biorę i odchodzę z jeszcze większym smutkiem w oczach...

Porozmawiamy, Apisku?


Czas przeszły.

Czas teraźniejszy.

Nie lepiej byłoby nie skakać po czasach?
- staruszek siedzi na ławce w parku
tylko on i kwitnący bez nad głową
przygląda się parom
czeka z garścią orzechów a bystre oczka
śledzą go uważnie


Tu znowu masz przeskok do czasu przeszłego.
- spogląda łagodnie wyciągając dłoń -
zawsze o tej samej porze i w tym miejscu

lecz nadszedł dzień gdy czekanie nic nie dało
choć ta sama ławka i kwitnący bez

Moim zdaniem lepiej byłoby oprzeć wiersz na większych niedopowiedzeniach. Nie opisywać wszystkiego dokładnie, tylko zaznaczyć ślady.
Wtedy tworzy się lepszy klimat.

Miłej soboty

W parku schonbruńskim wiewiórki biorą orzechy z ręki. Na dłoni siadają także ptaki.
Przypomniał mi o tym Twój wiersz, bo osoby, z którą tam chodziliśmy, już nie ma.

Jest ciekawy temat, niestety wykonanie - to suchy opis. Proponuję przeróbkę.
Pozdrawiam,
A.

wiem Adelo / mi też brzmi 'sucho' trochę / pisany z pozycji obserwatora / trudno by nie był swoistego rodzaju opisem / relacją / owszem / można go uwikłać w wyszukane metafory / ale zależało mi na prostocie przekazu / no cóż / pomyślę jeszcze nad nim / dziękuję za czytanie i wpis / Pozdrawiam A

Ooooo pięknie, mamy odwetówkę. Niestety nie napisałaś mi nic nowego, co wniosłoby do tego tekstu. Twoi prrzedmówcy już to zrbili, za co im podziękowałem, a nie mieszałem z błotem, dostrzegasz różnicę?:-)
W odróżnieniu..., ja staram się zapamiętywać uwagi od tych, którzy lepiej się na tym znają.
Liczę na to ze poprawiłaś sobie samopoczucie.:-)
Bye!