Dobrze byłoby go złapać jeszcze w dzień, Apiś.

To co - pchamy się dalej w te tryby?

Serdeczności z podziękowaniem za odwagę wmielenia się w milowe myśli.

Milu, to:


jest genialne, bardzo dobrze oddaje mój częsty "zaszybny" nastrój, do tego kojarzy mi się z ulubionym cytatem z Bogumiły Jęcek:
"spójrz przed siebie, spójrz -
jest otwarte na oścież"

Całość treści w tej chwili trochę mi umyka, ale ta fraza jest tak plastyczna i wielowymiarowa, że motywuje mnie by wrócić i rozgryźć resztę

Serdeczności

Świetnie skonstruowany tekst, widać że bawisz się słowem z łatwością i że sprawia Ci to przyjemność.


Pozdrawiam

Z pewnością rozgryziesz, Weruś.
Ty ze swoimi łamigłówkami nie powinnaś mieć z tym problemu.


Właśnie coś w tym stylu, Ajw, bo wtedy najbardziej dokucza schematyczna codzienność.


Zgadza się, Apollinku.
I jest to także dobry sposób, by coś wywrzeszczeć, nie wrzeszcząc na nikogo.


Oj, Dzióbek - ale się rozpisałaś.
Ale to nie jest żart z czytelnika. To pewien stan emocjonalny, czyli nagi król, który wymagał ubrania w odpowiednie słowa, czyli szaty.


Akurat na odwrót. Rymy wybierane były pod treść.


Manowce nie mają tylko jednego znaczenia.


Znasz taką grę, która nazywa się "cetno i licho"?
Mogłabym Ci dokładnie opisać to, co ta zwrotka zawiera, ale nie będę psuć innym zabawy w odgadywanie znaczeń.


Czasem trzeba dość głęboko zanurkować, by coś wyłowić.
Ślizganie się po powierzchni daje bowiem marny efekt.

Jako podpowiedź mogę jedynie zdradzić, że wiersz obrazuje specyficzny nastrój rozdrażnienia nie tylko codziennością.

Dziękuję pięknie - Weruś, Ajw, Apollo i palenieszkodzi.

Dobrej nocki wszystkim

Dobrze ujęłaś sedno, Pokuś - to sklejony chaos codzienności, który jednocześnie nas też przykleja.
Dzięki, że odczułaś dynamikę, bo miała podkreślać borykanie się z nim.

Serdeczności letnie

Naprawdę, Dzióbku?

Znalazłaś manowce, więc teraz można je podstawić nie tylko jako bezdroża czy błędne drogi, lecz i sytuacje czy psychiczne manowce - w sumie coś, z czego trudno znaleźć wyjście.
Można iść przez manowce, ale można także iść/tkwić w nich.
Przez manowce - daje nadzieję na wyjście, "w manowcach" jest to raczej błędne koło.


Owszem, trudne, więc się zastanawiam, czy nie dać jednak "cetna i licha".
Sęk w tym, że sedno jest właśnie taką monetą, którą się rzadko wygrywa. Próbujesz zgadnąć, gdzie leży i... nic.


Nie na siłę. Właśnie o to chodziło.


A może powiedziałam w sam raz?
Właśnie w tym galopie?

Czasami nie trzeba wiersza tłumaczyć dosłownie, tylko odczuć jego sens. Jeżeli się jednak nie przeżywa podobnych stanów, to trudno je zrozumieć.
Zresztą codzienna rzeczywistość z nawisem wielu różnych problemów może mieć dla każdego inny wymiar. I inny rytm. Także inne spoiwo.
Wiem dobrze, że do kogoś może to nie trafić, ale pisać należy to, co się czuje, prawda?
A ja czuję nie tylko bluesy.

Dzióbek, Dzióbku

W zagmatwanej rzeczywistości sami stajemy się zagmatwani.
Ale może następna będzie znowu beztroską pioseneczką.

Osobiście Milu jakoś nie widzę tego przytrzaskiwania oknem powieki,
ale się nie sprzeczam, poza tym ładnie i muzycznie galopująco

Pozdrawiam

Cóż... wyrzeczenia mogą być różne, ale ich odczuwanie podobne, prawda?


To raczej kwestia odczuć. Chociaż można to na wiele sposobów rozumieć.


Czasem wiersz sam narzuca formę - ja to zresztą bardzo lubię, gdy tak mnie prowadzi za rękę.

Dziękuję ślicznie - Wiki, Alos i Lilah - miło, że jesteście.
I miłego wieczoru.

Ale przy okazji zmieniam to "gryzie w palce" na "gryzie palce", bo daje większą dwuznaczność.

O formie nie dyskutuję, bo ta, jak zwykle, nienaganna A tak, tak - chwalę, podziwiam, chwalę, podziwiam
A treść? Bliska, też miewam takie stany.

Buziaki.

Wiem też, że dzięki zażywaniu takiej kalafonii ludzie na Ziemi mogą spokojnie chodzić i nie spadną. Oraz, że można jej dosypać narzeczonemu do herbaty :-)

Jak najbardziej, Milu

Miladoro - świetny wiersz, czytając go przypomniałam sobie czas sprzed jakiś ośmiu lat, to był trudny okres w moim życiu, ale właśnie tak wyglądał. Jestem zadowolona, że jest już za mną i mam nadzieję - nigdy nie wróci. Nauczyłam się panować nad godzinami, teraz ja nimi rządzę. Przyznaję, że nie mam poczucia pędu, poniedziałek jest zawsze poniedziałkiem, a nie sobotą, w środę myślę o tym, że jutro dopiero czwartek. Ale wiersz jest tak bardzo prawdziwy i, za Al-szamanką, mogłabym go powiesić, ale jako przestrogę, a nie plan dnia. Jednakże wolę tego nie robić, coby przypadkiem nie wpaść pod wpływem zerkania w codzienny sprint.

Pozdrawiam

Miladorko,

co sobie wpadnę do Ciebie, to znajduję ucztę. I niech tak zostanie. Warto mieć półkę, do której się sięga, choćby się miało świadomość, że nie starczy palców Ukłony, Maestro.

z.

piękny wiersz Milu, głęboki, wrażliwie i lekko. Pozdrawiam ( :