Ładny klimat, Ajw.

Spacery z Kafką mogą czasem nieźle przygnębiać.
Ale w końcu świat bez niego byłby uboższy także o te wszystkie rzeczy, których wtedy nie odnaleźlibyśmy w sobie.

Mam pytanie:
- w cia­snych ulicz­kach sto­li­cy - skoro spacerujesz po Pradze, to chyba "stolica" jest zbędnym dopowiadaniem. W uliczkach miasta nie byłoby lepiej?

Uważaj na rymy - spacerowałam/kochałam i dawał/pokazał - mogłoby ich nie być.
I mogłoby nie być inwersji - autoironią obejmował czule (obejmował czule autoironią).



Faktycznie - dobre i dające do myślenia zakończenie.

Miłego

Hmmm... Ajw, tym razem mnie nie zachwyca Nie rozumiem owego oświecenia w puencie a propos wędrówek z Kafką, dlaczego to właśnie on pomógł p-elce uświadomić sobie, "że ten, którego szukała, zawsze mieszkał obok." W kontekście Kafkowskiego postrzegania świata jakoś mi to nie pasuje, ale wiem - każdy ma swoje osobiste spotkania z literaturą, odmienne od moich...
Ponadto - dla mnie nie jest klimatycznie, nie jest Kafkowsko, mimo że tropy prowadzą w tym kierunku. Nie poczułam atmosfery utworów Franza K. Autor "Procesu" wydaje mi się w Twoim wierszu-wędrówce ulicami Pragi przypadkowy. Więc nie tym razem, ajw...

Pozdrawiam spalona słońcem.

PISAĆ JAKO DWUDZIESTOKTÓRYŚ KOMENTUJĄCY ...

Mila ujęła, według mnie, sedno Twojego wiersza, za pewnie niespodziewane, Praga i ta część Wa-wy zwana Pragą, wybacz, sugerujesz to w powtórzeniu nazwy własnej:

więc kto ma skojarzenia z prawobrzeżną częścią pewnego miasta położonego po dwóch stronach rzeki, kto Kafkę, kto czytał "Proces" ... .

PS:

za aktualizację tegoż albo inny odczyt


wdzięczny

A-s

Tak sobie dziś spacerowałam między różnymi tekstami różnych autorów i trafiłam tutaj. Czytałam już dawno i miałam przyjść, ale później jakoś mi umknęło.

Ładna treść, natomiast wersyfikacja pozostawia odrobinę do życzenia. Zwłaszcza ten pozostawiony czasownik w pierwszym wersie na końcu stwarza wrażenie niezbyt fajnej inwersji, choć z kolei z kolejnym wersem tworzy dość ciekawą przerzutnię. Może po Pradze przerzucić wers wyżej? Ale wtedy cała wersyfikacja się posypie.

Dlatego myślę, że całą tę strofkę przemyśleć można by jeszcze pod względem wersyfikacji, choć nie tylko. Myślę, że delikatny szlif nie zaszkodziłby, a nawet mógłby pomóc. Można chociażby spróbować poszukać innego słowa zamiast dusznej. Ono mi tutaj zupełnie jakoś nie pasuje.

A ponieważ tytuł jest jakby powtórzony w drugim wersie, można spróbować zamiast tytułu wstawić pierwszy wers, ale bez słowa spacerowałam, które można połączyć z kolejnym wersem lub zostawić samo, jako pierwszy wers. No i wtedy stałoby się zupełnie zbędne słowo dusznej.

Można też zostawić tytuł, wywalić z drugiego wersu pod rękę z Francem Kafką, a zostawić całą resztę.

Nie wiem, jak przyjdzie Ci kiedyś ochota, możesz spróbować pokombinować, możliwości jest co najmniej kilka, ciężko mi stwierdzić, która mogłaby się okazać warta uwagi i czy w ogóle któraś

W drugiej strofce zamiast czule przeczytało mi się niechcący czułą i chyba tak mi nawet ładniej wybrzmiewa. Do tej strofki jednak nie mam uwag.

Ogólnie ładnie, a to, o czym wspomniałam, to w zasadzie takie tam drobiazgi, które pewnie tylko mi zakłócają nieco odbiór.

Pozdrowienia