Słońce chowa się sennie za płoty,
biorę kosz i nikniemy wśród krzaków.
Będą zimą słodziutkie kompoty.
 
Palce całe we krwi od roboty,
nie odróżnisz porzeczek od maków,
a już słońce się chowa za płoty.
 
Czuję znowu na dłoni twój dotyk,
tak płochliwie podobny do ptaków.
Będą zimą szkarłatne kompoty.
 
Owocami czerwieni się koszyk,
tonę w twoich ramionach hamaku.
Słońce chowa się chyłkiem za płoty.
 
Nasze myśli zgłodniałe z tęsknoty,
serce bije w szaleńczym ataku.
Będą zimą słodziutkie kompoty.
 
W usta wkładam ci owoc ot z psoty, 
mrużysz oczy od sennych majaków.
I już słońce zachodzi za płoty,
będą zimą słodziutkie kompoty.