Annabel - kawiarnia pod dziesiątką - julanda
Proza » Miniatura » Annabel - kawiarnia pod dziesiątką
A A A

Kwiaciarnia na rogu przestała istnieć wiele lat temu. Jej świetność mijała z roku na rok, aż pewnego dnia niespodziewanie zniknęła. Mia pamięta każdy fragment ulicy, nie umie tylko policzyć, ile już lat przyszło jej przechodzić wzdłuż starych kamienic, z jednej strony na drugą. Ucieczki i powroty z wyobraźni w dotykalną rzeczywistość pozwalały uczyć się zależności między tam a tu. Mia nie pamięta, kiedy dokładnie zrozumiała, że nie do końca należy do materii, w której się budzi, taka świadomość różnicy, jakby jedną z liter przekornie odwrócono, burząc element znaczenia. Zapewne nie tylko jej coś takiego się przytrafiło, bo czasem spotyka kogoś, z kim rozumie się bez słów, a milczenie jest tą właśnie tajemnicą.
Ulica po metamorfozach, ubrana w kawiarenki i bary, nabrała koloru. Młodzież śpiesząca z pobliskiej uczelni nie wie, że pod szlifowanymi płytkami chodników trwa pamięć wydarzeń, w których nie było barw.
Mia dzieliła na rozdziały w czasie i przestrzeni - tęsknoty i miłość - między którymi wędrowała jak zgubiony anioł. Tyle wszystkiego, że opowieść, gdyby otworzyć drzwi do zwierzeń, trwałaby tysiąc nocy. Zdawała sobie sprawę, że można je skrócić do kilku zdań, wtedy zostałaby pestka. Każdy ma taką, pestkę, z której kiełkuje drzewo, w jego gałęziach jest ukryte gniazdo, a w nim ptak, który kiedyś odleci i wtedy kończy się na dobre ziemska wędrówka.
Z ulicą Mię łączyło wiele wspomnień, tego zaś dnia szykowała się na spotkanie z nieznajomym. Gdzieś zeszły się w przestrzeni ich drogi i właśnie dziś mieli razem wypić kawę.
Czy Lars miał świadomość, że spotkanie z Mią mogło zgubić się w czasie? Nie zdawał sobie pojęcia z ryzyka, że i on może przepaść w miejscu, w którym zegar zostawiał płaszcz na wieszaku i znikał, czasem na długie godziny.
Mia nie miała pewności, czy tym razem drzwi do kawiarni zastanie otwarte. Kiedy czasami przechodziła tędy po drodze, kamienica pod dziesiątką wydawała się węższa, a tam, gdzie powinna być witryna kawiarenki Annabell, widniała ściana z ciemnej cegły.
Lars rozglądał się, nie wiedział, czy pozna Mię, widział tylko jej zdjęcie. Czekając, fotografował frontony kamienic i popołudniową uliczkę ze śpieszącymi przechodniami. Dziewczyna zaskoczyła go, podchodząc z drugiej strony, witając głośnym "cześć!".
Kawiarnia, do której szli, wydała się opuszczona, w środku nie było nikogo. Lars przyglądał się Mii i miejscu, gdzie za chwilę mieli zamówić kawę. Ona czuła się tam pewnie, zajmując stolik przy przeszklonej ścianie z widokiem na zielone podwórze, dopełniała wnętrze, jakby zawsze należała do całości.
Stare pianino i niezliczona ilość drobiazgów, obrazy na ścianie, oprawione fragmenty wierszy, lustra, a do tego stoliki i wygodne fotele - wszystko wydało się Larsowi dziwne, ale również intrygujące.
Mia przeglądała kartę, szukając smaków, za którymi tęskniła od ostatniej wizyty w Annabell.
Zamówiona kawa już stała przed nimi, a dziewczyna przypatrywała się znajomemu. Wiedziała, że jeśli drzwi do kawiarni nie zniknęły, Lars również, jak ona, musi znać tajemnicę, która jednak nadal zostawała dla Mii niewytłumaczalna.
Rozmawiali, bawiąc się słowami i znaczeniami. Dwie kelnerki pod ścianą szeptały, zerkając na nich co chwila niczym strażniczki.
Lars robił zdjęcia, pokazywał Mii i opowiadał. Stojący zegar odzywał się, przerywając spotkanie. W międzyczasie do kawiarni wpadało oknem słońce, może nawet kawałek tęczy zaczepił się o stolik, bo Mii zdawało się, że padał deszcz. Była pewna, że i tym razem coś się wydarzy, nie wiedziała tylko, ile w tym będzie udziału Larsa. Chłopak tymczasem nie zdawał sobie sprawy, co się z nim dzieje. Czuł, że coś zaczyna się kruszyć w nim samym, jakby to, z czym nie dawał sobie rady, a czego nie potrafił nazwać zaczynało mieć imię. Godzina minęła niczym chwila. Mia czuła niepewność, kiedy kolejny raz otwierała zapisane rozdziały, cytując Larsowi fragmenty. Życie zdawało się teraz obydwojgu retrospekcją znanego filmu. Kelnerka przyniosła ciastko, a Mia poczuła tętno zegara. Bała się, że pęknie sprężyna, a wtedy już nigdy nie przedostanie się na drugą stronę ulicy. Uspokojona zielenią zza szklanej ściany, promieniała uśmiechem. Lars robił kolejne zdjęcia, uwieczniając wnętrze kawiarni.
- Nic nie dzieje się bez przyczyny - powiedział, przyglądając się dziewczynie. Ale Mia o tym wiedziała i chociaż tego popołudnia czuła zmęczenie, miała świadomość, że nie może zgubić drogi.

