ROGALIK

7.30. Narzuciłam  szybko  kurtkę  równocześnie   starając się  wsunąć  stopy  w znoszone baletki. Nie do końca się udało  i musiałam    ręką przytrzymać wgnieciony  napiętek. Cienkie oczko,  widoczne na czarnych rajstopach  cicho jak jaszczurka wypełzło  na  łydkę.  Tylko nie to! Spóźnię się , a właściwie nie mam  innej pary  do przebrania.  Drzwi autobusu zamknęły się na mojej torebce.

 Niedaleko     biurowca jest bistro. Przeliczyłam drobne wyjęte  z kieszeni. Dzisiaj samo  espresso  bez rogalika. Stanęłam przy bufecie. Przede  mną  czekał , pachnący mocno wodą kolońską  z  maskującym tupecikiem  na łysinie,  mężczyzna   w markowym garniturze i bębnił zniecierpliwiony palcami po blacie. Barista zręcznie napełnił równocześnie dwie  filiżanki z dwóch kurków ekspresu i postawił na bufecie. Sięgnęłam po jedną.

– To moja kawa– wrzasnął mężczyzna –zamawiałem podwójne  espresso!

–To są DWA espresso, a nie podwójne espresso –  syknęłam . Mężczyzna  poczerwieniał i naparł na mnie ciałem. Niewiele  myśląc wlałam jego kawę do swojej filiżanki. Sporo się przelało.  

 – Teraz to jest podwójne espresso –powiedziałam i  nie ruszając się z miejsca wypiłam kawę  parząc sobie usta.

9.15. Do działu wszedł szef. Wszystkie rozmowy zostały zawieszone.

 – Przedstawiam państwu   nowego wiceprezesa  firmy do spraw dystrybucji na nasz kraj, pana   Apoloniusza  Kołka – powiedział, lekko skłaniając się w stronę swojego gościa. Zza pleców szefa wyłonił się  w całej krasie swego drogocennego garnituru facet z bistra.

Zaburczało mi głośno w brzuchu. Brakowało mi porannego rogalika.