Trudny bardzo wybrałaś temat: żołnierskie uczucia związane z wojną. Wielokrotnie do Twojego tekstu wracałam zastanawiając się, że może źle coś napisałaś, bo tekst we wprawkach, bo zapewne trzeba coś poprawić.
Tak, to i owo bym zmieniła. Ale przecież różne są myśli mężczyzn, którym dane było strzelać z ostrej amunicji i zetknąć się oko w oko z wrogiem...
Zapewne wrócisz do Twojego tekstu za jakiś czas; dostrzeżesz, co można zmienić.
Może bohater Twojej miniaturki jest bardzo zmęczony i wydarzenia toczą się, niejako, w zwolnionym tempie?

Bo ja to widzę tak:

,,Nabój za nabojem, cholera, szybciej! Jak nie zdążę - kulka albo krzyżyk. Szybciej! Magazynek! Dlaczego drżą mi ręce ?! << Spokojnie... spokojnie... >> - przypominają mi się pouczenia kaprala. Jak spokojnie, kurwa, kiedy kule gwiżdżą koło uszu?!
<< Spierdalaj z mojego zasięgu ! >> - wrzeszczę w myślach do młodego wroga. Ma najwyżej dwadzieścia lat. Młokos. Czego on tu szuka? Czego ja tu, do cholery, szukam?!
Bach, bach, bach. Trup ściele się gęsto, barwiąc ziemię na czerwono. Krew, dużo krwi. Zaraz się zerzygam. Latają w powietrzu kawałki ludzkiego mięsa. Któryś z tamtych przypierdzielił w naszych granatem. Wszystkie chwyty dozwolone.
Zaraz się zesram".
- Co to ?! - wrzeszczę do kolegi obok. Widzę przerażone oczy. Kula ze świstem leci wprost na niego. Dostał w aortę brzuszną. Nawet nie jęknął. Koniec.
- Łajdaku! - pruję z karabinku do zamaskowanego w krzakach przeciwnika. Dolatuje mnie wrzask i zaraz potem przeciągłe wycie. Śmiertelnie ranny będzie dogorywał z wywalonymi na wierzch bebechami.
,, Nigdy więcej! - krzyczę do siebie. - Nigdy więcej! "- ale nikt moich myśli nie słyszy.
,, Co to? " - myślę. Ciepła plama rozlewa się po moim moro.
<< Czy to była kula synku, czy to serce pękło... >> - przypomina mi się wiersz Baczyńskiego. Ktoś ciągnie mnie za nogi. Któryś z naszych próbuje mi pomóc. A mnie jest już wszystko jedno. Mam w dupie całą parszywą wojnę.
Chcę umrzeć. "

Z góry przepraszam za mocne słowa.

Dwa obrazki, jeden temat. Wojna. I tak naprawdę - nigdy nie wiadomo, jak o niej pisać...

Coś tu nie gra. Niby tekst jest dobrze poprowadzony, poprawny stylistycznie, ale trochę przerosły go okoliczności przyrody. Tam nie ma czasu na takie przemyślenia. Jest szybka akcja, naskakujące na siebie z zawrotną prędkością klatki. Głębokie przemyślenia mogą przyjść później i pewnie przychodzą. A nawet jeśli jakichś ich zalążek pojawia się w trakcie, musi być przynajmniej opisany bardziej dynamicznie.

Też na miniaturę tego bym nie zrzucała. To jest taki skrawek, sprawiający wrażenie wydłubanego z dłuższego tekstu.

Co nie zmienia jednak faktu, że piszesz dobrze. Będę o tym pamiętać.

---
Kolejna kula świsnęła mi koło ucha. Czuję, że już niewiele wytrzymam. Drżącą ręką chwytam pistolet. Celuję do mężczyzny stojącego najbliżej. Przyglądam mu się chwilę. Wygląda bardzo młodo. Za młodo na śmierć. Dlaczego musiało nas to spotkać? Świadomość odbierania komuś życia przytłacza. Jeśli za chwilę nie nacisnę spustu, to właśnie moje ciało dołączy do tego przerażającego cmentarzyska. Huk wystrzału.



I już po wszystkim. Pod stopami płynie ocean ciemnej, powoli krzepnącej krwi. A w nim toną bezwładne ciała innych żołnierzy. Przyjaciół i wrogów. Jeszcze chwilę temu /przed momentem/ stali po przeciwnych stronach, teraz wspólnie odchodzą do innego świata. I nagle nie ma bezsensownych podziałów. Nagle nie liczą się odmienne poglądy czy inna flaga na mundurze. Więc po co to wszystko? Patrzę na młodego chłopaka, który rzucił się z pomocą. Jeszcze nie wie, że moje kule są bezbłędne.



I znowu mam idealną okazję. Podnoszę /unoszę/ pistolet. Tysiące myśli. Ale tylko jedno pytanie: dlaczego? W oddali słyszę jakieś krzyki. Już wszystko mi obojętne. Już nigdy więcej nie zabiję. Rzucam broń.

I nagle ogarnia mnie dziwne uczucie. Powoli osuwam się na ziemię. Łapię ręką za serce. Ciepło. Zbyt ciepło. Zamykam oczy. Przepraszam – szepczę ostatkiem sił. I tonę w krwistej czerwieni.

---

Z tymi "i" na początku zdań musisz coś pomyśleć. Jedno, dwa przejdą, ale nie w co drugim zdaniu.