Trzy godziny później uścisnęła na pożegnanie dłoń Larsa. Chciała jak najszybciej wrócić do siebie, zaczętego wiersza i muzyki, która głaskała jej myśli niczym oswojone fale.
Dwa dni później przechodziła ulicą. Pod dziesiątką grafitowo zimny mur nie zdradzał drzwi do kawiarni.
Lars pisał, że zauważa teraz więcej, w gazetach nie było nic. Mia jak co dzień czekała na wschód słońca, układając skrzydła pod płaszczem.

Poleć artykuł znajomym
Pobierz artykuł
Dodaj artykuł z PP do swojego czytnika RSS
  • Poleć ten artykuł znajomemu
  • E-mail znajomego:
  • E-mail polecającego:
  • Poleć ten artykuł znajomemu
  • Znajomy został poinformowany
julanda · dnia 14.07.2014 06:30 · Czytań: 1128 · Średnia ocena: 5 · Komentarzy: 6
Komentarze
Dobra Cobra dnia 14.07.2014 11:14 Ocena: Świetne!
Ojej, jakie to głęboko romantycznie zagubione!

julando,

na początku to żem myślał, że to jest starsza kobieta,ale później przybył Lars i wszystko się zmieniło. I pomieszało.

Cytat:
Tyle wszystkiego, że opowieść, gdyby otworzyć drzwi do zwierzeń, trwałyby tysiąc nocy.
O, to jest bardzo romantyczne i piękne za razem zdanie. Przypomniała się tu moja piękna młodość, gdy w wakacje leżało się na podłodze i czytało Tytusa, Romka i ATomka. To wtedy był rarytas...

Ta pani, Mia - moje ulubione imię od czasów Pulp Fiction - żyje w poezji, która prowadzi ją na drogi prawie nikomu nie znane. Na szczęście Lars z tej samej gliny uformowany, zatem szczęście zagości w ich związku. Będą tworzyć udaną parę, choć życie ze stąpającą po chmurach panną do łatwych nie należy, oj nie!
Należy tylko ufać, że nasz bohater przejawia w życiu więcej praktycyzmu, i jakoś uda się pociągnąć tę poezyjną bezwładność do przodu.

A w ogóle to tekst strasznie mądry, może nawet za mądry, jak dla DoCo, który wychowany na prostocie i który trwa w niej nadal.

Więc nie będę się więcej wymondrzał, tylko dam świadectwo idealności tego utworu i odejdę w mroki dobrocobrowe.


