Przepiękny wiersz.


skojarzyło mi się z naukową teorią, o której kiedyś czytałam, że część z nas miała w życiu płodowym brata-bliźniaka lub siostrę-bliźniaczkę, którzy jeszcze przed porodem obumarli, a co może tłumaczyć odczuwaną przez niektórych z nas od narodzin duchową tęsknotę za drugim człowiekiem. Pokazujesz macierzyństwo jako wszechogarniający żywioł życia i śmierci, jako uniwersalny, mistyczny przez swój turpizm i naturalizm fenomen. Jestem pod wielkim wrażeniem tak szeroko zakrojonej, rozedrganej składowymi prawdami wizji.

Pozdrawiam serdecznie

Wiersz niewątpliwie zatrzymuje. Skłania do wielokrotnej lektury. Genialny tytuł cudownie wydobywający nowe znaczenia, a jednocześnie spójny, klarowny. Mnie to „opus” – korespondujące z „arią” czyta się jak „odpust”, co z epitetem „ewangeliczny” pięknie otwiera mi panoramą przestrzeń wiersza. Rewelacyjnie burzysz sacrum „Ave Maria”. Nieco tylko trzeszczy mi w: „i nieoprawiony w skórę kawał twojego łona”, brakuje mi tu dopowiedzenia jak w „Pozdrowieniu anielskim”- „Jezus” i partykuły –ś w „rozwinięta”. Natomiast w ogóle nie rozumiem porównania: „sięgałeś do kolan jak stawy zalane żerdzią”. „Sięgałeś do kolan jak stawy” – znajduję jako bardzo piękną frazę, wykorzystującą dwuznaczność słowa „sięgać” i „stawy”, natomiast dla dalszej części nie znajduję uzasadnienia. Chyba że istnieje inne znaczenie słowa „żerdź” – które ma jakieś wspólne pole semantyczne ze słowem „zalewać” i „stawy”. Z kolei bardzo podoba mi się w kontekście „stawu” podobnie wieloznaczna „rzęsa”, jak i „zstąpili na lacrimosa” – jeśli miałeś na myśli również planetoidę – pięknie rozszerzyłeś przesłanie. Pochwalę również za parafrazę ewangelicznego : „krew moja na nas i na dzieci nasze”, co czyni je bardziej osobistym. Porozmyślam jeszcze nad celowością pomieszania czasów. Ale ogólnie – świetnie!

brakuje czy coś.


swobodnie wyszedłeś ponad ramy narzucone przez sparafrazowany tekst. nie ma co więcej pisać, bo bardzo dobrze ci to wyszło.
zahaczyłeś o wiele wątków, ale moczysz nas w tej samej wodzie i niesiesz z prądem w inny świat. cytujesz i zmieniasz sensy, jakby to były twoje słowa, twój zaczyn... udanie.

pozdrowionka. Whole

jest coś w tym wierszu, co pozwala mi wracać, już któryś raz i nie mogę oczu oderwać. chyba ta kursywa i te fragmenty, jakby modlitwa do św. macicy do tego cudu jakim jest poczęcie:






podniosły ton tego fragmentu aż ściska w gardle, gratulacje za całość

Piękny tekst.

Jak zauważyła Whole, brakuje przecinaska:



- niech zakręcą,

o, tutaj.

Poza tym mam wątpliwość:



Czy nie powinno być rozwinięty?

Poza tą niefortunnością - tekst urzeka, przeszywa dreszczem. Powtórzę: Pięknie!

Pozdrawiam,

z.