęgniarka, udało mi się wejść na oddział.  Po pustym korytarzu chodziła zdenerwowana pani Kwiatkowska. Strasznie przeklinała. Pani Ula próbowała zaprowadzić ją do łóżka, ale ta z uporem osła stawała przed salą i nie było możliwości, by przekroczyła próg.

Od razu przypomniała mi się akcja  „szuflada” z panią Kwiatkowską w roli głównej.  Jako nauczycielka i nasza wychowawczyni była bardzo cierpliwa, ale nie wiedzieliśmy, ile zdrowia kosztuje ją ta anielskość. W naszej klasie było bowiem kilku ancymonów, a największym z nich był wychowywany bezstresowo Albercik, który pozwalał sobie stanowczo za dużo.  Nigdy jednak nie wyprowadził z równowagi swojej wychowawczyni. Kiedyś przyuważyłem, że gdy jest zdenerwowana, otwiera szufladę i nachyla się do niej. Podkradłem się pod biurko, oglądając przy okazji  różowe galoty z nogawkami, akurat w momencie, gdy Albercik wzburzył jej krew, bo nie chciał za nic w świecie rozpakować tornistra. Otworzyła zamaszyście szufladę i wtedy usłyszałem ciche, ale bardzo emocjonalnie wypowiedziane: Kurwa jego w dupę jebana mać! Struchlałem, bo po raz pierwszy wpadła mi w ucho taka wiązanka. Szuflada zatrzasnęła się głośno, a głos pani Kwiatkowskiej brzmiał już słodko jak karmel.

- Alberciku, usiądź na miejsce i wyjmij piórnik, jak prosiłam.

Biorąc przykład z mojej pani, zacząłem w domu stosować taką samą metodę. Ilekroć ktoś wkurzył mnie maksymalnie, otwierałem dziarsko szufladę i leciałem po bandzie. A kiedy powodem nerwów była Anka, otwierałem szufladę w jej biurku, bluzgałem aż miło, a później z satysfakcją myślałem o tym, co się stanie, gdy ją otworzy.

Wziąłem panią Kwiatkowską pod rękę.

- Pani  Cecylio, chodźmy do sali. Powie pani do szuflady w szafce wszystko, co leży pani na sercu, zamkniemy ją i pójdzie pani spać. Dobrze?

O dziwo przytaknęła i poszła ze mną potulna jak baranek. Kiedy napełniła szufladę przekleństwami, klęknęła, pomodliła się i grzecznie ułożyła na posłaniu, przyjmując lekarstwa bez cienia sprzeciwu. Pielęgniarka miała oczy jak pięciozłotówki. Nie wiedziała, jak tego dokonałem. Podziękowała, i kręcąc głową z niedowierzania, poszła na dyżurkę.

Wszystkie kobiety spały, tylko Gabi siedziała wpatrzona w okno. Kiedy odwróciła się w moją stronę, zobaczyłem łzy. Nadal nie miałem pomysłu na nasz związek, więc chciałem przynajmniej pożegnać się z klasą.  Wydębiłem od Anki śliczne cacuszko – bransoletkę z lapisem lazuli i założyłem Gabrysi na rękę.

- Będziesz o mnie pamiętać?- zapytałem.

Pocałowała mnie w usta, nie odpowiadając. Pożegnaliśmy się ciepło i wróciłem do domu. Dojeżdżając do Zbożowej, minąłem straż pożarną.

                                                                     Koniec cz.XII

cz I - http://www.portal-pisarski.pl/czytaj/44732/pompon-z-marabuta-1

cz II -  http://www.portal-pisarski.pl/czytaj/44854/kielbasa-z-mysich-psitek-2

cz III - http://www.portal-pisarski.pl/czytaj/45058/ze-szczeka-w-zebach-3

cz IV - http://www.portal-pisarski.pl/czytaj/45278/szynka-z-murzynka-4

cz V - http://www.portal-pisarski.pl/czytaj/45376/ciota-niemota-i-pancia-co-miala-za-mala-5

cz VI - http://www.portal-pisarski.pl/czytaj/45500/kocie-jezyczki-i-psi-wech-6

cz VII - http://www.portal-pisarski.pl/czytaj/45629/cialo-z-ktorym-by-sie-chcialo-7

cz VIII - http://www.portal-pisarski.pl/czytaj/45789/atomy-i-glupki-8

cz IX - http://www.portal-pisarski.pl/czytaj/46020/dziesiec-zlotych-w-naturze-9

cz X - http://www.portal-pisarski.pl/czytaj/46110/schowek-z-klejnotami-10

cz XI - http://www.portal-pisarski.pl/czytaj/46298/bystre-oko-miszy-11