Dziękuję za piękne chwile zadumy tego ranka. Choć, kurde, kawałek niełatwy jest!


Do następnego.


Pozdrawiam,

DoCo
al-szamanka dnia 14.07.2014 11:36 Ocena: Świetne!
Cytat:
Świa­do­mość róż­ni­cy, jakby jedną z liter prze­kor­nie od­wró­co­no, bu­rząc ele­ment zna­cze­nia.

coś mi tu stylistycznie nie gra... chyba
Cytat:
Kiedy cza­sa­mi prze­cho­dzi­ła tędy po dro­dze

raczej zbędne. A tak - Kiedy czasami tędy przechodziła
Cytat:
Lars, rów­nież jak ona musi znać ta­jem­ni­cę, która jed­nak nadal zo­sta­wa­ła do(dla?) Mii nie­wy­tłu­ma­czo­na.


Przepiękny tekst, pełen niewiadomych z pogranicza, romantyzmu i poezji.
Tak, w każdym słowie można wyczuć tchnienie Poetki:)
Rozbrajająca tajemnica, otwartych/nieotwartych drzwi kawiarni.
Jest pod dziesiątką a jednak nie.
Myślę, że te drzwi potrafią otworzyć tylko wybrani.
Ale nawet oni nie zawsze.
Dziwne, w takich wyjątkowych miejscach bywam bardzo często. Czyżby dlatego, że jestem urodzoną optymistką?
Śliczna opowieść, Julando, odnalazłam w niej kawałek siebie:)

pozdrawiam:)
julanda dnia 14.07.2014 21:29
Coberku, bardzo dziękuję, że znalazłeś czas na lekturę! Romantyczne mówisz? Życie jest właśnie takie, tylko zbyt się śpieszymy. A ta ulica i kawiarnia od dawna czekały, aby o nich opowiedzieć, to wyjątkowa ulica i miejsce...
Pozdrawiam pięknie!

Al, po drodze, to zaakcentowanie, że tamtędy, tak się mówi, może powinnam dać kursywą, wtedy odczytałabyś zgodnie z intencją. Pierwsze zdanie, według mnie jest w porządku, oznajmia i określa.
I oczywiście, że pomyłka w słowie, nie "do" a "dla", pewnie mi komputer podpowiedział, on zawsze jest chwilę przede mną w klikaniu. ;)
Jeśli opowiadanie się podoba, to się cieszę, a jak będziesz w Warszawie, to koniecznie pójdziemy do Annabel na kawę, myślę, że kiedy przyjdziemy, drzwi będą czekać uchylone. :)
Pozdrawiam, buziaki!
Dobra Cobra dnia 14.07.2014 21:45 Ocena: Świetne!
Słodycz
Miladora dnia 15.07.2014 12:08
Magiczne opowiadanie, Kocia. :)
Przypomniało mi Miejsce początku Ursuli Le Guin, gdzie wejście raz się otwierało, a innym razem już nie. Swoista podróż do innego czasu - czasu, który nie istnieje inaczej, jak tylko w pamięci. A może w wyobraźni, stanowiąc pewnego rodzaju konfabulację marzeń i potrzeb?

Mam jednak prośbę - ujednolić narrację do jednego czasu, czasu przeszłego, bo niezbyt spójnie brzmią fragmenty prowadzone w czasie teraźniejszym. Wyraźnie odstają od reszty.

Cytat:
Kwia­ciar­nia na rogu prze­sta­ła ist­nieć wiele lat temu, dawno mi­nę­ła jej świet­ność.

To nie współgra ze sobą, bo skoro przestała istnieć, to tym samym minęła jej świetność, czyli zbędnie dopowiadasz coś, co nie wymaga dopowiedzenia.
Świetność może mijać w czymś istniejącym, a nie nieistniejącym.

- Mia pamięta/Mia nie pamięta -

Cytat:
Mia nie pa­mię­ta, kiedy do­kład­nie zro­zu­mia­ła, że nie do końca na­le­ży do ma­te­rii, w któ­rej się budzi. Świa­do­mość róż­ni­cy, jakby jedną z liter prze­kor­nie od­wró­co­no, bu­rząc ele­ment zna­cze­nia.

