Dość przerażająca wizja starości.
Quentin ma doświadczenie zawodowe, ja - rodzinne. I wciąż nie mogę się z tym zgodzić, że infantylniejemy na starość.

Piekne!
Technicznie do dużej poprawy, ale wydźwięk ma mocny.
Brawo!

Pozdrawiam

A

Haha, jak ktoś napisał wyżej, samo życie. Cóż mogę napisać, zabawna i urocza miniaturka.

Wspaniały pomysł z dodaniem wieku w nawiasie. Mogę tylko pozazdrościć. Odnośnie treści - również na plus. Cóż tu pisać? Piątka!

Stan.

Rozumiem Twoją konstatację. Masz oczywiście rację. (szczególnie pytając - po co i szukając odpowiedzi)
Ja jednak zmierzałem do uświadomienia młodszym jak bardzo starsi trzymają się życia. Jak nie bacząc na przeszkody garną się do ludzi, do wiedzy, do
aktywności. Jak potrafią dowodzić (również sobie) jacy są aktywni, samodzielni i mądrzy.
Ta moja scenka nie jest groteskowa. Jest dowodem na to, że każdy gest i pomoc w stronę starszych jest nieocenionym dobrem. Co prawda przyjmowanym i pożytkowanym w specyficzny sposób, ale przynoszącym wymierne ludzkie rezultaty. Można oczywiście prowadzić każdego starca czy staruszkę ścieżką na Fudżijamę i zostawiać na samotną śmierć, jak to robiono w Japonii przed wiekami, ale wydaje się, że dzisiaj takie zachowania nie przejdą.
Więc nie ma co udawać, że szanujemy starych ludzi - tylko dbać o sensownie udzielaną pomoc. Bo przecież czeka to każdego i myśl, że kiedyś nie będziemy skazani na ten rodzaj starości, który też musi być pieniądzem, będzie krzepiła.

Zrozumienie tego zjawiska nie jest niestety powszechne, a tymczasem coraz liczniejsza staje się ta populacja, oczekująca zainteresowania swoimi potrzebami. Nie mniej ludzkimi niż te, które dotyczą wszystkich pozostałych.

Tak pojmuję również rolę literatury. Howgh!