Te dwa zdania wymagają małego uspójnienia.

Cytat:
Mia dzie­li­ła na roz­dzia­ły w cza­sie i prze­strze­ni - tę­sk­no­ty i mi­łość - mię­dzy któ­ry­mi wę­dro­wa­ła

Bardziej spójnie by brzmiało w takiej konfiguracji:
- Mia dzie­li­ła tęsknoty i miłość na roz­dzia­ły w cza­sie i prze­strze­ni, mię­dzy któ­ry­mi wę­dro­wa­ła -

Cytat:
Tyle wszyst­kie­go, że opo­wieść, gdyby otwo­rzyć drzwi do zwie­rzeń, trwa­ły­by ty­siąc nocy.

Opowieść trwałaby - opowieści trwałyby.

Cytat:
miała wiele wspo­mnień, tego zaś dnia szy­ko­wa­ła

Rym.
Poza tym - miała/mieli/miał - w kolejnych zdaniach.
A także - Mia miała/Mia nie miała -

Cytat:
Cze­ka­jąc(,) fo­to­gra­fo­wał fron­to­ny ka­mie­nic

Cytat:
Dziew­czy­na za­sko­czy­ła go(,) pod­cho­dząc z dru­giej stro­ny i po­wi­ta­ła gło­śnym "cześć!".

- i witając głośnym "cześć".

Cytat:
Ka­wiar­nia, do któ­rej szli(,) wy­da­ła się opusz­czo­na,

- do której weszli -

Cytat:
Ka­wiar­nia, do któ­rej / w któ­rym za chwi­lę

Cytat:
Mia prze­glą­da­ła kartę, szu­ka­jąc sma­ków, za któ­ry­mi tę­sk­ni­ła od ostat­niej wi­zy­ty w An­na­bell. Za­mó­wio­na kawa już stała przed nimi, a dziew­czy­na przy­glą­da­ła się

Cytat:
Lars, rów­nież jak ona musi znać ta­jem­ni­cę,

- Lars rów­nież, jak ona, musi znać ta­jem­ni­cę -

Cytat:
zo­sta­wa­ła dla Mii nie­wy­tłu­ma­czo­na.

- niewytłumaczalna -

Cytat:
co chwi­la, ni­czym straż­nicz­ki.

Bez przecinka.

Cytat:
jakby to, z czym nie dawał sobie rady, a czego nie po­tra­fił na­zwać(,) za­czy­na­ło mieć imię.

Przy okazji - wydarzy/sprawy/rady -

Cytat:
Mia jak co dzień cze­ka­ła na wschód słoń­ca(,) ukła­da­jąc skrzy­dła pod płasz­czem.



Lubię klimat tajemnicy, którą podkreślają niedopowiedzenia. Dużo można sobie wtedy jeszcze opowiedzieć, znajdując w tym także siebie. :)

Miłego :)
julanda dnia 15.07.2014 15:53
Dziękuję Miladorko, na razie zostanie (aktualne niżej!), jak jest, zwracałam uwagę na te zdania wcześniej, jednak wybrałam im tę formę i czas, chciałabym mieszać czasy w pokłady, które się przekładają jak warstwy myśli i rzeczywistości, spleść, żeby dało się czytać w rytm myśli autorki, pozdrawiam cieplutko! :)
(Przecinki, chociaż nie wszystkie, zmienię według podpowiedzi, w wolnej chwili! :) )
Oto wolna chwila, wyrwana ze zmęczenia i:
większość poprawiona: według sugestii, chociaż nie do końca się zgodzę, ale wojny stylistyczo-przecinkowe, niech toczą znawcy. Widać też, ile rozrabia komputer. Tak sobie pomyślałam, że chyba nie ukazałaby się żadne współczesne czytadło, gdyby tak wnikliwie popatrzeć. A mało który piszący książki ma dziś korektora z prawdziwego zdarzenia. Miladorko, cenną posiadłaś umiejętność patrzenia na tekst. Gdyby tak istniał obowiązek posiadania certyfikatu Miladorakcept, to księgarniom byłoby lżej! :)
Buziaki!
Polecane
Ostatnie komentarze
Pokazuj tylko komentarze:
Do tekstów | Do zdjęć
Marek Adam Grabowski
29/03/2024 13:24
Dziękuję za życzenia »
Kazjuno
29/03/2024 13:06
Dzięki Ci Marku za komentarz. Do tego zdecydowanie… »
Marek Adam Grabowski
29/03/2024 10:57
Dobrze napisany odcinek. Nie wiem czy turpistyczny, ale na… »
Kazjuno
27/03/2024 22:12
Serdeczne dzięki, Pliszko! Czasem pisząc, nie musiałem… »
pliszka
27/03/2024 20:55
Kaz, w niektórych Twoich tekstach widziałam więcej turpizmu… »
Noescritura
25/03/2024 21:21
@valeria, dziękuję, miły komentarz :) »
Zdzislaw
24/03/2024 21:51
Drystian Szpil - to i mnie fajnie... ups! (zbyt… »
Drystian Szpil
24/03/2024 21:40
Cudny kawałek poezji, ciekawie mieszasz elokwentną formę… »
Zdzislaw
24/03/2024 21:18
@Optymilian - tak. »
Optymilian
24/03/2024 21:15
@Zdzisławie, dopytam dla pewności, czy ten fragment jest… »
Zdzislaw
24/03/2024 21:00
Optymilian - nie musisz wierzyć, ale to są moje wspomnienia… »
Optymilian
24/03/2024 13:46
Wiem, że nie powinienem się odnosić do komentarzy, tylko do… »
Kazjuno
24/03/2024 12:38
Tu masz Zdzisław świętą rację. Szczególnie zgadzam się z… »
Zdzislaw
24/03/2024 11:03
Kazjuno, Darcon - jak widać, każdy z nas ma swoje… »
Kazjuno
24/03/2024 08:46
Tylko raz miałem do czynienia z duchem. Opisałem tę przygodę… »
ShoutBox
  • Kazjuno
  • 28/03/2024 08:33
  • Mike 17, zobacz, po twoim wpisie pojawił się tekst! Dysponujesz magiczną mocą. Grtuluję.
  • mike17
  • 26/03/2024 22:20
  • Kaziu, ja kiedyś czekałem 2 tygodnie, ale się udało. Zachowaj zimną krew, bo na pewno Ci się uda. A jak się poczeka na coś dłużej, to bardziej cieszy, czyż nie?
  • Kazjuno
  • 26/03/2024 12:12
  • Czemu długo czekam na publikację ostatniego tekstu, Już minęło 8 dni. Wszak w poczekalni mało nowych utworów(?) Redakcjo! Czyżby ogarnął Was letarg?
  • Redakcja
  • 26/03/2024 11:04
  • Nazwa zdjęcia powinna odpowiadać temu, co jest na zdjęciu ;) A kategorie, do których zalecamy zgłosić, to --> [link]
  • Slavek
  • 22/03/2024 19:46
  • Cześć. Chciałbym dodać zdjęcie tylko nie wiem co wpisać w "Nazwa"(nick czy nazwę fotografii?) i "Album" tu mam wątpliwości bo wyskakują mi nazwy albumów, które mam wrażenie, że mają swoich właścicieli
  • TakaJedna
  • 13/03/2024 23:41
  • To ja dziękuję Darconowi też za dobre słowo
  • Darcon
  • 12/03/2024 19:15
  • Dzisiaj wpadło w prozie kilka nowych tytułów. Wszystkie na górną półkę. Można mieć różne gusta i lubić inne gatunki, ale nie sposób nie docenić ich dobrego poziomu literackiego. Zachęcam do lektury.
  • Zbigniew Szczypek
  • 06/03/2024 00:06
  • OK! Ważne, że zaczęłaś i tej "krwi" nie zmyjesz już z rąk, nie da Ci spać - ja to wiem, jak Lady M.
Ostatnio widziani
Gości online:0
Najnowszy:Usunięty